Πολλοί αναρωτιούνται αν χρειάζεται η Αριστερά, χωρίς για λόγους διανοητικής εντιμότητας, να θέτουν το ίδιο ερώτημα και για την άλλη πλευρά, δηλαδή αν και σε τι χρειάζεται η Δεξιά. Ποιος πολιτικός χώρος καλλιεργεί σήμερα στους πολίτες την αίσθηση της αβοηθησίας, ποιος διακρίνει κι αποξενώνει, ποιος αδικεί και περιθωριοποιεί; Και ποιος διαμορφώνει πολίτες με συνείδηση [και διεκδίκηση] δικαιωμάτων κι αξιοπρέπειας, ποιος αγωνίζεται για κοινά ιδανικά;

Σε αυτά τα ερωτήματα οφείλουμε ν’απαντήσουμε, δίχως να χρησιμοποιούμε ευφυολογήματα εντυπώσεων. Η Αριστερά,ακόμα κι όταν [αυτό]- διαψεύδεται, πάντοτε στοχεύει στην ευημερία των πολλών, πάντοτε επιχειρεί να κατανοήσει τους νόμους της κοινωνίας [κι όχι μόνον της λογικής ή της αγοράς]. Η Αριστερά δεν πιστεύει στην “ανελεύθερη δημοκρατία” των ολίγων γι’αυτό συχνά μέλη της θυσιάζονται για την ελεύθερη συμμετοχή όλων στο γίγνεσθαι. Η Αριστερά δεν διδάσκει από καθέδρας [εξουσίας] αλλά, παρά τα υπολείμματα δογματισμού και τα λάθη τακτικής, κινείται στο πεδίο της ευτοπίας του ανθρωπισμού.

Είναι λάθος να είσαι [ή να δηλώνεις] προοδευτικός ή κεντροαριστερός και να στέκεσαι πολεμικά απέναντι στην Αριστερά ή και στον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα. Μπορεί και πρέπει να κάνει ο καθένας σκληρή κριτική στα κυβερνητικά πεπραγμένα ή στις ανοησίες “ψευτοβομβιστών” της εμπρηστικής δήλωσης ή στους νεοβάρβαρους της αταβιστικής ισοπέδωσης των πάντων. Όμως όλα αυτά αφορούν σε πρόσωπα [τα οποία έτσι κι αλλιώς έρχονται, παρέρχονται κι απέρχονται]. Αντίθετα την Αριστερά πρέπει να την φυλάνε σαν κόρη οφθαλμού, όσοι τουλάχιστον πιστεύουν στη Δημοκρατία και στα δικαιώματα του ανθρώπου,γιατί στο ισοζύγιο της Ιστορίας, ιδίως στα δύσκολα χρόνια της νέας φασιστικής επίθεσης, αποτελεί το πιο ισχυρό αποκούμπι των χαμένων του παιχνιδιού.

Έχει άραγε σκεφτεί κάποιος ποια μορφή και λειτουργία θα είχε η αστική δημοκρατία χωρίς αριστερά κόμματα; Ό,τι κι όποιον  κι αν ψηφίζει ο Έλληνας πολίτης δεν πρέπει να δαιμονοποιεί την Αριστερά και καλό θα ήταν να σέβεται την ιστορία της , ακόμα κι αν πολλοί σημερινοί εκπρόσωποί της δεν στέκονται στο ύψος των ιδανικών εκείνων που θυσιάστηκαν.

ΥΓ1.: «Όποιος δεν έχει νεκρούς δεν κλαίει τους πεθαμένους»[Μίμης Χριστοφιλάκης, Η εύνοια του Δράκου].

ΥΓ2.:  Το πολιτικό σύμβολο της Αριστεράς πρέπει να είναι ο αητός ή το λιοντάρι. Υπάρχει κάποιος λόγος να προτιμούν μερικοί την μαϊμού ή τον αχαμνόοντα;

* Ο Γιάννης Πανούσηςείναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών