Αναστασία Φωκά

Εκεί να γυρίζεις… σκέφτηκε. Και αμέσως η διαστολή στα μάτια του ήταν εμφανής. Ήταν η απόδραση του. Το μέρος που ηρεμούσε την ψυχή του.

Εκεί να γυρίζεις… εκεί στα γνώριμα σοκάκια, το σπίτι που μεγάλωσες, τους δρόμους που περπάτησες από παιδί. Εκεί που για κάποιο λόγο δεν έχεις κανένα φόβο. Που όλα φέρνουν αναμνήσεις όμορφες, από εκείνα τα χρόνια τα ανέμελα.

Εκεί να γυρίζεις… εκεί που οι άνθρωποι είναι ακόμα ζεστοί. Με ένα χαμόγελο στα χείλη και μια μάτια, γεμάτη αγάπη. Μία αγκαλιά τόσο δυνατή, που σπάει όλα τα μέσα σου.

Εκεί να γυρίζεις… περπάτησε για ώρα στα σοκάκια στην παλιά πόλη. Εκεί που τα σπίτια, με το πέρασμα του χρόνου έχουν μείνει ίδια. Οι γλάστρες στα μπαλκόνια μοσχοβολάνε μύρο και δυόσμο και οι άνθρωποι με τα αδρά χαρακτηριστικά στα πρόσωπα λένε ακόμα καλημέρα κι ας μην σε γνωρίζουν. Γειτονιά βλέπετε. Έτσι είναι στις μικρές γειτονιές στο χωριό. Ανθρώπινες ακόμα!

Εκεί να γυρίζεις… σε εκείνο το σοκάκι το σκοτεινό. Είχε ένα παγκάκι θυμάμαι, ξύλινο, γεμάτο υγρασία. Ένα βράδυ ο Λάζαρος ο κολλητός μου, μου λέει θέλω να σου μιλήσω. Είναι σοβαρό. Στις 9 του λέω, στο γνωστό παγκάκι. Είπα θα πάω από νωρίς. Ήταν η αγαπημένη μου γειτονιά. Καθόμουν ώρες σε εκείνο το παγκάκι και κοιτούσα το ξύλινο σπίτι, με τα πράσινα παράθυρα και έκανα όνειρα. Σε εκείνη την μικρή γειτονιά ξεκίνησαν να μεγαλύτερα μου όνειρα. Όλα μου σχεδόν τα όνειρα έγιναν πραγματικότητα και είμαι ευγνώμων για αυτό. Σε εκείνο το παγκάκι συνάντησα εκείνο το βράδυ τον Λάζαρο. Μου τα είπε όλα…

Εκεί να γυρίζεις… όταν θέλεις να μιλήσεις για έρωτες. Ήταν ερωτευμένος ο κολλητός μου. Και είχε την επιθυμία να μου πει όλη την ιστορία με το κορίτσι του. Ήταν πολύ γλυκά τα λόγια που μίλησε εκείνο το βράδυ! Ακόμα τα θυμάμαι… και ας επιζούν περάσει χρόνια.

Εκεί να γυρίζεις… σαν να μην πέρασε μια μέρα. Εγώ στο ίδιο παγκάκι να κοιτάω το ξύλινο σπίτι και να κάνω όνειρα. Και να σκέφτομαι του έρωτες εκείνους. Τους παιδικούς! Μα ήταν αλλιώς. Είχαν μια άλλη γλύκα, μία άλλη ομορφιά. Κοιτώ στο σπίτι με τα πράσινα παράθυρα και κάνω όνειρα ξανά…

Εκεί να γυρίζεις… στο παγκάκι των παιδικών σου χρόνων. Ας έχουν αλλάξει πολλά, εμείς οι ίδιοι! Κάποια πράγματα Δεν θα αλλάξουν ποτέ.

Εκεί να γυρίζεις…

Αναστασία Φωκά