Γράμμα στον Κώστα. Χθες το απόγευμα με έναν καφέ στο χέρι εκεί που τριγυρνάγαμε μικροί, μιλήσαμε για όσα χάσαμε, προδώσαμε άθελά μας ή θάψαμε στην επιταγή της ανάγκης. Όταν ήμουν μικρός πίστευα ότι τα παραμύθια πρέπει να έχουν δράκους αλλιώς ποτέ δεν θα τελείωναν με ένα μεγαλοπρεπές happy end. Μεγαλώνοντας όμως οι δράκοι έγιναν πολλοί. Όσο λιγόστευαν τα παραμύθια, τόσοι περισσότεροι οι δράκοι. Δράκοι που μου τραβούσαν με δύναμη το χέρι από τις σελίδες του βιβλίου και με ανάγκαζαν σε αυτό το σκληρό παιχνίδι της ωριμότητας και της ανάγκης αφήνοντας πίσω την φαντασία. Όσες φορές προσπάθησα να την βάλω πάλι στην ζωή οι ιστορίες μπλέκονταν. Σαν να έβαζα την κοκκινοσκουφίτσα να φεύγει από το δάσος για να συναντήσει τα γουρουνάκια.

Αυτή η καταραμένη αδυναμία μας, να αναπλάσουμε τα παραμύθια. Το μόνο που μας απομένει είναι να μείνουμε πιστοί στην εντύπωση που άφησαν. Και τίποτε παραπάνω. Τίποτε παραπάνω αφού γνωρίζουμε καλά πως η πραγματικότητα τελικά μας κατάπιε. Το παραμύθι το σκότωσε ο δράκος, η ζωή. Μια ζωή που μπορεί να ξεκίνησε όπως όλα τα παραμύθια έχοντας μέσα της όλα τα βασικά συστατικά: Ένα δράκο-μπαμπούλα, έναν παράτολμο και θαρραλέο ιππότη που υπηρετεί το δίκαιο των αδυνάτων, ένα αθώο κορίτσι αλλά και μία ολόκληρη πόλη που πρέπει να σωθεί. Μια ολόκληρη πόλη που τρέμει τον Δράκο με τα τρία κεφάλια, τέσσερα πόδια και βγάζει φωτιές. Ο ιππότης, όπως κάθε ιππότης που σέβεται τον εαυτό του αποφασίζει να σώσει την πόλη. Και να σκοτώσει το δράκο.

Ίσως έτσι τελικά κερδίσει και το κορίτσι. Τελικά όμως αυτό αποδείχτηκε πως δεν ήταν τόσο απλό όσο πιστεύαμε. Όχι γιατί ο ιππότης φοβήθηκε αλλά γιατί ο δράκος έχει αλλοιώσει την σκέψη των ανθρώπων και αδυνατούν να δουν την πραγματικότητα. Έχουν βολευτεί σε μία καθημερινότητα εξιδανικευμένη και δεν κουνούν ούτε ένα δαχτυλάκι. Αν και είναι ο δυνάστης τους, με τον καιρό, τα χρόνια, τους αιώνες οι άνθρωποι τον συνήθισαν και ο ιππότης μόνος δεν μπόρεσε να φτάσει ούτε μέχρι την σπηλιά. Βλέπεις Κώστα, ο καθένας μας κάποια στιγμή προσπαθεί ή προσπάθησε να πλάσει έναν κόσμο όπου μέσα του να μπορεί να ζήσει. Όμως, ο αληθινός κόσμος είναι ήδη πλασμένος, και, αν το επινόημά μας δεν συμφωνεί, τότε, ακόμα κι αν επιμένουμε ότι υπάρχει κάτι καλύτερο απ’ αυτό που άλλοι αποκαλούν πραγματικότητα, ετούτο το καλύτερο δεν είναι πάντα εφικτό. Έτσι απομείναμε, σαν ένα μοναχικό Δον Κιχώτη – που ξέρω πόσο τον αγαπάς – να συμβιβαζόμαστε με την συνηθισμένη δευτεροκλασάτη επιφανειακή καθημερινότητά μας. Η ακριβή βενζίνη, η χαρτούρα στο γραφείο, τα κουτσομπολιά των συναδέλφων, ο λυμένος κόμπος στα κορδόνια, το άκυρο εισιτήριο του μετρό, η απόδειξη του καθαριστηρίου που χάθηκε και ξέμεινε το παντελόνι να μας περιμένει, η αδιευκρίνιστη μελαγχολία του σούρουπου , η αιχμαλωσία της ζωής ή η ζωή των συνηθειών μας.

Όλα όσα μπορούν να αντικαταστήσουν τα απρόβλεπτα ηρωικά συμβάντα με μιαν ήρεμη σταθερότητα. Γιατί ποιος αληθινά περιμένει η καθημερινότητα να εξαφανιστεί, ο μόχθος και η φυλακή μας να εξαφανιστούν, ελπίζοντας ή περιμένοντας οι στιγμές να αποχτήσουν και πάλι μια μεγάλη σπουδαιότητα; Ο λόγος που δεν μπορούμε πια να δούμε τα πράγματα όπως έπρεπε να είναι , είναι πως δεν το θέλουμε – επειδή δεν μπορούμε πια να τα αγαπήσουμε έτσι όπως ήταν. Ψέμματα; Όμως, η πρόκληση από την αρχή δεν ήταν να τα βελτιώνουμε μέσα στο μυαλό μας , αλλά να βλέπουμε κάθε ανθρώπινη αδυναμία – την κακία, το έγκλημα, την αρρώστια, το φθόνο, την αδηφαγία, την επιβίωση χάρη στο θάνατο των άλλων σαν εχθρό. Και από εκεί έπρεπε να αρχίσουμε και να μείνουμε πιστοί. Όμως γεννηθήκαμε άνθρωποι, και οι άνθρωποι εν γένει είναι γεμάτοι αποστροφή που τους κοστίζει να κοιτούν ο ένας τον άλλον. Θέλουν να τους αφήνουν στην ησυχία τους. Και έτσι αντί να ριχτούν στον δράκο της ζωής και ας σπάσουν το κοντάρι προτιμούν αναζητούν το φανταστικό, το ανύπαρχτο, όπως έναν θαμμένο θησαυρό την τελευταία τους ελπίδα, γιατί τότε μόνον μπορούν ν’ αμφιβάλλουν για το αν ό,τι ξέρουν για τον εαυτό τους αληθεύει.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr