Βιβλιοπρόταση: Άγγελος Κουτσούκης: “Ο άνθρωπος που έμενε στον Φάρο” από τις εκδόσεις Φίλντισι

Ο  Άγγελος Κουτσούκης είναι Ραδιοφωνικός Παραγωγός και Δημοσιογράφος.

΄΄ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΑΣ΄΄  του ΔΙΟΝΥΣΗ ΛΕΙΜΟΝΗ εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

Εν μέσω καραντίνας και ανάγνωσης δύο “σοβαρών” βιβλίων, έφτασε στα χέρια μου το καινούργιο βιβλίο του Διονύση Λεϊμονή που έχει τίτλο “Τα χέρια της θεάς”, και με έκανε να ταξιδέψω μέχρι τη Μήλο.. Ο Διονύσης Λεϊμονής. φιλόλογος στο επάγγελμα, ξεκίνησε από πολύ νωρίς να γράφει ιστορίες για παιδιά και εφήβους. Έχοντας διαβάσει αρκετά από αυτά, μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι τό κάνει με σοβαρότητα και ταλέντο. Γιατί χρειάζεται ένα πολύ ειδικό ταλέντο που πρέπει να έχει ένας ενήλικας, ώστε αυτά που γράφει να επικοινωνούν με τον παιδικό και εφηβικό κόσμο. Δεν είναι εύκολο. Το γεγονός ότι  είναι καθηγητής και έχει καθημερινή επαφή με τα παιδιά, ίσως τον έχει βοηθήσει να αναπτύξει αυτές τις ξεχωριστές κεραίες επικοινωνίας που χρειάζεται.

Τα τελευταία χρόνια έχει δημοσιεύσει τουλάχιστον δύο βιβλία με επίκεντρο μια παρέα παιδιών, εφήβων, που στη διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών ασχολούνται με θέματα που αφορούν την αρχαιολογία. Οχι κλεισμένα στο σπίτι, αλλά στον τόπο όπου συμβαίνουν οι  περιπέτειες τους. Αναφέρομαι στο ΄΄Τέταρτο αλογάκι΄΄ και στο ΄΄Δέκατο έβδομο κιβώτιο΄΄. Και στα δύο, η ίδια παρέα εφήβων στην διάρκεια των καλοκαιρινών τους διακοπών, με την βοήθεια μιας αρχαιολόγου και ενός επιστήμονα, αναζητούν είτε το δεκατό έβδομο κιβώτιο είτε το τέταρτο αλογάκι.

Οπως γράφει ο ίδιος: “Το ότι ο λόρδος Έλγιν έκλεψε τα γλυπτά του Παρθενώνα στις αρχές του προ-προηγούµενου αιώνα είναι γνωστό. Το ότι το µπρίκι που τα µετέφερε αρχικά στη Μάλτα βυθίστηκε σε έναν µικρό όρµο των Κυθήρων είναι επίσης γνωστό. Αυτό όµως που παραµένει µυστήριο πάνω από διακόσια χρόνια µετά είναι πόσα από τα δεκαεφτά κιβώτια µε τους αρχαιολογικούς µας θησαυρούς ανέσυραν τότε οι Καλύµνιοι βουτηχτάδες…

Η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα ξεκινά στα Κύθηρα µε µια παρέα παιδιών να ετοιµάζονται για τη µμεγαλύτερη, συναρπαστικότερη και πιο ονειρική βουτιά της ζωής τους… Μα όταν αναδυθεί κανείς στο φως, αναρωτιέται πάντα πού σταµατάει η αλήθεια και πού αρχίζει το όνειρο”..

Κάπως έτσι στα δύο αυτά βιβλία το παιχνίδι, η περιπέτεια και η γνώση γίνονται ένα. Το παιχνίδι και η περιπέτεια, βασικό χαρακτηριστικό της ηλικίας των παιδιών αυτών, συνδυάζεται με τη γνώση κάποιων λιγότερο, ίσως, γνωστών, “περιστατικών” της ιστορίας μας.

Στο καινούργιο βιβλίο του Διονύση Λεϊμονή, αυτή τη φορά η δράση μεταφέρεται από τα Κύθηρα στη Μήλο. Η Αφροδίτη, πού έχει το όνομα της γιαγιάς της, και που προέρχεται –πιθανότητα-από το  περίφημο  άγαλμα της θεάς που βρέθηκε στο νησί, επιστρέφει με τους γονείς της για μόνιμη εγκατάσταση στη Μήλο.  Με την καινούργια της παρέα, αλλά και με την παλιά των Κυθήρων, αφού επικοινωνούν μέσω Skype, πολύ γρήγορα θα πέσουν πάνω στο θέμα-τι άλλο;-της αρπαγής του αγάλματος το 1820. Πάνω στη μάχη που έγινε για το ποιος θα το αρπάξει πρώτος, οι Οθωμανοί για να το στείλουν στο Σουλτάνο ή οι Γάλλοι που τελικά το έστειλαν στο Λούβρο, κόπηκαν τα χέρια της θεάς. Πολλές εικασίες έγιναν από τότε για το πώς κόπηκαν τα χέρια. Κάποια από αυτές λέει ότι τα έκοψαν γιατί δεν χωρούσαν στο κιβώτιο που έβαλαν το άγαλμα!  Τα παιδιά ,με την φαντασία τους, αναπαριστούν την εποχή και τις συνθήκες, με τη βοήθεια της φιλολόγου τους αλλά και της αρχαιολόγου που εργάζεται στο μουσείο της Μήλου, όπου φυλάσσεται ένα αντίγραφο της Αφροδίτης που έστειλαν οπό το Λούβρο.

Ο Διονύσης Λεϊμονής, μέσα από τους νεαρούς ήρωές του, θέτει γι’ άλλη μια φορά το θέμα των κλεμμένων αρχαιοτήτων της αρχαίας Ελλάδας.τις συνθήκες κάτω από τις οποίες κλάπηκαν, για το πώς μια παρέα νεαρών παιδιών ανταποκρίνεται στο παιχνίδι της γνώσης και της ανακάλυψης, με την βοήθεια, βέβαια, κάποιων εμπνευσμένων καθηγητών, που δεν είναι δημόσιοι  υπάλληλοι, για την ικανότητά τους να δημιουργήσουν κάτι ουσιαστικό σαν τους δίνεται η ευκαιρία. Ζει κοντά στα παιδιά και ,είμαι σίγουρος ότι γνωρίζει πώς να δίνει τις ευκαιρίες.

Προσωπικά, σαν ενήλικας, διαβάζοντας το βιβλίο έμαθα πολλά περιστατικά που αγνοούσα. Για το πως βρέθηκε το άγαλμα από έναν αγρότη που ονομαζόταν Κεντρωτάς, πως ο Γάλλος πρόξενος “οπλισμένος κι ο ίδιος με σπαθί και ένα χοντρό ρόπαλο, πολεμούσε με λύσσα΄Στο λιμάνι της Μήλου έγινε” άγρια σύγκρουση ανάμεσα σε ναυτικούς πολλών εθνών”, όπως λέει αυτό το  άρθρο. Ο Μουρούζης, μαθαίνοντας τι συνέβη, έδωσε διαταγή να συλληφθούν οι προεστοί της Μήλου και να οδηγηθούν στη Σίφνο. Εκεί, μπροστά στους αντιπροσώπους των άλλων νησιών, τους ανάγκασε να  γονατίσουν, τους μαστίγωσε ο ίδιος και τους επέβαλε πρόστιμο 7.000  πιάστρων”.

Έτσι, για την ιστορία, οι Γάλλοι παρουσίασαν με καμάρι το άγαλμα στα Ηλύσια Πεδία ως δώρο του πρεσβευτή της Γαλλίας στην Πόλη, μαρκησίου ντε Ριβιέρ, στον βασιλιά Λουδοβίκο τον ΙΗ΄.

Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι μέσα στον καιρό της καραντίνας και του εγκλεισμού, προσωπικά “δραπέτευσα” διαβάζοντας για την ομορφιά της Μήλου. Ο Αδάμαντας. τα Θειορυχεία, το Κλέφτικο, το ακρωτήρι Βάνι, το Κλήμα, το Σαρακήνικο, η Πλάκα, εμφανίστηκαν μπροστά μου σαν να έβλεπα φωτογραφίες που έφερε ένας φίλος πού μόλις γύρισε από την Μήλο. Τόσο  πολύ, πού υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι αν όλα πάνε καλά και μπορούμε να ταξιδέψουμε το καλοκαίρι, στην Μήλο θα πάω φέτος!

Διαβάστε τις απαντήσεις του Διονύση Λεϊμονή στην Πόρτα το 2017

Διονύσης Λεϊμονής, ο τρυφερός συγγραφέας, σε 35 ερωτήσεις