Νίκος Βασιλειάδης

Μέσα σε όσα έχουμε πει και έχουμε δει όλες αυτές τις μέρες και φυσικά σε όσα θα ακολουθήσουν εφόσον ο εφιάλτης της ασθένειας συνεχίζεται πρέπει να παραδεχθούμε και δεν είναι αδυναμία, πως άλλοι πολύ άλλοι λιγότερο ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με τους φόβους μας. Η ιδέα ότι η πρόληψη ή η προσοχή δεν επαρκεί είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή ιδέα. Κι αυτή η ανεπάρκεια της βεβαιότητας διαποτίζει τους ανθρώπους με αγωνία. Αγωνία για να κρατηθούν στην ζωή. Μια αγωνία που περνάει στην άλλη άκρη. Στην παθογένεια του φόβου.

Όσο είσαι φοβισμένος, όμως, είσαι και εύκολα ελέγξιμος. Ο τρόμος σε παραλύει. Δέχεσαι εύκολα οποιαδήποτε πρόταση. Θα σου ειπωθεί επακριβώς τί πρέπει να κάνεις πώς πρέπει να ζεις και ποιον πρέπει να εμπιστεύεσαι ή ποιον όχι. Τι πρέπει να κάνεις για να κρατηθείς στην ζωή. Θα σου δοθούν τα πρόσωπα που οφείλεις να φοβάσαι ή να μισείς. Τα κίνητρα που πρέπει να μισείς. Τις πράξεις που πρέπει να απεχθάνεσαι. Θα σου δοθεί εγχειρίδιο συμπεριφοράς. Θα σου δοθούν με σαφήνεια ακόμη και τα παραδεκτά όρια της ηθικής. Θα σου δοθούν όλα.

Και εσύ φοβισμένος θα τα δεχτείς όλα και θα τα ασπάζεσαι αντανακλαστικά προσπαθώντας να φτιάξεις ένα περιθώριο ασφάλειας. Ένα κουβούκλιο, μια πανοπλία. Δε θα φτάσεις όμως ποτέ στην ασφάλεια. Γιατί κάθε μέρα θα μαθαίνεις πως ακόμη και αυτό δεν επαρκεί, κι αυτό είναι εξαιρετικά οδυνηρό. Θα συνεχίζεις να φοβάσαι. Να είσαι τρομοκρατημένος. Δηλαδή εύκολα ελέγξιμος. Κατευθυνόμενος, ολοκληρωτικά χαμένος. Οι άνθρωποι, πλέον για σένα, θα πάψουν να είναι ανθρώπινα όντα. Παύουν να είναι αυτή η ακατάληπτη έκφανση της βαθύτητας της ύπαρξης. Υποβιβάζονται σε φορείς του θανάτου, εχθρούς της ζωής. Όλα είναι αιτιοκρατημένα.

Υπάρχουν για όλα συμπεράσματα πριν καν συμβούν. Η ιερότητα του φόβου έχει φτιάξει τις δικές της εικόνες. Εικόνες που γίνονται εικονίσματα. Έχεις ξεχάσει την βαθύτητα της ύπαρξης. Ότι ο διπλανός σου, είναι όμοιος σου. Ένας άνθρωπος με ύπαρξη. Με συνήθειες. Με φίλους. Με συναισθήματα. Οι πράξεις του, όπως και οι δικές σου, είναι αδιάφορες για το καλό ή το κακό. Οι πράξεις τους είναι πράξεις. Εκφάνσεις, αντιδράσεις, συμπεριφορές της υπαρξιακής τυχαιότητας. Και εσύ θα κοιτάς τρομοκρατημένος. Χωρίς τα μάτια σου. Θα κοιτάς μέσα από τα μάτια που σου δόθηκαν. Αλλοιωμένος. Οι εικόνες των πραγμάτων, οι ταυτότητες των πραγμάτων έχουν γίνει τα πράγματα. Είσαι χαμένος. Η ιδέα ότι η ανθρώπινη επαφή είναι θάνατος είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή ιδέα. Μιαν άλλη όραση μέσα από την οποία σου αποκαλύπτεται ένας καινούριος εφιαλτικός κόσμος. Αυτός ο κόσμος που είναι ασθενής. Βαριά άρρωστος (Να συμπεριφερόμαστε όλοι σαν να έχουμε νοσήσει). Ένας δυστοπικός κόσμος που κρατάμε διασωληνομένο κάτω από κλινικά λευκά σκεπάσματα. Με συνεχείς ναρκώσεις τον διατηρούμε κακήν κακώς σε αυτή την κωματώδη κατάσταση. Ένας κόσμος σε κώμα πιο δεκτικός και εύπιστος στις πιθανές “θεραπείες” που θα πουλιούνται δεξιά και αριστερά. Ένας κόσμος άρνησης. Νουθετημένος σε αυτοσχέδια παιχνιδάκια τυφλότητας, όπου ο καθένας αποδίδει μια χρηστότητα στο εγώ του, στις πλάτες του γείτονά του που τον θεωρεί σαν ασθενή που έχει πεθάνει ήδη. Η σύζευξη με το φόβο είναι δυσβάσταχτη. Το πνεύμα καταδικασμένο στις τραχιές πληγές του!

Δεν έχω πρόταση για να βγούμε από αυτή την φυλακή, αν την είχα θα είχα διώξει ήδη τον δικό μου φόβο, θα είχα θεραπεύσει την ψυχή μου. Όμως ελπίζω. Ελπίζω πως έστω και αυτή η γνώση και παραδοχή του φόβου, το να παραδεχθώ τα ενστικτώδη συναισθήματά μου, βλέποντας, ακούγοντας και ζώντας μαζί με τους άλλους γύρω μου, θα αποβεί σε μια εντελώς προσωπική κατάδυση στο ασυνείδητό μου. Λίγο ακόμη αυτογνωσία σε αυτά τα χρόνια της μεταλλαγμένης μας ζωής.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr