Γιώργος Αρκουλής

Έχοντας διαβάσει τα τρία βιβλία του Διονύση Χαριτόπουλου για τον Πειραιά («Εκ Πειραιώς», «Πειραιώτες» και «Πειραιάς βαθύς», όλα από τις εκδόσεις «Τόπος») έμαθα τον τρόπο να συμπαθώ -σχεδόν να σέβομαι- τυχοδιώκτες και να δικαιολογώ ως ένα σημείο κάθε λογής αλητάμπουρες και χαμίνια, ένεκα της αγραμματοσύνης  και της φτώχειας τους.

Ο Πειραιώτης συγγραφέας («συντοπίτης» με την ταπεινότητά μου τόσο στα χρόνια όσο και στη γειτονιά που γεννήθηκε…) με το τελευταίο του βιβλίο «Έρωτες στη Μεταπολίτευση» (Εκδόσεις «Τόπος»), αν και μας προσφέρει σαφέστατα αρκετές  αυτοβιογραφικές σελίδες, περνά «γενιές δεκατέσσερις» τους κάλπηδες του συστήματος γενικώς, ξεκινώντας από τους πολιτικούς.

Ωστόσο, ο θυμός του μπαίνει στην άκρη, όταν αποφασίζει να θίξει το μέγα ζήτημα της χειραφέτησης της γυναίκας, που κατά τη γνώμη του σκόραρε στιγμές έξαρσης μετά τη μεταπολίτευση. Οι ιστορίες του πάνω στο ερωτικό ζήτημα είναι σπαρταριστές, κρατάνε το ενδιαφέρον τού αναγνώστη σε συνεχή ένταση, αφού είναι τόσο ρεαλιστικές, που σε κάνει να αναρωτηθείς αν πράγματι συνέβησαν! Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα από τα γερά εργαλεία ενός επιτυχημένου συγγραφέα είναι και το μπόλιασμα της μυθοπλασίας…Το βιβλίο διαβάζεται «με τη μία» (κάτι που το «έχει» ο Χαριτόπουλος), παρά το γεγονός ότι αυτήν τη φορά εμφανίζεται λιγότερο τσιγκούνης σε σελίδες.

Ίσως επειδή το ερωτικό στοιχείο στη ζωή του σημαδεύτηκε από τη σχέση του με πλήθος καλλονών, στο περιθώριο της δημιουργικής δουλειάς του ως κειμενογράφου (κάποια φεγγάρια) σε διαφημιστικές εταιρείες. Το «Έρωτες στη Μεταπολίτευση» δεν θα είναι έκπληξη αν αποδειχτεί μπεστ σέλερ κατά τις επόμενες εβδομάδες. Βασικό ατού, το στυλ γραφής και το απαράμιλλο ύφος του συγγραφέα του.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 
The article expresses the views of the author
iPorta.gr