Η Νατααλί Χατζηαντωνίου είναι Αρθρογράφος

Είδα χθες το βράδυ την-talk of the town-ταινία “Ενήλικες στο Δωμάτιο”. Θα ήθελα να μου είχε αρέσει η ταινία του Γαβρά για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι είναι η πρώτη ταινία ενός σκηνοθέτη τέτοιου-διεθνούς- κύρους που μιλάει για την ελληνική κρίση με όρους πολιτικής τόλμης, συνεπώς θα είχε ενδεχομένως και μία ιστορική αξία για τα χρόνια που θα’ ρθουν. Ο δεύτερος είναι ότι καταλάβαινα εξαρχής ότι ένα κακό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θα ισχυροποιούσε δυστυχώς-αν και δεν θα έπρεπε να συμβαίνει έτσι- και την πολιτική επιχειρηματολογία εναντίον της ταινίας. Καθώς όμως κάνω τόσα χρόνια πολιτιστικό ρεπορτάζ δεν έχω καν το περιθώριο να παρουσιάσω τα πράγματα «ζαχαρωμένα» στον εαυτό μου πρώτα-πρώτα.

Η ταινία δεν μου άρεσε καθόλου και κατά την άποψή μου είναι πάρα πολύ κακή. Το πολιτικό υλικό είναι υπερβολικά πολύ, τόσο που δεν δίνεται χρόνος σε καμία ψυχολογική ανάλυση των ηρώων.Τα ¾ της ταινίας αναλώνονται σε ανιαρές τελικά σκηνές από τα Γιουρογκρουπ που είναι λίγο-πολύ η επανάληψη του ίδιου πράγματος (έχει βέβαια μεγάλη σημασία η ανάγλυφη παρουσίαση των εκβιασμών, των φοβικών ανθρώπων, του «μαφιόζικου» κλίματος). Ο Μπουρδούμης είναι για μένα πραγματικά θλιβερή επιλογή στο ρόλο του Τσίπρα (σα να πετάχτηκε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ από το ..γιαπί παλαιάς ελληνικής ταινίας για να κάνει τον πρωθυπουργό) και επιπλέον και ως ρόλος αποδυναμωμένος και άδικος ως προσέγγιση. Το υπόλοιπο υπουργικό συμβούλιο αλλά και τα πρόσωπα-κλειδιά της Ευρώπης και της Τρόικα παρουσιαζονται με τόσο αδρά χαρακτηριστικά που καταλήγουν σχεδόν καρτούν. Η Γκολίνο με την ξανθιά περούκα θυμίζει περισσότερο Αννα Φόνσου στα παλιά και πολύ λιγότερο την εκλεπτυσμένη Δανάη Στράτου. Και το χειρότερο; Καποιες σκηνές που ήταν προορισμένες προφανώς να παραπέμπουν σε αρχαίο δράμα (όπως π.χ. το επεισόδιο στα Εξάρχεια, οι Ερινύες που κυνηγούν τον Τσίπρα κλπ.) θυμίζουν παλιό κάκιστο ελληνικό μιούζικαλ με επίσης αδρά στοιχεία couleur locale, αίσθηση στην οποία συντείνει και η επίσης κάκιστη μουσική του Ντεσπλά κάτι σαν deja ecoutee διασκευή της διασκευής του Ζορμπά με μπαγλαμαδάκι. Το μόνο που περιμένεις είναι να εμφανιστεί η Μαίρη Χρονοπούλου να χορέψει ένα συρτάκι. Μία ταινία με εμφανή προβλήματα στο μοντάζ, με αμηχανία στην εξέλιξη, με ευρήματα απλοϊκά.  Ο μόνος που διασώζεται είναι ο Λούλης εξαιρετικά πειστικός στο ρόλο του Βαρουφάκη κι άλλωστε εκ των πραγμάτων ο απόλυτος πρωταγωνιστης της ιστορίας. Διασώζεται ίσως και ο Τάρλοου ως Τσακαλώτος.

Κατά τα άλλα; Δυστυχώς το λέω με στενοχώρια γιατί θαυμάζω και υποκλίνομαι στο σύνολο της υπόλοιπης κινηματογραφίας του Γαβρά: Αυτή είναι μία κακή ταινία που δεν θυμίζει καν Γαβρά. Και φοβάμαι ότι αυτό θα λειτουργήσει ακριβώς έτσι που είπα. Ενώ θα έπρεπε να κριθεί ως καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πρωτίστως, το καλλιτεχνικό της σύνολο αποδυναμώνει τόσο την πολιτική πρόθεση που θα ενισχύσει την επιθετική πολιτική επιχειρηματολογία ως μη όφειλε, καταρχάς τουλάχιστον. Κι εμείς που αντιλαμβανόμαστε ότι κάποια από τα επεισόδια π.χ. στο Γιουρογκρουπ έγιναν ακριβώς έτσι κι ότι οι τότε κυβερνώντες δέχονταν σχεδόν «μαφιόζικες» πιέσεις και βρίσκονταν σε μια εφιαλτική δίνη, θα παραμείνουμε αμήχανοι απέναντι στο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που δυσφημίζει και το πολιτικό γεγονός. Να και κάτι απόλυτα ειλικρινές: θα ευχόμουν όπως είπα και στην αρχή να μου είχε αρέσει η ταινία, αλλά τόσο πολύ δεν μου άρεσε που είμαι από χθες αμήχανη, απορημένη και απογοητευμένη.

Δυστυχώς πολύ κακό για το τίποτα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Το κείμενο αναρτάται και στο fb της αρθρογράφου

The article expresses the views of the author

iPorta.gr