Ο Ηλίας Καραβόλιας είναι Οικονομολόγος  με ειδίκευση Γενικής Θεωρίας και Οικονομικής Πολιτικής. Κατέχει Master of Arts από το European Institute of Philosophical  Anthropology.

Οι ψυχικές κιλοβατώρες μετρούν την πιο ρυπογόνα μορφή ενέργειας : το άγχος. Και επειδή κυκλοφορεί πολύς θάνατος πίσω από την λογιστική ζωή και τα τιμολόγια, δεν γράφουμε μόνο για να τον ξορκίσουμε.

Μια συστημικά επινοημένη σύγχυση στο νου του κοινού θνητού γειτνιάζει εσωτερικά με την γεωπολιτική αταξία και τον ασταθή πολυπολικό κόσμο.

Αυτό το σκηνικό στις μικρο-οθόνες αντανακλάται εντός μας και έτσι λαμβάνει χώρα η μετουσίωση της απορίας σε γραφή( όπως μετουσιώνεται το κεφάλαιο σε γνώση για να δράσει η βιοπολιτική).

Στην ουσία, σχεδόν βιώνουμε το μεταιχμιακό σύνορο μεταξύ της κοινωνικής μηχανικής και της βίαιης άνθρωπο-μηχανικής που καταλαμβάνει το ανθρώπινο ένστικτο : ανιχνεύουμε δηλαδή την ψυχική ζωή της εξουσίας( J. Butler) πριν αυτή μας σκανάρει ολοκληρωτικά με την στατιστική ποσοτικοποίηση κάθε έμψυχου ατομικού και κοινωνικού δυναμικού εντός μας.

Ιχνηλατούμε δηλαδή το όριο μεταξύ του καλά λανσαρισμένου «κοινωνικού ατομικισμού» (ανακύκλωση, οικολογική συνείδηση, βιώσιμη ανάπτυξη, αειφορία, πράσινη οικονομία) και της μικροφυσικής του καπιταλισμού.

Αυτής της μοριακής μηχανικής που επιστρατεύει τον πληθωρισμό και την ύφεση( βλ ενεργειακή κρίση-κλειστές στρόφιγγες σε καιρό πολέμου) αφού όμως πρώτα σηκώθηκε το παγκόσμιο χειρόφρενο : καθηλώθηκε με downsizing ( βλ πανδημία) η ξέφρενη οικονομική μεγέθυνση.

Στο μέλλον, που εθιζόμαστε να μην είμαστε αισιόδοξοι ενώ δεν θα έπρεπε, προβάλλεται το παρόν ως μη αναστρέψιμο, όπως οι τιμές στα καύσιμα και στο ρεύμα.

Θεωρητικοί του φόβου σαν τον Hobbes, μηχανικοί του κοινωνικού ελέγχου σαν τον Comte, ανασύρονται από τα κιτάπια της ιστορίας των ιδεών και συμπράττουν με τον σύγχρονο αλγοριθμικό ταιηλορισμό και την σημειωτική εκδοχή του φορντισμού στην εργασία.

Μας μετατοπίζει το σύστημα από την κατανόηση στην προσαρμογή, από την ανάλυση στην αποδοχή και από την κριτική στην συμμόρφωση.

Κανείς δεν υφαίνει κανένα σενάριο. Ούτε οι βαρόνοι με τα συγκυριακά υπερκέρδη, ούτε τα κέντρα εξουσίας που κάνουν τις ηλίθιες υποκλοπές νομίζοντας ότι μπορούν να «ακούσουν» την ιστορία.

Δεν απορρυθμίζονται μόνο οι αγορές και οι τιμές των αγαθών. Απορρυθμίζονται πλέον τα ίδια τα υποκείμενα και ο βίος τους.

Εγκλείονται μόνα τους στην ανυπόφορη καραντίνα της άγονης εργασίας απέναντι στο αδιαπέραστο τείχος των άνισων ευκαιριών και των προκατασκευασμένων συνθηκών που γεννάει η υπερσυσσώρευση( με τις ευλογίες της εξουσίας)….