Αναμφισβήτητα οι κερδισμένοι  των εκλογών είναι οι ράφτες. Όλοι ράβουν υπουργικά κουστούμια  (και ταγεράκια , σεξιστή Γιώργο!). Πριν ακόμα την  ημέρα προκήρυξης όλοι μιλούν για σενάρια συγκυβερνήσεων. Η πολιτική επιχειρηματολογία έγινε μπακαλοτέφτερο. Πόσους εσύ, τόσους εγώ. Όχι μ’ αυτόν, ναι με τους άλλους.

Η περίφημη κουλτούρα συνεργασιών εξαντλείται στο μοίρασμα υπουργείων και εξουσιών. Ως αφελής είχα πιστέψει ότι τα πρόσφατα εθνικά στραπάτσα θα οδηγούσαν σε προοδευτικές  προγραμματικές συγκλίσεις. Διάβολε, σίγουρα υπάρχουν 5-6 βασικά πράγματα πάνω στα όποια θα μπορούσαν τα σοβαρά κόμματα να συμφωνήσουν προεκλογικά. Να ξέρουμε κι εμείς ότι αύριο θα δοθούν κάποιες συγκεκριμένες μεταρρυθμιστικές μάχες. Δυστυχώς η προεκλογική περίοδος θα έχει  έντονο ηχόχρωμα παρελθόντος και οσμές σκανδάλων. Είμαι βέβαιος πως όλοι καταλάβαμε ότι ΝΕΟ γιόκ.

Αν σε ρωτήσω έναν λόγο για να ΜΗΝ ψηφίσω κάποιο κόμμα, άνετα θα μου αραδιάσεις πολλούς. Αν σε ρωτήσω έναν λόγο για ΝΑ ψηφίσω κάποιο κόμμα, τότε αρχίζουν τα όργανα. Ακόμα και ο πιο παρωπιδικός κομματικός πατριώτης θ αρχίσει τα ναι μεν αλλά, δεν μας άφησαν, αλλάξαμε όμως, υπάρχει σχέδιο που δεν φάνηκε ακόμα, αγαπάμε τη χώρα, κύριε ελέησον.

Είναι παράδοξο όμως , παραπάνω από τους μισούς Έλληνες να κομπιάζουν – και να ψιλό ντρέπονται ; – γι αυτό που θα ψηφίσουν. Πάλι οι δημοσκόποι θα πέσουν έξω. Γιατί οι πολίτες είναι σε σύγχυση. Άντε να τελειώνει κι αυτό. Η χαρά της δημοκρατίας έγινε η αγγαρεία της δημοκρατίας.

Γυρίσαμε πάλι στο βαθύ παρελθόν. Η πόλη θα γεμίσει  με τις μούρες των πολιτικών αρχηγών. Μετά από 40 χρόνια μεταπολίτευσης το ισχυρό χαρτί των κομμάτων δεν θα  είναι οι θέσεις αλλά οι φωτισμένοι ταλαντούχοι ηγέτες. Είναι αυτή η πολιτική αγωνία σε μια χώρα βουτηγμένη σε μνημόνια; Είναι αριστερή πολιτική η προβολή και η επίκληση για το καλό παιδί  που προσπαθεί; Αριστερός πρωθυπουργός με ανάστημα ή Βασιλάκης Καΐλας;

Κοντολογίς όλη η προεκλογική  εκστρατεία των κομμάτων θα βασιστεί  στο θυμικό και στο συναίσθημα. Δυστυχώς όμως λεβέντες (και Λεβέντη ) η ψυχή είναι πια μουνουχισμένη και το μυαλό θολό.

Ας κοιταχτούμε φίλε  στον καθρέπτη. Κι ας αποφασίσουμε. Είμαστε ο σοφός λαός με το αλάθητο κριτήριο; Είμαστε ο ταλαίπωρος λαός που διέφθειραν οι λαϊκιστές που εμείς εκλέξαμε; Θα επιλέξουμε το συλλογικό καλό που θα μας περιλαμβάνει; Θα επιλέξουμε την πιθανότητα να τρυπώσουμε κάπου για την πάρτη μας; Θα επιλέξουμε να μην αλλάξει τίποτα μιας και τα λίγα είναι καλύτερα απ τα καθόλου; Μήπως να διαλέξουμε μια ομάδα ικανών που τα ξέρουν όλα και να το δώσουμε εργολαβία; Γρίφος, ε;

Στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία φίλε, η αποχή είναι φυγομαχία. Δεν αναθέτεις την απόφαση του μέλλοντος σου σε άλλους. Πρέπει να ψηφίσεις. Κι αν δεν σ αρέσει κανείς, ας πρόσεχες. Εσύ ανέχτηκες τις παλιές καραβάνες . Εσύ ξανάτρεξες πίσω από επώνυμους. Εσύ χλεύασες κάθε νέα προσπάθεια ανώνυμων αγωνιούντων. Εσύ ντράπηκες να βγεις μπροστά μιας και δεν είσαι του κομματικού σωλήνα. Εσύ, που  ακόμα και τώρα, φιλάς το χέρι των Σωτήρων . Ας πρόσεχες.

Όπως τα κάναμε, όποιος κι αν βγει , την επόμενη σίγουρα θα φωνάξουμε :

ΣΚΙΣΕ ΜΕ Ν’ ΑΛΛΑΞΩ ΡΑΦΤΗ !

Ο Γιώργος Πίτσος είναι Πολιτικός Μηχανικός.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the view of the author

iPorta.gr