Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Κάθε χρόνος που περνά

είναι μία νίκη

Κάθε χρόνος που περνά

είναι μία ήττα

Κ.Δ.Υφαντής, Ηλιακός άνεμος

Δεν λέω, έχουν το δικό τους ενδιαφέρον τα σύμβολα, τα μηνύματα, οι σημαίες, τα λάβαρα των κομμάτων. Ιδίως στην εποχή της θεοποίησης της επικοινωνιακής σημειολογίας, ή καλύτερα του ΄’άκρατου επικοινωνισμού’’, όπου το παν είναι το αμπαλάζ κι όχι το περιεχόμενο, τα λογότυπα αντικαθιστούν τις ιδέες με σχήματα και υπονοούμενα. Σε κάθε όμως περίπτωση ούτε οι μυθοποιημένες ανοησίες που παπαγαλίζουν οι πιστοί, ούτε οι κοινοτοπίες των τσιτάτων, ούτε οι λογικές ακροβασίες μπορεί να υποκαταστήσουν τον καθαρό, έντιμο, ειλικρινή, συνεπή λόγο του ηγέτη. Άλλωστε η μεγαλύτερη πολιτική αρετή παραμένει η ταπεινότητα του αρχηγού ,η μη-δολοφονία των θεσμών και η νόμιμη διακυβέρνηση κι όχι η κατά το δοκούν και κατά περίπτωση άσκηση της εξουσίας.Η μεγαλύτερη πολιτική αρετή παραμένει να μη δέχεσαι να γίνεις-για λόγους ματαιοδοξίας- ‘ο άνθρωπος όλων των εποχών’ [omnum horarum homo]. Πέραν δηλαδή των ιδεοληψιών, των καχυποψιών και των δοσοληψιών υπάρχει και η προσωπική πολιτική ηθική, η οποία πρέπει να καθοδηγεί τον ηγέτη όταν αναφέρεται στο λαό.

Το έχω ξαναγράψει.

Η Ιστορία δικαιώνει τις επιλογές των Ηγετών και η αγάπη του Λαού ‘στεφανώνει’ την υστεροφημία τους.

Στην πρόσφατη πολιτική ιστορία υπήρξαν Μεγάλοι Ηγέτες με μεγάλη λαϊκή υποστήριξη και Μικροί ηγετίσκοι με λαϊκή αδιαφορία. Μεγάλοι Ηγέτες που ανέβασαν τη μικρή εποχή που έζησαν στο ύψος της ιστορικής ανάγκης και Μικροί ηγετίσκοι που τους τράβηξαν προς τα κάτω οι μικροί ‘φίλοι τους’ και οι μικρότητες. Οι Μεγάλοι Ηγέτες δεν γίνονται σεβαστοί επειδή συνέγραψαν πονήματα ή βγαίνουν ωραία στο γυαλί ή εμφανίζονται ως απόγονοι/επίγονοι [sic] ιστορικών προσώπων, αλλά επειδή δεν εξαίρεσαν τον εαυτό τους από τα λάθη του κόμματός τους και τα πάθη του λαού και που δεν φοβήθηκαν να προχωρήσουν σε μη-αναστρέψιμες μεταρρυθμίσεις για το κοινό καλό.

Σε μιά μικρή χώρα σαν τη δική μας, όπου όλοι γνωρίζουν όλους, οι αγωνιστές για την Πατρίδα, τη Δημοκρατία και την Κοινωνική δικαιοσύνη έχουν όνομα και ταυτότητα, συνήθως υφίστανται θυσίες και δεν αναλαμβάνουν [από μόνοι τους;]τον άχαρο ρόλο του αφ’υψηλού Κήνσορα και Θεράποντα.

Η Ελλάδα της κρίσης έχει ανάγκη από Ηγέτες-πρότυπα , οι οποίοι θα μπούνε μπροστά [ίσως για “να φάνε και το πρώτο βόλι”] και δεν συγκινείται από φράξιες και παρόλες. Η ενότητα οποιουδήποτε πολιτικού χώρου χρειάζεται συνδετικό κρίκο που δεν μπορεί να είναι άλλος από την εμπιστοσύνη στελεχών και οπαδών στον Ηγέτη [κι όχι στις διαδικασίες, τις συλλογικότητες, στους αμετακίνητους βαρώνους, τους ξεδοντιασμένους δράκους [sic] ή τους Βρούτους] κι από την αγάπη του Ηγέτη στο Λαό [η οποία εκφράζεται με την ευθύτητα κι όχι με τακτικισμούς και τρικ]

ΥΓ. Η ενότητα και η συνέχεια ενός λαού δεν πρέπει να βασίζονται μόνο στην πολιτισμική καταγωγή, τη θρησκεία και τη γλώσσα αλλά κυρίως στα σταθερά του ΝΑΙ και ΟΧΙ [ακόμα και κόντρα στη λογική της πραγματικότητας].

Όταν ένας λαός αλλάζει τα ΝΑΙ με τα ΟΧΙ, και τα ΟΧΙ με τα ΝΑΙ για τα ίδια ερωτήματα/διλήμματα, όταν δηλαδή μεταλλάσσεται, τότε πολύ γρήγορα θα πέσει στη ‘μαύρη τρύπα’ της Ιστορίας

ΥΓ2. Τόσο η ρητορική των άσφαιρων υπερπατριωτών, όσο και οι κραυγές των [με το αζημίωτο;] διεθνιστών στην ουσία αποπνέουν μία ιδιόρρυθμη εθνική ηττοπάθεια, με την έννοια ότι δεν ξέρουμε πού πατάμε και πού βρισκόμαστε. Εδώ μας χρειάζεται ο γάργαρος , νηφάλιος και συνετός λόγος του ηγέτη, που μιλάει με την Ιστορία κι όχι με την τηλεόραση και με το δικό του ακροατήριο.