Δεν ξέρω εσείς, εγώ πάντως τις πιο βαθιές μου πίκρες τις γεύομαι όταν περνώ έξω από τα γραφεία τυχερών παιγνίων . Όχι μόνο βρίζω, όχι μόνο ρίχνω φάσκελα, αλλά βγαίνω από τα ρούχα μου όταν παρατηρώ τα ίδια πρόσωπα, άλλα κολλημένα στις τζαμαρίες τους για να διαβάσουν τον τυχερό και άλλα επίσης κολλημένα στις οθόνες του εσωτερικού τους όπου από την ακινησία και επειδή είναι ψηλά κρεμασμένες, οι περισσότεροι πάσχουν από αυχενικό σύνδρομο, μετά μανίας επιδιώκουν και ελπίζουν κάποτε πως θα κάνουν τη μεγάλη μπάζα τους .

Είναι αυτές οι ίδιες φάτσες, μόνιμοι πελάτες της ατυχίας και ισόβιοι τρόφιμοι της ματαιοδοξίας . Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία για να ψάξω εάν φταίνε ή όχι, εάν τίναξαν στον αέρα σπίτια και οικογενειακούς προ’υ’πολογισμούς γιατί ούτε ψυχολόγος είμαι, ούτε παπάς για να τους διαβάσει, ούτε πολιτικός για να παρέμβει . Ένας απλός περιπατητής είμαι όπου αραιά και που γράφω κάνα διηγηματάκι όπως αυτό εδώ, σταθερά όμως εργάζομαι στην τηλεόραση και τις ελεύθερες ώρες μου περνώ και από το εργαστήρι της Μάριον όπου ακούω ευτυχώς ολίγους νεαρούς ηθοποιούς με τάλαντο δυνατό να σχολιάζουν για τον τάδε αγώνα, για το τάδε στοίχημα που σκέπτονται να το παίξουν ομαδικά .

Λίγο πιο πέρα στο δασάκι η γη στρώνεται καταπράσινη με το Φθινοπωρινό χαλί της, τα χελιδόνια περιμένουν τον καιρό και ετοιμάζονται να μας εγκαταλείψουν, ο ήλιος ακόμη είναι ψηλά και η Μάριον λέει : ‘’ Αρκετό το διάλλειμα, περάστε μέσα για την συνέχεια ‘’ . . .

Δημήτρης Κατσούλας

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr