Ο Νίκος Τζιανίδης είναι συντάκτης αρθρογράφος

Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο άθλημα. Το ποδόσφαιρο είναι και πόλεμος είναι και διασκέδαση, είναι και ψυχοθεραπεία, είναι και ποίηση είναι και ταξίδι και νοσταλγία και ένα ρίγος και ένα δάκρυ και ένα κομμάτι ψυχής που πλέει μεσοπέλαγα στη θάλασσα του χρόνου. Το ποδόσφαιρο – αν έχεις την αίσθηση της όρασης (και) στην ψυχή σου – είναι φως ανέσπερο.
Κι έτσι ακριβώς, σαν όλα τα παραπάνω, το ‘χει δει το ποδόσφαιρο ο δημοσιογράφος – συγγραφέας Γιώργος Αρκουλής, που μας κατέθεσε το τελευταίο απότοκο του πάθους του: «Για τον Απόλλωνα που αγαπήσαμε».

Ο Δάσκαλος, όπως τον αποκαλούσαμε κι ακόμα τον προσφωνούμε οι νεότεροι (…) είχε πάντα τον ρομαντισμό και τη γενναιότητα να ιππεύει αουτσάιντερ, να πιάνει το κάγκελο (όπως λένε οι παλιοί αλογομούρηδες) και να τερματίζει υπερήφανος· η σειρά άφιξης δεν είχε ποτέ σημασία για τον Αρκουλή, αρκεί που πέρναγε το «φίνις». Πάντα μιλούσε με καμάρι για τον Εθνικό Πειραιώς, για τον Πανιώνιο, για τον Απόλλωνα τώρα, κι ας μην ευτύχησε να δει τις ομάδες του ούτε καν τρίτες… Ήταν πάντοτε ο καβαλάρης πάνω σε «γερό» άλογο που ίσα ίσα τερμάτιζε… Το τελευταίο πόνημα του αφορά τον Απόλλωνα Σμύρνης.

Από τα βάθη της Ιστορίας…

«Συνηθίζουν οι παλιοί, αλλά και οι νέοι Απολλωνίστες, συνεχίζοντας την παράδοση, να υποστηρίζουν πως ο σύλλογος που αγαπούν και στηρίζουν από γενιά σε γενιά, είναι ίσως η κοιτίδα του ελληνικού αθλητισμού, κυρίως είναι ο σύλλογος που έχει ζυμωθεί με ένα πολιτισμό ο οποίος πηγάζει από τα βάθη της Ιστορίας», γράφει στον πρόλογο του (όπως πάντα) ενδιαφέροντος βιβλίου του, ο συγγραφέας. Και ακολουθείς μια μια τις λέξεις τις προσεγμένα τακτοποιημένες και μπαίνεις στο θέμα: « Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας, μην περιμένετε να βρείτε το «σπέρμα» του συλλόγου, ή την λεπτομερή ιστορία του από τα τέλη του 19ου αιώνα, στα αγιασμένα χώματα της Ιωνίας, ως τις μέρες μας, δηλαδή σήμερα στην αφιλόξενη γη των προς βορρά συνόρων του δήμου Αθήνας, εκεί όπου μετά τη δύση του ηλίου κυκλοφορούν μόνο τα φαντάσματα του γειτονικού εργοστασίου παραγωγής δίσκων Columbia».
»Δεν θα είχε νόημα, άλλωστε, μία ακόμα ιστορική προσέγγιση από τα σπάργανα του συλλόγου, αφού τα πάντα είναι γνωστά και τα βρίσκει κάποιος εύκολα καταγεγραμμένα… Αντίθετα, στις σελίδες αυτού του τόμου θα ανακαλύψετε την πραγματική ιστορία, όπως την καταθέτουν, έχοντας αφήσει τα ίχνη τους, τα πολύ η και τα λιγότερο σημαντικά πρόσωπα που υπηρέτησαν τον Απόλλωνα. Θα ενημερωθείτε για τις ευκαιρίες που δόθηκαν αλλά πήγαν χαμένες, από τα «εγκλήματα» κάποιων αποφάσεων που σήμερα (για να θυμηθούμε το ΚΚΕ στα χρόνια του εμφυλίου και αυτά που ακολούθησαν) χαρακτηρίζονται ΛΑΘΗ.

Όμως, η Ιστορία, έστω και μερική προσέγγιση της, δεν είναι υποχρεωμένη – εν ονόματι της αιωνιότητας – να δείχνει μόνο το καλό της πρόσωπο ή να συγχωρεί παραβλέψεις και σφάλματα που έτσι κι αλλιώς κόστισαν και που τα πλήρωσε πολύ ακριβά η ποδοσφαιρική ομάδα. Μία ομάδα που έφτασε το 1922 από την κατεστραμμένη Σμύρνη στην Αθήνα, με λευκό και γαλάζιο χρώμα στη σημαία της, για να γνωρίσει απίστευτη ταλαιπωρία από την προχειρότητα του διαλυμένου – τότε – ελληνικού κράτους αλλά και – λόγω των συνθηκών – ανίκανη να διεκδικήσει ακριβώς στο ίδιο ποσοστό, όσα διεκδίκησε και κέρδισε ο έτερος σύλλογος της Σμύρνης Πανιώνιος»…

Να, αυτά διαβάζεις κι αν κάποτε πέρασες το γεφυράκι του Ηλεκτρικού από κάτω, εκεί στα Άνω Πατήσια, σκύβοντας να μην χτυπήσεις το κεφάλι σου στο ταβάνι και προσέχοντας να μην γλιστρήσεις στα απόνερα που έπνιγαν το μικρό δρομάκι που σε έφερνε στη Ριζούπολη, ρίχνεσαι με τη μούρη στην ανάγνωση και τελειώνεις όταν γυρίσεις και την 173η σελίδα.

Με πένα – μαστίγιο που πονάει

Γιατί ο Γιώργος ο Αρκουλής σαν πιάσει το μαστίγιο της πένας του, δεν χαρίζεται σε κανένα. Χτυπάει και πονάει. Κι ο αναγνώστης, ο ρομαντικός, ο νοσταλγός των χρόνων της αθωότητας διαβάζει και υπερθεματίζει.
Στις σελίδες του βιβλίου του Αρκουλή διαβαίνουν ο Μιχάλης ο Μιχαλάκος (ο αδερφός του Μίμη με τη θρυλική ταβέρνα στην οδό Σερίφου στα Πατήσια), ο Κώστας ο Αλαμάνος με το τσιγάρο φυλακισμένο στον δείκτη και τον μέσο, ο Γιάννης ο Παθιακάκης, ο Τόζα Βεσελίνοβιτς, ο Χρήστος ο Αρχοντίδης…
Κι όλοι αυτοί ξαναγυρίζουν στη ζωή μας και κάνουν πιο φωτεινά τα πρωϊνά μας, τα ρολόγια τα κάνουν να πηγαίνουν πιο αργά και τη νύχτα τη βαστάνε να μην σκοτεινιάσει… ακόμα.

Και η Ελαφρά Ταξιαρχία των αδελφών Γιώργου και Αριστείδη Καμάρα, του Βασίλη Κυριακού, του Σάββα Παπάζογλου, του Στάθη Τσανακτσή, του Κώστα Βερτσώνη, του Λάμπη Σεραφείδη, του Αντώνη Δερμάτη, του Χαράλαμπου Ταουξή, του Βαγγέλη Μαυρόπουλου, μπορεί να κάλπασε και να χάθηκε στα βάθη της Ιστορίας, όμως ο Γιώργος ο Αρκουλής τη βρήκε σκονισμένη από της αμφισβήτησης την αμμοθύελλα, την έπιασε από τα γκέμια και την έφερε πίσω και την παραδίδει εξαγνισμένη και πάμφωτη στων καιρών το λιοπύρι.

«Για τον Απόλλωνα που αγαπήσαμε» λοιπόν, που πλέει πια… χωρίς τσιμινιέρες και άλμπουρα.
Το βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, διατίθεται από το γήπεδο της Ριζούπολης «Γεώργιος Καμάρας», με ευθύνη του ΔΣ του Ερασιτέχνη Απόλλωνα, αλλά και από επιλεγμένα βιβλιοπωλεία.

Πηγή: ΕΘΝΟΣ