Νίκος Βασιλειάδης

Τον Γιώργο Ζαμπέτα τον γνώρισα από παιδάκι μικρό, από τα γενοφάσκια μου, που λένε. Η μητέρα μου και η σύζυγός του η Ρούλα, φίλες αχώριστες και συμμαθήτριες συναντιούνταν πολύ συχνά και γω σαν μικρό παιδί στο σπίτι του γνώρισα από κοντά έναν άνθρωπο χαρούμενο, έξω καρδιά, απλό που ποτέ δεν ξέχασε τις λαϊκές καταβολές του. Η οικογένεια και η θρησκεία ήταν τα δυο σημαντικότερα πράγματα για εκείνον. Ένας άνθρωπος που ήθελε με την μουσική του να κάνει τον κόσμο καλύτερο.

Οποτε πήγαινα στο σπίτι του το πρώτο πράγμα που με ΄βαζε να κάνω ήταν να του ζωγραφίσω ένα καράβι. Για φτιάξε μου ρε Νικόλα ένα καράβι, μου έλεγε, το καράβι που ταξιδεύει ο πατέρας σου. Και γω του ζωγράφιζα καράβια, και έπαιρνε τα χαρτιά και τα φύλαγε.Έπειτα έπιανε το μπουζούκι του και μου έπαιζε τραγούδια με στίχους που ξέφευγαν λίγο από το κλασσικό ρεπερτόριό του, στίχους κωμικούς για να με κάνει να γελάω.
Σαν μια μακρινή ανάμνηση έχω μια από τις επισκέψεις μας στο σπίτι του όπου έτυχε εκεί να βρίσκεται η Βίκυ Μοσχολιού. Κάνανε κάτι πρόβες σε ένα τραγούδι. Δεν το θυμάμαι σίγουρα αλλά μου έχει καρφωθεί στο μυαλό πως ήταν το “που ήσουν και χάθηκες”, σε στίχους του Αλέκου Καγιάντα.

Αν παραβάλω την εποχή που κυκλοφόρησε τότε πρέπει να ήταν αυτό. “Και να, απρόσμενα στέκεις μπροστά μου, τα χέρια απλώνεις και μου γελάς, μπαίνεις με βήμα αργό στην κάμαρά μου με αγκαλιάζεις και με φιλάς…” Έτσι είδα για μια και μοναδική φορά στην ζωή μου την Βίκυ Μοσχολιού, παρέα με τον πατέρα του λαϊκού τραγουδιού τον Γιώργο Ζαμπέτα.

Η Βίκυ θυμάμαι τον φώναζε “πατέρα” αυτό μου έχει μείνει στο μυαλό. Αυτό και τα μάτια της.
Ποτέ δεν έπαψα να ακούω τα τραγούδια τους, πρώτον γιατί τον αγαπούσα πολύ αυτόν τον υπέροχο πρόσχαρο άνθρωπο που έδινε ζωή στις άψυχες χορδές ενός οργάνου και μετά γιατί με μάγευε η φωνή της…κας Δομάζου όπως την λέγανε τότε την Βίκυ και την φώναζε ο συχωρεμένος ο πατέρας μου που του άρεσε πολύ. Βλέπετε και ο Δομάζος και ο Παναθηναϊκός ήταν επίσης η μεγάλη μου αγάπη.

Διαλέγοντας λοιπόν το δεύτερο αγαπημένο μου ελληνικό τραγούδι – Θανάση να δω πώς θα τα βάλουμε όλα αυτά σε μία εκπομπή – δεν μπορώ φέρνοντας στο μυαλό μου αυτούς τους δύο ανθρώπους, να μην διαλέξω το τραγούδι “Τα Δειλινά” σε στίχους του Χ. Βασιλειάδη, που αγαπήθηκαν και στην πορεία ερμηνεύτηκαν και από άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες, αλλά ποτέ όπως από τον Γιώργο Ζαμπέτα και την Βίκυ Μοσχολιού…”Μα τα δειλινά μια φωνή μου ψιθυρίζει, μυστικά, δε θα γυρίσεις πια…”