Τότε , το 1821, τους χαρακτήριζαν γαλλόφιλους, αγγλόφιλους, ρωσόφιλους, όμως εκείνοι πολεμούσαν για τη λευτεριά της Ελλάδας. Δεν ανέβαλαν την ώρα της πράξης για να ωριμάσουν οι συνθήκες. Δεν άφηναν τη δειλία να μεταμφιεστεί σε διπλωματία, σε διαμεσολάβηση, σε συνετή μετα-ρύθμιση και να παρα-συρθούν σε “συναινετικές λύσεις”.  Στ’αδιέξοδα απαντούσαν με την Έξοδο του Μεσολογγίου. Στους αδυσώπητους συσχετισμούς δυνάμεων αντιπαρέθεταν τον ανυπέρβλητο συμβολισμό της θυσίας.

Τώρα, το 2021, οι [αυτο] αποκαλούμενοι κεντροαριστεροί, κεντροδεξιοί, αριστεροδεξιοί, αρκούνται στο να συζητάνε για τους Αγώνες των άλλων. Κανείς πλέον δεν ρισκάρει τίποτα για την Πατρίδα. Ούτε τη θέση, ούτε την άνεσή του, ούτε βέβαια τη ζωή του. Η πολιτική ζωή γέμισε προφάσεις. Γεωστρατηγικές δια-τάξεις, διεθνοδικαιϊκοί περι-ορισμοί συμμαχικές συγ-κυρίες, οικονομικοεπενδυτικές προ-οπτικές επιστρατεύονται για να δικαιολογήσουν το φόβο των άκαπνων γενεών, των αμήχανων ιδεολόγων και των επισήμων της εξέδρας. Οι σημαίες άλλαξαν χρώματα και σύμβολα. Η παντιέρα του κόμματος, το λάβαρο της βιοεπιστήμης και το φλάμπουρο του χρήματος και της εξουσίας κατισχύουν ενός ‘απλού γαλανόλευκου πανιού’.

Σκέφτομαι στο επετειακό 2021 να μη μιλήσω στα παιδιά μου για τους θρύλους και τους μύθους του Γένους των Ελλήνων. Μάλλον σύγχυση θα τους προκαλέσω αναφερόμενος σε μορφές και εικόνες που μόνο στα παλιά χαρτονομίσματα, στα γραμματόσημα και σε κάτι κιτρινισμένα κάδρα στον τοίχο μονοθέσιων σχολείων αντικρίζουν. Οι ‘ήρωες’ του 2021 θα κινούνται άϋλα, δικτυακά, με ασφάλεια και ευλύγιστη προσαρμοστικότητα, δεν θα ματώνουν, δεν θα γίνονται αδελφοποιτοί, δεν θα θυσιάζονται.

Ίσως κάποιοι [γραφικοί;] ελληνολάτρεις να δίνουν το δικαίωμα σε κάποιους [σοβαρούς;] φραγκολεβαντίνους να διακωμωδούν ή ν’αναθεωρούν τα βάσανα εκείνου του μη-απάτριδος έλληνα. Ίσως κάποια εμβατήρια της εθνικής Παλιγγενεσίας ν’αντηχούν δίχως να μπορούν να διαπεράσουν τις διπλαμπαρωμένες πόρτες των eurogreeks. Ίσως το ορόσημο του 2021 ν’αποτελέσει τη βάση ενός ειλικρινούς αναστοχασμού λαθών και παθών [κι όχι την πρόφαση για ένα νέο ιστορικοφανή διχασμό]. Μέχρις όμως να βρούμε και να συμφωνήσουμε, ως χώρα και ως κοινωνία, για το ‘ποιο ήταν το βαθύτερο νόημα του ’21’, ας μου επιτρέψετε να ισχυριστώ ότι δεν ήταν άλλο από το Ελευθερία και Θάνατος, που σημαίνει ότι το ύστατο Χρέος της εθνικής συνείδησης για τη σωτηρία της Ρωμιοσύνης και της ταυτότητας του Έλληνα ήταν και θα είναι εσαεί η ατομική και συλλογική θυσία για τη Λευτεριά του λαού.

ΥΓ: ’Το Έθνος να λυπάστε που περιφρονεί το πάθος του ονείρου, αλλά γίνεται σκλάβος του ξύπνιου’’ [Khalil Gibran/Γ.Σουλιώτης, Το Έθνος να λυπάστε…]