Όλο και λιγότερες -σε διάρκεια- οι καλοκαιρινές διακοπές (ας όψεται ο Κατρούγκαλος και οι λοιποί οικονομικοί κομάντο των συντάξεων…), αλλά δεν γίνεται αλλιώς. Άλλωστε, όπως λένε οι δήθεν σοφοί του συντηρητισμού «πρόβλημα είναι το πολύ και το καθόλου». Από σήμερα, λοιπόν, και για ελάχιστες ημέρες (συν τις νύχτες…), η ταπεινότητά μου φεύγει οικογενειακώς για το ανατολικό ποδάρι της Λακωνίας, εκεί όπου οι Μανιάτες ήταν και παραμένουν «λιγότερο σκληροί» από εκείνους όπου το κομμάτι το χτυπάει ο ήλιος και κάνει την πέτρα να ψήνεται!

Πάνω από 25 χρόνια έχω να βρεθώ στη Νεάπολη Βοιών, εκεί όπου με περιμένουν τώρα η καθαρή θάλασσα, το αυθεντικό βοριαδάκι, αλλά -κυρίως- ένας παλιός δάσκαλος, από εκείνους που γνώρισα στην πολυετή δημοσιογραφική καριέρα κοντά στα σπορ: ο Κώστας Τσάκος. Ένας από τους ελάχιστους που επέλεξα για φίλους τόσο για το ταλέντο τους όσο -κυρίως- για τον αδαμάντινο χαρακτήρα τους. Πλάι στον Τσάκο έχω κατατάξει τον Μιχάλη Κρητικόπουλο, τον Μήτσο Μαυρίκη και τον συνομήλικο μου Βασίλη Κυριακού. Για πέμπτο, θα πρέπει να σκεφτώ πολύ, προκειμένου να συμπληρώσω τα δάχτυλα της μιας παλάμης.

Ο Κώστας Τσάκος υπήρξε προπονητής παλιάς κοπής: ένας ήρεμος δάσκαλος. Τον γνώρισα πλάι στον σπουδαίο Βικ Μπάκιγχαμ (και ακολούθως ως συνεργάτη και του Τζον Μόρτιμορ) την εποχή που ο Καρέλλας προτιμούσε για τον Εθνικό προπονητές από τη Βρετανία. Πλάι στον τιμημένο πιλότο της RAF (αλλά και δημιουργό του φημισμένου Άγιαξ πριν τον παραδώσει στον Ρίνους Μίχελς) ο Τσάκος έμαθε σωστά να φιλοσοφεί το ποδόσφαιρο, να το σέβεται και να μη φοβάται τους δημοσιογράφους αφού όμως πρώτα έκανε τις επιλογές του… Το ότι εργάστηκε για λίγο με επιτυχία σε Παναθηναϊκό, Ατρόμητο, Προοδευτική κ.λπ. θα τα βρείτε στις σελίδες με την Ιστορία και τη στατιστική του αθλήματος. Αυτό όμως που ίσως δεν θα ανακαλύψετε σκαλίζοντας το ψυχρό διαδίκτυο είναι ο εξαιρετικός χαρακτήρας αυτού του ανθρώπου. Ο οποίος, κλείνοντας την επαγγελματική του καριέρα με το ποδόσφαιρο, γύρισε στην ιδιαίτερη πατρίδα του -στη Νεάπολη- και έδωσε την ψυχή του ως δήμαρχος αλλά και ως σπουδαίος Λάκωνας.

ΥΓ.: Επειδή με τον παλιό δάσκαλο θα έχουμε πολλά να θυμηθούμε και -πιθανώς- να καταγράψουμε, αυτή τη φορά δεν θα ρίξω στον σάκο μου ούτε το laptop, ούτε το αγαπημένο μου «Δικαίωμα στην τεμπελιά» του Λαφάρζ, το οποίο διαβάζω ανελλιπώς τα τελευταία καλοκαίρια πλάι στο κύμα. Οπότε, ο γαμπρός του Κάρολου Μαρξ μπορεί να μου βάλει απουσία…

 Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr