Δημήτρης Κατσούλας

Περιπλανώμενος τις προάλλες στο διαδίκτυο έπεσα πάνω σε μια ανακοίνωση. Μετά  αφού το έψαξα επιμελώς, βρήκα και το σχετικό άρθρο όπου διάβασα ότι στα Αντικύθηρα ζητούσαν κόσμο, λέει, να πάει εκεί και να κατοικήσει, σε μια προσπάθεια που έκανε ο δήμαρχος σε συνεργασία με την Μητρόπολη Κυθήρων και Μονεμβασίας προκειμένου να ξαναζωντανέψει το μικρό αυτό νησί των είκοσι τεσσάρων κατοίκων, δίνοντας μάλιστα στέγη, τρόφιμα και επίδομα πεντακοσίων ευρώ τον μήνα σε κάθε πολύτεκνη οικογένεια που θα τα επέλεγε ως μόνιμη κατοικία της. Στην ανακοίνωση – πρόσκληση  αναφέρονταν ρητώς οι παρακάτω ειδικότητες όπου είχαν ανάγκη: ψαράδες, οικοδόμοι, κτηνοτρόφοι και φουρνάρηδες.

Ομολογώ ότι μου άρεσε η ιδέα, ενδιαφέρουσα την βρήκα, και γιατί να σας το κρύψω…, φτιάχτηκα κιόλας. Ως άνθρωπος που μου αρέσει η ησυχία, η ανεμελιά, ως αθεράπευτα φυσιολάτρης, ως μονήρης που είμαι, μονόχνοτος, μου ταιριάζει και η ξετσιπωσιά εδώ που τα λέμε (να «κοσμήσω» τον εαυτό μου και με άλλα επίθετα; Εγώ δεν ντρέπομαι να τα γράψω, εσύ αντέχεις να τα διαβάσεις;), φθάνει όμως η στιγμή και το πλήρωμα του χρόνου και αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και ο καθείς πορεύεται όπως μπορεί και με όποια εφόδια διαθέτει, οπότε μια χαρά την έβρισκα την πρόσκληση. Εξ αρχής όμως ξεκαθάρισα με τον εαυτό μου και απέκλεισα τις τρεις πρώτες ειδικότητες, οπότε μου απέμενε μόνο μία: αυτή του φούρναρη.

Εντύπωση πάντως μου προκάλεσε το ότι δεν ζητούσαν γραφιάδες. Τι να τους κάνουν όμως θα μου πεις τους γραφιάδες στα Αντικύθηρα κι αυτούς που χτίζουν λέξεις; Τα γκρεμισμένα σπίτια και οι ακρωτηριασμένοι αιγιαλοί δεν επιδιορθώνονται με φράχτες λέξεων, ως γνωστόν. Ούτε και από αυτούς, που βουτούν βαθιά στα μεσοπέλαγα της γλώσσας και αναδύουν γοργόνες, ήθελαν. Τι να τις κάνουν τις γοργόνες; Βλέπεις, η γοργόνα δεν γίνεται κακαβιά όταν επιχειρήσεις να ζεστάνεις το κορμί που ολημερίς τριγυρνά στους πέντε ανέμους. Ούτε ακόμα και από τιθασευτές  των λεξικών του κόσμου είχαν ανάγκη. Τι να τους κάνουν; Το αγρίμι, όσο και να προσπαθήσεις να το ‘μερώσεις,  δεν υπάρχει πιθανότητα να πάρεις ούτε μία στάλα γάλα όταν το αρμέξεις. Ή μήπως θα μας το φέρεις για μαχαίρωμα το Πάσχα τάχα;

Σαν βοηθός φούρναρη όμως, είχα μια ελπίδα να προκόψω, να συμπληρώσω και τα ένσημα μου στο επικουρικό –ευτυχώς ελάχιστα – που μου λείπουν για να ολοκληρωθεί το πακέτο  «σύνταξη», εάν βέβαια η εταιρία ήταν δηλωμένη και όχι μαύρη ή να πληρώνει σε είδος. Ο κύριος όμως λόγος που επέλεξα την ειδικότητα αυτή είναι το ότι τις νύχτες ούτως ή άλλως μένω άυπνος, και η εργασία στον φούρνο αρχίζει πολύ  πρωί και πριν τα χαράματα φυσικά.

Πήρα μερικές λευκές σελίδες, έπειτα κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες. Έκατσα και τις γέμισα όλες με μια λέξη: ψωμί, ψωμί, ψωμί, ψωμί… . Ούτε κι εγώ ξέρω πόσα καρβέλια έφτιαξα. Κανένα όμως δεν φούσκωνε για να το ρίξω στον φούρνο.

Θα με έπιανε απογοήτευση, θα έφθανα μέχρι την κατάθλιψη και την τρέλα εάν δεν υπήρχε εδώ στην Μεσσηνία ο μεγαλοπρεπής Ταΰγετος με τους θρύλους και τα μυστήρια  που περπατούν στις κορυφές του καθώς και την πλούσια πανίδα του. Εκεί (στα Αντικύθηρα) το ραβδωτό τσακάλι, θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα, ότι δεν θα ήταν τόσο απαιτητικό.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr