Το φ.μπ. θα μπορούσε να λέγεται και βιβλίο της υποκρισίας ή των πλαστών αισθημάτων. Ιδιαίτερα όταν νεκρολογεί αδιαβαθμήτως τους παλαιούς μεταστάντες, πλάι σε καφέδες και καλημέρες, ή θρηνεί a propos και εκείνον τον επώνυμο που έτυχε να αναχωρήσει την προηγούμενη. Το φ.μπ. είναι ξερολικά ευσυγκίνητο και ανοϊκά επιλήσμον. Το δάκρυ του ισοπεδώνει.

Εν ολίγοις αποχαιρετώντας τον Γιώργο, τον φίλο και δάσκαλο, δεν έχω παρά να καταθέσω αυτή τη στιγμή τις τύψεις μου γιατί, όπως συνήθως συμβαίνει, πέθανε και μόνος και πάμπτωχος. Κι ας υπήρξε ένας παθιασμένος θεατράνθρωπος με προσωπική φόρμα, πεποικιλμένη ισότιμα τόσο με μπαρόκ αισθητική όσο και μοντερνιστική υποψία, ενστικτώδης και πληθωρικός, με μεγάλες επιτυχίες και καλλιτεχνικές και οικονομικές. Ιδιαίτερα όταν ανέβαζε, διονυσιακώ τω τρόπω, Αριστοφάνη τα καλοκαίρια με Μάτεσι μεταφραστή, Καρακατσάνη πρωταγωνιστή και περιόδευε στο πανελλήνιο.

Ο Γιώργος Μιχαηλίδης που γεννήθηκε στην Ν. Ιωνία το 1938 υπήρξε ένα ιδιότυπο κράμα προλετάριου αριστοκράτη, αυτοδίδακτου αλλά και βαθύτατα μορφωμένου δημιουργού.

Ήταν ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας της περίφημης, μυθιστορηματικής τριλογίας, ζωγράφος (!).

Θυμάμαι στο γραφείο του στου Γκύζη με πόση υπερηφάνεια μού έδειχνε τό υπέροχο αντίγραφο σε φυσικό μέγεθος που είχε φιλοτεχνήσει, όντας στη Φλωρεντία, από τη μάχη του Ανγκιάρι, το διακύβευμα ανάμεσα σε Λεονάρντο και Μικελάντζελο!

Ο Γιώργος λάτρευε τη ζωγραφική της Αναγέννησης και του Μπαρόκ. Θα έλεγα πως δραπεύτευε  σε εκείνο τον χρόνο όταν τον έπνιγε το παρόν. Ιδίως στη περίοδο της Χούντας στην οποία αντιστάθηκε ενεργά. Η χρυσή του δεκαετία ξεδιπλώθηκε από τα μέσα του ’80 ως τα μέσα του ’90. Ήταν τότε που κυριάρχησε στο θέατρο μας εισάγοντας καινοφανές ρεπερτόριο.

Η πρώτη του συγκλονιστική επιτυχία με το Ανοιχτό Θέατρο που ίδρυσε και εμψύχωνε,  ήταν το “Τι κρίμα που είναι πόρνη”. Εκεί δημιούργησε κυριολεκτικά πρωταγωνιστές: την Καραμπέτη, τον Χατζησάββα, τον Γαλανάκη ενώ ο πρωτοπαρουσιαζόμενος Γιάννης Μετζικώφ δημιούργησε τα καλύτερα έκτοτε σκηνικά του. Ο “μπαρόκ” Μετζικώφ διαπλάστηκε απόλυτα από τον Μιχαηλίδη.

Ακολούθησαν Βέντεκιντ, Λούλου, η Όπερα της Πεντάρας, Σαίξπηρ, Άμλετ, Ορέστεια σε κλειστό θέατρο με την Σγουρδαίου και σκηνογράφο τον Διονύση, οι Τρεις Αδελφές πάλι με εξαιρετικό, ρεαλιστικό σκηνικό του Φωτόπουλου, πανάκριβη παράσταση, Προς Ελευσίνα κλπ.

Δεν πρέπει να έχω χάσει πρεμιέρα του Γιώργου ως το 2006 που δήλωσε πτώχευση και αποχώρησε ηττημένος. Και βέβαια ήμουν παρών στην ιστορική του πρόταση ως προς τον Οιδίποδα Τύραννο στην Επίδαυρο. Με Αντιγόνη Βαλάκου, Τσακίρογλου, σκηνικό Δ. Φωτόπουλος, κοστούμια Μετζικώφ.

Με παρηγορεί πως το τμήμα μου των θεατρικών σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών συμπαραστάθηκε πολλαπλά στον Μιχαηλίδη. Ως το τέλος. Και εκείνος πάλι λάμπρυνε τη σχολή μας με την διδασκαλία του και το πληθωρικό του ταλέντο. Η φυσική του παρουσία λείπει πια. Η πνευματική του όχι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr