Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Ναι, είναι γεγονός. Επέστρεψα μόνιμα στην μικρή μου γαλάζια πατρίδα. Στην θάλασσα που νοσταλγούσα, στο φως που αναζητούσα στην σκοτεινή πόλη, στους ζωντανούς ανθρώπους, στους δικούς μου ανθρώπους που είχα αφήσει χρόνια πίσω και μου έλειπαν. Όλα μου έλειπαν… η αναρχία των δρόμων, η ανακατωσούρα της καθημερινότητας, η ένταση της φωνής, η αλλοπρόσαλλη οδήγηση, η γεύση από τα φρούτα και τα λαχανικά.

Ο κορονοϊός τα «πήρε όλα και τα σήκωσε» στην κυριολεξία. Έχασα την δουλειά μου, όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη, δεν μου άφησαν καν περιθώριο επιλογής, συνεργάτες και εργοδότες που ήξερα χρόνια… δυσκολεύτηκα να πιστέψω και να δεχθώ το γεγονός πως το κράτος που θεωρούσα σούπερ οργανωμένο δεν ήταν προετοιμασμένο για μια τέτοιου μεγέθους κρίση. Πολλά τα τηλεφωνήματα, πολλά τα μειλ, πολλές οι στεναχώριες και η απορία ήταν μόνιμα ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου… Ένα απλό «γιατί» δεν μπορεί να υποδηλώσει όλα αυτά που ζαλίζουν το μυαλό μου από τότε. Απαντήσεις δεν έχω πάρει ακόμη στα περισσότερα θέματα. Κάνω υπομονή, τι άλλο. Ακόμα κλείνω ανοιχτές υποθέσεις…

Εν μέσω lockdown (πρόλαβα και ήρθα στην μικρή μου πατρίδα μερικές μέρες πριν κλείσουν τα πάντα) σκέφτηκα την «ζωή μετά». Πώς να γυρίσω πίσω στην Βιέννη, χωρίς δουλειά, χωρίς κάτι στα χέρια μου, χωρίς να έχω καν την δυνατότητα να διατηρήσω μια καθημερινότητα όπως την είχα συνηθίσει ως τώρα. Χωρίς θετικές επιλογές για μένα. Χωρίς κάτι χειροπιαστό. Η απόφαση ήταν ξεκάθαρη, αλλά οι προβληματισμοί μου πολύ έντονοι, σχεδόν τραυματικοί.

Καινούργια ζωή, ναι, ολοκαίνουργια. Ξεκινάω από το μηδέν. Σας ακούγεται υπερβολικό; Δεν είναι. Πολλοί από εσάς θα σκεφτείτε «Ελληνίδα είσαι. Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις καινούργια αρχή στον τόπο σου; Εδώ που έχεις τους αληθινά δικούς σου ανθρώπους». Ναι, τα στοιχεία είναι αδιάσειστα. Σίγουρα έχω σοβαρή βοήθεια, μια βάση που πολλοί δεν είχαν την τύχη να απολαμβάνουν, όμως, η αρχή δεν παύει να είναι αρχή. Οι διακοπές από την καθημερινότητα έχουν διαφορά. Από τον τρόπο που κάνεις τα ψώνια σου στο σούπερ μάρκετ, από την διαχείριση χρόνου. Αλλιώς έρχεσαι σαν επισκέπτης και αλλιώς υπάρχεις και αναπνέεις ως εργαζόμενος, φορολογούμενος, ενεργός πολίτης της χώρας που επιλέγεις να ζήσεις. Πρέπει να ενσωματώνεσαι, αλλιώς το σύστημα σε πετάει έξω όπου και αν βρίσκεσαι. Νόμος!

Τα εμπόδια εδώ ήδη έχουν αρχίσει να διαφαίνονται. Λογικό. Είναι για να ξεπερνιούνται όμως… Ακόμη και σε προσωπικό επίπεδο. Νιώθω πολλές φορές πως αρκετοί από αυτούς που «άφησα πίσω», αναμασούν μια εικόνα του εαυτού μου, αυτή των διακοπών συνήθως, εκείνου που γλεντούσε και έκανε χαμό, αυτόν που δεν έλεγε ποτέ όχι και δεν χαλούσε την παρέα. Αχ, αυτή η «παρέα»… άσε δε που οι περισσότεροι πιστεύουν ακόμη πως είμαι τρελή που έφυγα, πως θα το μετανιώσω και πως σε 6 μήνες το πολύ θα τα μαζέψω και θα επιστρέψω… Κατανοητό… εξάλλου δεν περνάμε όλοι την ίδια φάση, αλλάζει η ζωή και αλλάζουμε και εμείς μαζί της. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.

Τα χρόνια που έζησα εκεί στην πανέμορφη κεντροευρωπαϊκή «ξενιτιά» είναι τα μισά χρόνια μιας ζωής που ήταν έντονη, γεμάτη και αισιόδοξη, παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετώπισα κατά καιρούς. Στάθηκα σίγουρα τυχερή τελικά. Πολλά τα εφόδια που περισύλλεξα και αιώνια η ευγνωμοσύνη σε μια πόλη που με στιγμάτισε στα αλήθεια. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την ξένη πατρίδα από επιλογή. Δεν θα σβήσω εντελώς όλους αυτούς που έκαναν την ζωή μου πιο όμορφη, πιο ζεστή, πιο εμπειρική από όλες τις πλευρές. Πώς να σβήσεις από την μνήμη σου μια πόλη τόσο εντυπωσιακή, τόσο ιστορική και αγαπησιάρικη κατά βάθος, άσχετα αν οι άνθρωποί της είναι ένα κομμάτι δύσκολο από μόνο του. Ναι, θα επιστρέφω σίγουρα κατά καιρούς, για να παίρνω την «μυρωδιά» μου από τα στέκια τα παλιά, αλλά και από μερικούς αγαπημένους πια ανθρώπους μου εκεί.

Κάπου μέσα μου νιώθω ευγνώμων που ήρθαν τα πάνω κάτω και για μένα. Τα γεγονότα με ταρακούνησαν, με έκαναν να σκεφτώ πιο σοβαρά τι θέλω, να με φανταστώ σε μερικά χρόνια από τώρα και ναι, να κάνω όνειρα ξανά. Να πιστέψω πως μέσα από όλο αυτό το κακό, υπάρχει το καλό και φαίνεται στο βάθος. Να σκεφτώ πως η ζωή δίνει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Να αγαπήσω ξανά τον εαυτό μου, να ηρεμήσω, να βρω τα πατήματά μου. Να δώσω τον χρόνο που μου χρειάζεται. Να αποκτήσω καινούργιες συνήθειες, καινούργια χόμπι. Να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους, να βρω φίλους στα πιο απίθανα σημεία, να κλείσω κύκλους που ήταν η ώρα τους να κλείσουν. Πολλά τα μαθήματα, άλλα τόσα τα συναισθήματα, μα νιώθω γεμάτη.

Ο δρόμος δεν είναι ποτέ με ροδοπέταλα στρωμένος, αλλά πρέπει να βρίσκεις πάντα έναν λόγο για να γιορτάζεις το θαύμα της ζωής, ότι και να γίνει.

Καλώς ήρθα.

Η εικόνα του άρθρου είναι από το Παλαμήδι του Ναυπλίου