Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Τι σημαίνει στ’ αλήθεια «ελεύθερο πνεύμα»; Τι είναι αυτό που ορίζει την έκβαση μιας επιτυχημένης ζωής; Φέρνουν τα λεφτά και η κοινωνική καταξίωση την ευτυχία ή όλα αυτά είναι απλά αποφθέγματα για να καταπραύνουν τις λάθος μας επιλογές;

Η ζωή δεν μπαίνει σε «κουτάκια». Οι άνθρωποι δεν κατηγοριοποιούνται για να γίνουν εύκολα «κλισέ», όσο και να προσπαθούν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η πολιτική και η θρησκεία να μας πείσουν για το αντίθετο.

Μεγαλώνοντας, πιάνω τον εαυτό μου να ξορκίζει όλα αυτά που θέλουν εσκεμμένα ή μη να με τοποθετήσουν σε κανόνες, μέτρα και υποθέσεις. Δεν θέλω κανέναν τίτλο, δεν θέλω να βρίσκω το όνομά μου δίπλα σε ουδέτερες εικόνες. Η δική μου η ψυχή έχει όνομα και επίθετο σε αυτή την ζωή. Εκεί προτιμώ να με νιώθω. Εκεί που η εικόνα ταιριάζει με το μέσα μου, εκεί που οι συνήθειες και οι ιδιοτροπίες μου με κάνουν αυτό που έχω επιλέξει να δείχνω, να ζω.

Θέλω να νιώθω ελεύθερη, υπεύθυνη για τις επιλογές μου. Να μην ρίχνω σε κανέναν το φταίξιμο, παρά μόνο στην αφεντιά μου. Να εμπνέομαι από τις εμπειρίες μου, αλλά και των γύρω μου και να βρίσκω ένα φως, έστω και αν είναι μικρό, που  να με οδηγεί σιγά αλλά σταθερά μέσα στα σκοτάδια του κόσμου αυτού.

Ακόμη και αν δεν καταφέρω να κάνω περιουσία, να έχω εκατομμύρια στον λογαριασμό μου να περισσεύουν, να φτάσω ψηλά επαγγελματικά, να κάνω παιδιά, εγγόνια, να αποκτήσω και πάλι έναν σύζυγο… να νιώθω πως η κοινωνία δεν θα με δείχνει επιδεικτικά με το δάχτυλο, δεν θα με πιέζει να τα αποκτήσω όλα αυτά, αλλά ούτε θα δίνει αναφορά τι τρώω και τι πίνω…

«Πόσο μας επηρεάζει όμως η γνώμη των άλλων», σκέφτομαι. Πόσες φορές δεν έχουμε στεναχωρηθεί κατά βάθος από ένα απαξιωτικό βλέμμα, μια κριτική όσο άσκοπη και αν είναι, μια σκληρή κουβέντα ενός πολύ κοντινού μας προσώπου, ένα κακοπροαίρετο κουτσομπολιό. Ακόμη και εν έτη 2019 η «παρακολούθηση» και η παρεμβατική κριτική ανθίζει στις μικρές κοινωνίες ανά τον κόσμο. Ναι, κάνουμε λάθη, όλοι μας. Ναι, επηρεαζόμαστε δυστυχώς…

Ένας αγαπημένος και αληθινά «εμπνευσμένος» άνθρωπος μου έγραψε σήμερα: «να ανησυχείς περισσότερο για την συνείδησή σου παρά για την φήμη σου. Η συνείδησή σου είναι αυτό που είσαι, ενώ η φήμη αυτό που σκέφτονται οι άλλοι για σένα». Και εμείς τι κάνουμε για αυτό; Χτίζουμε μια «φήμη» γύρω από το πρόσωπό μας συνεχώς. Φωτογραφίες, πόζες, φίλτρα, λαχτάρα για ηλεκτρονικό χειροκρότημα…

Και πότε είσαι ο εαυτός σου τελικά; Πότε ξέρεις ποιος ρόλος σου ταιριάζει περισσότερο; Έχεις μάθει να νιώθεις, να παίρνεις όταν σου δίνουν, να μοιράζεσαι και να καταλαβαίνεις την διαφορά μεταξύ αυθόρμητου και «καλοστημένου»; Πόση μοναξιά πρέπει να νιώθουν όλοι αυτοί που δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ πραγματικά με τον εαυτό τους; Λίγοι νιώθουν την διαφορά, πιστέψτε με. Εξάλλου, λίγοι είναι οι «κορυφαίοι» ηθοποιοί και οι περισσότεροι από αυτούς λατρεύτηκαν από τους θαυμαστές τους σαν θεότητες.

Με στεναχωρεί να βλέπω ανθρώπους να χάνονται μέσα σε ένα κοινωνικό κλισέ, σε μια κοινωνική ουτοπία χωρίς ουσία, χωρίς ίχνος συναισθήματος, παλμού, ζωής …και είναι όλοι αυτοί που δυστυχώς ονομάζουν τους εαυτούς τους ρεαλιστές και ορθολογιστές, τόσο παράδοξο. Με τρομάζει η ιδέα πως ίσως κάποτε ξεφύγω από τα πραγματικά μου θέλω, τελικά συμβιβαστώ απόλυτα και χάσω την ταυτότητά μου.

Αλλά από την άλλη, ξέρεις τι είναι να κλείνει η πόρτα πίσω σου, να μην ακούς κανέναν, παρά μόνο το γλυκό νιαούρισμα του χνουδωτού σου συγκάτοικου, να νιώθεις την αναπνοή σου σταθερή, ήρεμη και να επιλέγεις συνειδητά να χαμογελάς ακόμη και όταν δεν σε βλέπει κανείς…..

 * Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr