Δημήτρης Κατσούλας

Ένας λόγος κοινοβουλευτικός που περιορίζεται και εξαντλείται ένθεν και ένθεν σε προσωπικές αντιπαραθέσεις, σε εκχυδαϊσμό και πολλές φορές σε ύβρεις, όπου υπεισέρχεται στα της ιδιωτικής ζωής του άλλου –προσφάτως γίναμε ακροατές-θεατές στιγμών «λαμπρής» δόξης από του βήματος της Βουλής – και δεν έχει ως μόνη επιδίωξη την σύνθεση, την ανάδειξη των καίριων προβλημάτων που χρόνια ταλανίζουν αυτή τη χώρα αλλά περιορίζεται μόνο στις «εκπυρσοκροτήσεις»  για να  «πληγώσει» και μόνο τον αντίπαλο, με συγχωρείτε πολύ, αυτές οι πρακτικές είναι μόνο λόγος-βία που αποβλέπει είτε στο να αναδείξει το αδύναμον άρθρωσης λόγου ουσίας, είτε με διάφορες πρακτικές που εφαρμόζονται στο να ενδυναμώσει την απόκρυψη ή εν τέλει την συσκότιση από τους ουσιαστικούς-πραγματικούς στόχους της πολιτικής σκακιέρας.

Με αφορμή τις αντιπαραθέσεις στη Βουλή – χειρισμούς εκ μέρους του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, μεταναστευτικό το ζέον και νέα νομοσχέδια για να δηλώσουν και μόνο οι κυβερνώντες την δυναμική τους ύπαρξη – εύλογο είναι να δημιουργείται σε όλους το ερώτημα εάν είναι δυνατή η συμφιλίωση, η αντιπαράθεση επιχειρημάτων ουσιαστικών και τεκμηριωμένων, προκειμένου μέσα από αυτές τις διαδικασίες και όχι το «εμπόλεμο» κλίμα, να προκύψει ένας δημόσιος χώρος, μια δημοκρατικά αρθρωμένη κοινή στάση, μέσα από την οποία θα αποδεικνύεται εν τοις πράγμασι η δημοκρατική βούληση –και όχι μόνο εν τοις λόγοις – τη στιγμή μάλιστα που ο Τούρκος γείτονας καθημερινά αποθρασύνεται και απρόσμενος καθίσταται χάρις στην κλιμακούμενη μεθοδικότητα που έχει θέσει σε εφαρμογή και κατά κεραία ακολουθεί. Μήπως τάχα αναμένουν να φθάσει έως την Σκύρο ρίπτοντας σοκολάτες με τα μαχητικά του αεροπλάνα περιοριζόμενη η κυβέρνηση στο «παρακολουθούμε την κατάσταση στενά» ή με το να έχει στο πίσω μέρος του μυαλού της και ως άσσο στο μανίκι της την προσφυγή μας στη Χάγη όπου εκεί θα μας αναμένει ο όλεθρος διανέμοντας το Αιγαίο καταμεσής;  Μέγιστο λάθος πάντως εάν πιστεύει και το ότι σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία θα προστρέξουν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας ή η Αμερική προς βοήθεια. Απλώς θα περιοριστούν και οι μεν και οι δε σε μια καταδίκη της όπου για τον Σουλτάνο αυτό θα σημαίνει «σας έχω γραμμένους…» με τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Δυστυχώς, από τις αναμετρήσεις αυτές(λεονταρισμοί και θεατρινισμοί στο Κοινοβούλιο) βάναυσα πληγώνεται το ίδιο το Κοινοβούλιο, ένας δημόσιος χώρος, η ίδια η Δημοκρατία προκειμένου να αποκρυβούν κομματικές αδυναμίες των παρατεταγμένων τους «στρατευμάτων».

Άμοιρο ευθυνών δεν είναι βέβαια και το Μιντιακό σύστημα παίζοντας θα έλεγα τον πρώτο ρόλο μάλιστα, καθώς και τα κοινωνικά δίκτυα  που συμβάλουν στην απαξίωση του δημόσιου χώρου, η πλειονότητα των οποίων επιλέγει και βασίζεται στα fake news, στον κιτρινισμό, και στην ανάπλαση πολιτικού θεάτρου. Ναι, πρόκειται για μια κακοστημένη, επομένως και κακοπαιγμένη παράσταση στην οποία διανέμονται ρόλοι «σκηνοθετών-συμβουλατόρων» διαδραματίζοντας βεβαίως και τον πρώτο.

Υπήρξαν στο εγγύς παρελθόν (ουδείς μπορεί να αποκλείσει την επανάληψή τους με τις καθημερινές προσχεδιασμένες «αναμετρήσεις» στη Βουλή )και φορές μάλιστα όπου έφθαναν και μέχρι του σημείου εκείνου – προκειμένου να καλύψουν τα κενά, την ένδεια και τη γύμνια τους από επιχειρήματα – όπου ενεφάνιζαν τις ιδιωτικές τους ζωές ως πολιτική. Αναρωτιέμαι: καλά, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν ότι αυτές οι κενές και μηδενικού περιεχομένου πρακτικές παρέχουν «εργασία» ακόμα και στους λεγόμενους εξπέρ μαθητευόμενους «γιατρούς», σε αυτούς που αδιαλείπτως σκηνοθετούν τον φόβο και τα φαντάσματα; Καλά, τόσο φθηνοί είναι πλέον, ώστε να κατεβαίνουν τόσο χαμηλά χωρίς να αντιλαμβάνονται εκείνους που καραδοκούν και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή προκειμένου να μεταθέσουν το πολιτικό πεδίο αντιπαράθεσης σε πεδίο συναισθημάτων και ενστίκτου; Ούτε και αυτό εμπρός στην πολιτικής τους επιβίωση-τύφλωση δεν το αντιλαμβάνονται τάχα; Φοβούμαι ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο ρίχνει ρίζες και παγιώνεται η παλιά διχοτόμηση σε ένα αποσβολωμένο κοινό και σε παρουσιαστές της εξουσίας.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι: υπάρχει κάποια δυνατότητα υπέρβασης όλου αυτού του κενού, της ξύλινης κροταλίζουσας γλώσσας και της άνευ περιεχομένου πολιτικής που σκοπό έχει μόνο την εξαπάτηση των αισθήσεων, τις εντυπώσεις και την παραπλάνηση από όλους τους θιασώτες της Βουλής, μηδενός εξαιρουμένου;

Κατά τη γνώμη μου, ναι, μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τα κλασικά και παραδοσιακά μέσα, από τις σθεναρές διαδηλώσεις, ουσιαστικές ομιλίες από πνευματικούς ανθρώπους όλου του φάσματος όπου ως την ώρα έχουν πέσει σε χειμερία νάρκη αμέτοχοι και σε όλα ανίκανοι να αντιδράσουν (μόνο κομματικά ενετάχθησαν κάποτε κι εκεί παραμένουν άβουλοι ), εκδηλώσεις σε κάθε πλατεία ανά την Ελλάδα, άρτια συντονισμένες κινήσεις και ό, τι επιβάλλεται προκειμένου να μη περάσουν τα σχέδιά τους που θέλουν μια κοινωνία γονατισμένη και αποχαυνωμένη, και όχι από τα ΜΜΕ να αναμένουν προβολή των δικαίων της αιτημάτων. Ως τελευταίο παράδειγμα, αυτό συνέβη μία φορά: στο δημοψήφισμα του Ιουλίου του ’15. Τώρα τον πρώτο λόγο θα έχει ο λαός, μη επιτρέποντας όμως σε κανέναν την αλλοίωση της επιλογής του.

Πορευσόμεθα, λοιπόν.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr