«Σίβυλλα, το τίμημα της ύβρεως» είναι το έκτο μυθιστόρημα της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου. Μόλις τελείωσα την ανάγνωση αυτού του συναρπαστικού μυθιστορήματος και το συνιστώ ένθερμα σε όσους αγαπούν την ιστορία και τη μυθολογία. Ιστορία και μυθοπλασία με τη χαρισματική γραφίδα της Δήμητρας Παπαναστασοπούλου εκτυλίσσονται με επινοητικότητα και αφηγηματική παραστατικότητα και κρατούν το ενδιαφέρον του αναγνώστη ως το τέλος. Κυκλοφόρησε αυτό το μήνα, Μάρτη, άραγε είναι τυχαίο; Μάρτη 384μ.Χ. αρχίζει το μυθιστόρημα στους Δελφούς, όταν το Μαντείο είναι παραδομένο στη λήθη. «Έστ’ ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται». Ο έσχατος χρησμός της Πυθίας πριν το τέλος την κατάργηση του Μαντείου από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο δια νόμου θα είναι και διαφορετικός από όλους τους άλλους. Ο πρεσβύτερος ιερέας καταγράφει το μήνυμα της Πυθίας: «Πυθία γίνεται Σίβυλλα…. αποθνήσκει τη ελεύσει μάντιδος νέας….. μαντείον σιγεί αιώνας πολλούς».

Το χάρισμα της μαντείας θα μεταλαμπαδευτεί σε 27 Σίβυλλες, αλλά μόνο τρεις θα έχουν το ιδιαίτερο χάρισμα της γνώσης του παρελθόντος και μέλλοντος. Μια από τις τρεις είναι και η ηρωίδα του μυθιστορήματος, η Οργετού που θα φιλοξενήσει το πνεύμα της Σίβυλλας, με το χάρισμα της μαντείας υπηρετώντας τον Απόλλωνα, αφού πρωτύτερα μυηθεί και πάρει τον όρκο αγνότητας. Μέσα στο ενδιαφέρον και πολυτάραχο ιστορικό σκηνικό των τελευταίων ετών του 14ου αι και των αρχών του 15ου στη Χίο, Φλωρεντία, Γένοβα, Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, η Οργετού θα έχει τη δυνατότητα να ασκήσει το δώρο του Απόλλωνα. Θα μπορέσει να σηκώσει το βάρος του ιδιαίτερου χαρίσματος;

Τέλος θα υποστεί την ανθρώπινη μοίρα της θνησιμότητας ή θα είναι εκείνη που θα πάρει το χρυσό βέλος της αθανασίας από τον Απόλλωνα;