“Ο πρώτος άνθρωπος είχε 2 κεφάλια 4 πόδια και 4 χέρια. Κι αυτός ο άνθρωπος, ήταν σαν… τρύπα. Τότε, δεν ξέρω γιατί, ίσως θεία τιμωρία, η αστραπή χτύπησε αυτόν τον πρώτο άνθρωπο. Ο άνθρωπος διαιρέθηκε σε 2. Κι αυτός ο άνθρωπος, ο νέος άνθρωπος – είχε ένα κεφάλι, 2 χέρια και 2 πόδια, όπως σήμερα. Όμως κάτι του έλειπε. Το άλλο του μισό, κάτι που ψάχνει -κι ας μη μπορεί να το βρει- γιατί δεν υπάρχει.” (Πλάτωνας)

Αν επιθυμούσαμε να κοιτάξουμε την ιστορία ανθρωπότητας  πάνω σε αυτόν τον κακοποιημένο πλανήτη από μια διαφορετική σκοπιά, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως ό,τι γίνεται και ό,τι συμβαίνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, από τότε που εκείνος ο πρωτοάνθρωπος σήκωσε από την γη το κόκκαλο της κνήμης ενός ζώου και το κοπάνησε στο κεφάλι του συντρόφου του στο κυνήγι για να φάει διπλή μερίδα,  έχει σαν εκκίνηση αυτή την αναζήτηση του “άλλου”  ανθρώπου του άλλου μας μισού που πάντα μας λείπει, πάντα χωρίς αυτό νοιώθουμε λειψοί και ποτέ δεν μπορούμε να το βρούμε. Έτσι αυτός ο πλανήτης ο ποτισμένος με αίμα σε κάθε του έστω και την πιο απόκρυφη γωνιά, μιλάει για τον άνθρωπο. Για τον Έναν άνθρωπο που επαναλαμβάνει αδιαλείπτως τον εαυτό του στο χώρο και το χρόνο υποκύπτοντας συνεχώς στο ίδιο λάθος. Στο λάθος της ανθρώπινης ύπαρξης που παραδομένη σ’ ένα φυγόπονο πνεύμα, αγωνίζεται μέρα με την  ημέρα φορώντας μία σκληρή προστατευτική πανοπλία  ούτως ώστε να διασχίζει ανώδυνα (και ενίοτε  ανιαρά) τις αναπόφευκτες εσωτερικές και εξωτερικές απώλειες του καθημερινού αέναου πολέμου της ζωής. Τον Έναν άνθρωπο  που επιμένει να επιδεικνύει μια κυριαρχική στάση στο χώρο, πασχίζοντας να κατακτήσει τα προνόμια του ενός, μέσω μιας σειράς αδιάκοπων μαχών. Αυτή η ανθρώπινη ύπαρξη είτε ζει στο παρόν, είτε στο μέλλον, είτε μας παραδίνεται από το παρελθόν δεν είναι τίποτε περισσότερο από συντονισμένη σε μια κοινή αναπνοή. Στη σάρκα της.  Στην σάρκα που είναι Ρευστή. Η σάρκα, το  σώμα.  Το γοητευτικό, το ευάλωτο, το επώδυνο, το δίχως όρια, το ανυπότακτο, το απέραντο και αενάως επεκτάσιμο όχι μέσω κάποιας πνευματικής απελευθέρωσης ή εξαύλωσης αλλά αενάως επεκτάσιμο μέσω της σάρκας. Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό αυτός είναι και ο λόγος που όλες αυτές οι ανθρώπινες φιγούρες βαρβαρότητας στην ανθρώπινη ιστορία, δίνουν βαρύνουσα σημασία στο ίχνος τους. Εγκαθιδρύουν ως νομοτέλειες αξιώματα που θεσπίζουν αυθαίρετα και πολλές φορές παραφύσιν.  Αξιώματα  και κανόνες που κατά την ανθρώπινη λογική προσανατολίζονται στην ομαλή ροή της ζωής και την τακτοποίηση της ανθρώπινης εμπειρίας βάσει κάποιων κοινώς αποδεκτών κανόνων σκοτώνοντας  οποιαδήποτε πτυχή εσωτερικότητας. Εν τέλει ο άνθρωπος  βγαίνει έξω από την φύση παραμορφώνεται, κυρτώνει. Αποκτά βάρος και υποφέρει απ’ αυτό:  Για να βρεθεί εντός πραγματικότητας βρίσκεται εκτός αλήθειας.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr