Δημήτρης Κατσούλας

Με μπόλικη από την βεβαιότητα του νικητή αλλά και μια – αρκετή θα έλεγα – δόση υπεροψίας εκτιμήθηκε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία θα ήταν ένας περίπατος για τις δυνατότητες και τους σχεδιασμούς μιας  υπερδύναμης όπως η Ρωσία. Οκτώ μήνες ήδη πέρασαν από την ημέρα της εισβολής κι ενώ ο πόλεμος έχει κριθεί – ή για να είμαι πιο ακριβής – γέρνει  προς την πλευρά των ανθιστάμενων, ο Ρώσος ηγέτης σε καμία των περιπτώσεων δεν εμφανίζεται αποφασισμένος να παραδεχθεί τα τετελεσμένα. 

Επιμένει. Επιμένει παρά τις αναλύσεις διεθνών αναλυτών οι οποίοι αποφαίνονται ότι στο εσωτερικό της χώρας όλο και πυκνώνουν οι φωνές περί τερματισμού αυτού του ανήθικου πολέμου, εκφραζόμενες με καθημερινές διαδηλώσεις από τις οποίες φυσικά δεν εκλείπουν και οι συλλήψεις οι οποίες σε πολλές των περιπτώσεων καταλήγουν σε φυλακίσεις. Πολλοί δε είναι οι Ρώσοι εκείνοι οι οποίοι στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τις κάθε τόσο επιστρατεύσεις,  εγκαταλείπουν την χώρα με κάθε μέσον και τρόπο βλέποντας ότι η κατάσταση οδηγεί στο αδιέξοδο μη θέτοντας εαυτόν στις επιλογές Πούτιν οι οποίες είναι σίγουρο και εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία.

Το κύρος Πούτιν ετρώθη σε μεγάλο βαθμό. Καθημερινά όλο και μεγαλώνει ο αριθμός εκείνων που αντιτίθενται στους σχεδιασμούς και  στις πολιτικές που ακολουθούνται εκ μέρους του Κρεμλίνου. Ατελέσφορα τα σχέδια και οι πρακτικές που εφαρμόζονται, τονίζουν τα πλήθη στις συγκεντρώσεις. Μέσα στην χώρα δηλαδή ορθώνεται ένας δεύτερος πόλεμος μέσα στον ήδη διεξαχθέντα προς την Ουκρανία, με κατάληξη το πουθενά. Ακόμα και στην ακραία των περιπτώσεων περί ρήψεως (ελεγχομένων)πυρηνικών από την πλευρά της Ρωσίας στο έδαφος της Ουκρανίας με το αιτιολογικό περί ευστοχοτάτων ελέγχων  του ήδη διεξαγομένου πολέμου, αν όχι τα ‘σκάγια’ τουλάχιστον όμως η ‘μπαρουτιά’, οι ‘στάχτες’ και η ‘μυρωδιά’ θα είναι πάρα πολύ ‘έντονα’ και στο ίδιο το εσωτερικό της Μόσχας, κι αυτό το γνωρίζει πάρα πολύ καλά ο πρόεδρος Πούτιν, και δεν πρόκειται να παραφρονήσει. Σε πλήρη αδιέξοδο έχει επέλθει και πλήρως αιτιολογημένη έξοδο αναζητεί προκειμένου να εξέλθει ως… νικητής. Ας μη μας διαφεύγει ότι ο Φεβρουάριος δεν είναι και τόσο μακριά, και μετά από τον έναν χρόνο ανερμάτιστου πολέμου κανένας δεν είναι διατεθειμένος να φορτωθεί μια καταστροφή της Δύσης. Ούτε η Ρωσία, ούτε η Ουκρανία, πολύ δε περισσότερο η Αμερική.  

Υ.Γ. Είπε κανείς ότι όσο διαρκεί ένας πόλεμος οι άνθρωποι σταματούν να αγαπιούνται, να τραγουδούν και να ονειρεύονται;