Αυτό το παιχνίδι ήταν ένα παιχνίδι εντυπώσεων. Κάθε πλευρά χρησιμοποίησε την πιο σύγχρονη γλώσσα των μίντια ούτως ώστε να πείσει-υπνωτίσει το λαό στη λεγεώνα των δικών της σκοπών. Σχεδόν αποσιωπήθηκαν οι πολιτικές πεποιθήσεις. Έναντι αυτών γεμίσαμε διαφημιστικά τρικάκια και προσχηματικές θέσεις οι οποίες κρίθηκαν ότι θα μπορούσαν να επιβουλευτούν τη διάθεση του λαού.

Έτσι, η αποσιώπηση του καθαρού πολιτικού περιεχομένου, κατέστησε τις διαφημίσεις της μίας πλευράς εξαιρετικά όμοιες με αυτές της άλλης. Η λογική ήταν ίδια. Επίκληση στο συναίσθημα. Επίκληση στη διάνοια. Επίκληση στη μνήμη. Σε ό,τι μπορεί να ενεργοποιήσει – δεσμεύσει – εθίσει για τον έναν ή τον άλλο σκοπό. Η μια πλευρά είχε σαφώς στα χέρια της μια εξουσία, και το φρόνημα να την ασκεί με τον πιο βρώμικο τρόπο.

Όμως η σύγκρουση των δύο πλευρών δεν έγινε με ιδεολογικούς όρους. Κάθε άλλο. Όπως σχεδόν κάθε ανάλογη σύγκρουση στην ιστορία, δεν είναι παρά ένα στρατηγικό παιχνίδι εντυπώσεων. Για το πώς η εικόνα μπορεί να προπαγανδίσει. Να φανατίσει. Να δεσμεύσει. Πώς μπορεί να ενεργοποιήσει το θεατή, ούτως ώστε αυτός να χειρονομήσεις τις ποθητές δράσεις. Πιο απλά, πώς μια εικόνα μπορεί να συντελέσει στην αγορά ενός προϊόντος. Στην εμπιστοσύνη της πολιτικής ενός πολιτικού κόμματος. Ο καθένας μπορεί έχει έναν βέβαιο αποδέκτη για να διοχετεύει το μίσος του. Και η ζωή θα εξακολουθεί είναι ένα μοναχικό μέρος για όσους αρνούνται να ενταχθούν στη μία ή την άλλη πεποίθηση.

Και ο κόσμος συνεχίζεται…

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr