Ανοιχτή πόρτα

Δημήτρης Ι. Μπρούχος: Αν δεν “αναχωρούσες” τόσο απρόσμενα…,της Ωραιοζήλης-Τζίνας Δαβιλά

Spread the love

Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

 

… θα σου έλεγα ξανά και ξανά πόσο πολύ σ’αγαπώ, ξανά και ξανά ότι ένοιωσα τεράστια ανακούφιση που η ευλογημένη ζωή μάς έφερε κοντά, πανάκριβέ μου φίλε, ειλικρινή και ακούραστε, που είχες πάντα τον δίαυλο επικοινωνίας ανοιχτό τις πιο ακατάλληλες ώρες για να ακούσεις υπομονετικά κάθε βάρος της σκέψης και της ψυχής μου, κάθε σοβαρό ή ασόβαρο που βίωνα. Γιατί είμαστε τα βιώματά μας, έλεγες, και το βίωμα είναι άρρητο, αλλά από αυτό διαμορφωνόμαστε.

“Κοιμήσου, Τζινάκι μου, και θα ξαναμιλήσουμε το πρωί. Μην βαραίνεις την ψυχούλα σου, δεν αξίζει …  “ακούραστος, πριν από οκτώ μήνες, παραμονές Χριστουγέννων,  στην προδοσία των σκάρτων ανθρωπαρίων. “Αν δεν κοιμηθείς, κάλεσε οποιαδήποτε στιγμή…ναι καρδούλα μου;”. Για ακόμη μία αφορά τα τελευταία χρόνια δυναμικά παρών με έξυπνο, καυστικό χιούμορ και λόγο εμψυχωτικό. Γιατί είχες Πίστη ανόθευτη και βαθιά, σπάνια και ανακουφιστική.

Θα πρόφταινα να σου πω ξανά και ξανά πόσο σε θαυμάζω για το βάθος και την ποιότητα της ποιητικής σου προσφορά και κοινωνίας, όταν κάθε φορά ανακάλυπτα και μία ακόμη δημιουργία σου που μου έδινε αγαλλίαση στην ψυχή, όπως το Ορατόριο του Αγίου Λουκά του Ιατρού, μα κάθε φορά που μιλούσαμε κάτι άλλο μας προκαλούσε πηγαίο γέλιο,  ασταμάτητο που έμενε ανολοκλήρωτη η σκέψη και μόλις κλείναμε το τηλεφώνημα σκεπτόμουν  την επόμενη φορά θα του πω για τον Άγιο Λουκά και δεν άφηνα την μαύρη σκέψη ποτέ να φωλιάσει στον νου “τι θα γίνει αν μια μέρα χαθεί από την ζωή μου;”

Και στο τελευταίο μας τηλεφώνημα, εσύ, ο ακριβοδίκαιος, ευφυής, ρομαντικός οραματιστής, αδέκαστος κριτής, ο ένθεος ευσεβής, ευαίσθητος αισθηματίας, κυνικά ειλικρινής και ακριβής σε κάθε λέξη σου, μου τα έψαλλες κανονικά.. και σε άκουγα προσεκτικά και … “Τζινάκι μου, ακούς ή κοιμήθηκες;”

“Τζινάκι, σ’ευχαριστώ θα σε ενημερώσω. Δ.”, το τελευταίο μήνυμα.

Και με ενημέρωσες για το φευγιό σου,  εσύ και το διεθνές μας καφενείο…

Και δεν ευχηθήκαμε για την Παναγιά μας γιατί οι άγγελοι σε πήραν στις φτερούγες τους και σε πήγαν κοντά Της, την δεύτερη πιο θλιμμένη ημέρα του χρόνου.

Αλλά είμαι απολύτως βεβαία ότι βλέπεις και παρακολουθείς ότι ό,τι έχεις πει και δημιουργήσεις, έχουν πιάσει τόπο.

ό,τι άφησες παρακαταθήκη θα συντροφεύει και θα διαμορφώνει, θα φωτίζει, θα συντροφεύει τους υποψιασμένους, τους έχοντες  ανοιχτή καρδιά και ανοιχτό μυαλό.

Και κάθε λέξη σου είναι φυλαγμένη στο ακριβότερο μέρος της καρδιάς μου, αυτό που κρατώ για όσους το αξίζουν, για όσους το  κέρδισαν με πράξεις και καλοσύνη. Εσύ βλέπεις από κεί ψηλά τα πάντα…

Και τώρα που “πέταξες”… άφησες κενό, μαύρη τρύπα.

Ανάλαφρα να περπατάς πάλι κοντά στους σεβαστούς σου πολυαγαπημένους γονείς που έφτιαξαν χειροποίητα ό,τι πιο ακριβό  δώρισαν στους ανθρώπους που σε αγαπήσαμε χωρίς μέτρο.

Ανάλαφρα να περπατάς κοντά στους αγαπημένους σου φίλους, τον μοναδικό Δάκη, τον Τόλη, τον Τάσο, την Ζωή, τον αγαπημένο μας Φώτη που -ποιος το φανταζόταν – θα συναντιόσασταν εννέα μήνες μετά.

Ανάλαφρα να περπατάς δίπλα στους αγαπημένους σου Αγίους που τίμησες όσο πιο αγνά, ανόθευτα και ταπεινά μπορούσες.

Ανάλαφρα και γαλήνια να αντικρύσεις το Φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που έλεγες “ο Θεός μου έχει ονοματεπώνυμο και είναι αυτό, Ιησούς Χριστός, δεν υπάρχει άλλος” και στην Παναγιά μας που παραμονές της Κοιμήσεώς Της σε πήρε κοντά Της.

Η θέση σου στο Φως θα είναι εκλεκτή, ανάλογη της ποιότητάς σου… φωτεινή, λυτρωτική, καθοριστική για τους γήινους.

Και εμείς στην Πόρτα, θα διαβάζουμε ξανά και ξανά τους δικούς σου αποχαιρετισμούς στους αγαπημένους σου, τα γραφόμενά σου για ό,τι δεν τιμάμε, για ό,τι αξίζει να παρέμβουμε και το αφήσαμε μετέωρο ή ξεχασμένο στην τρέλα της εποχής που δεν έχει ιδέα από Αξίες και Αρετές. Τα κείμενά σου σε άμεση διαθεσιμότητα για τους αναγνώστες μας.

Ευγνώμων για τα  δέκα χρόνια της αγάπης και της φιλίας σου. Δεκαπλάσια η αξία τους σε βάρος και ποιότητα. Το γέλιο σου και η μορφή σου ανεξίτηλα στην σκέψη μου και η απουσία σου σκληρή.

Αχ, Δημητράκο μου, Αχ…

Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά

16 Αυγούστου 2024

SHARE
RELATED POSTS
11805980_1612074449065268_1929602863_n.jpg
Το δικό του survivor, της Ματίνας Ράπτη-Μιλήλη
Η “χρυσή γέφυρα” του Βιετνάμ και η Γέφυρα Αφάντου, του Χαράλαμπου Κόκκινου [Χωρικός Αντιπεριφερειάρχης Δωδ/σου]
Η μόνη επάρατη νόσος της ψυχής είναι η κακία, του Παναγιώτη Δημητρόπουλου

Leave Your Reply

*
This site is protected by reCAPTCHA and the Google Privacy Policy and Terms of Service apply.