Ημέρα Ψυχικής Υγείας και ήθελα να βρω κάτι αισιόδοξο να βρω για να το σχολιάσω. Κάτι που να δίνει μια ελπίδα για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις ψυχικές διαταραχές που τα τελευταία χρόνια, τα χρόνια της οικονομικής κρίσης που κατέρρρευσαν σχεδόν τα πάντα γύρω μας, έδωσαν πολύ πιο έντονα το παρόν τους στην ζωή μας.

Ανοίγοντας λοιπόν την ειδησεογραφία αυτό που αντίκρισα με την σειρά που τα απαριθμώ είναι: βρέθηκαν άγρια μαχαιρωμένες τρεις γυναίκες στον Έβρο, πυροβολισμοί κατά μεταναστών στα Σκοπιανά σύνορα, Σοκάρει η δολοφονία της 53χρονης που την κατέσφαξε ο κουνιάδος της, άνδρας έπεσε από τον τρίτο όροφο στην Θεσσαλονίκη και…και… ας μην συνεχίσω καλύτερα γιατί και μόνο αυτά είναι αρκετά για να καταλάβουμε πως ζούμε σε μια άλλη άγρια, τρομακτική, ζοφερή εποχή.

Ζούμε σε πόλεις ανθρώπων αδύναμων. Ανθρώπων άγριων. Ανθρώπων σαρκαστικών. Τυχοδιωκτών. Κυνικών. Ανθρώπων πληγωμένων. Ανθρώπων εύθραυστων κυρίως, ματαιόδοξων. Ανθρώπων που μπορούν να αφιερώσουν ολόκληρη τη ζωή τους για να χτίσουν μια εικόνα που δήθεν θα τους εξασφαλίσει μια θέση ανυψωμένη στην κοινή αντίληψη, διαχωρισμένη από τη γενικευμένη μετριότητα. Αλλά…

Όταν τα φώτα σβήνουν, και αυτή η γιορτή των μεταμφιεσμένων φτάνει στο τέλος της, τα ρούχα και τα φτιασίδια επανατοποθετούνται προσεκτικά στη ντουλάπα. Τα ψέματα, οι ψευδαισθήσεις αποκαλύπτονται και ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με την ατομική απόγνωση, με την απελπισία. Εφιάλτες που ηχούν εκκωφαντικά. Τρομακτικά εκκωφαντικά. Οι πληγές μένουν ξεσκέπαστες. Ορθάνοικτες και η κοινωνία μας σαπίζει. Ολοένα και σαπίζει και χάνεται μαζί της κάθε τι αισιόδοξο.

Σ’ αυτό τον ομιχλώδη θάλαμο που επιλέξαμε να κλειστούμε η εγωτική φλυαρία και η ατομική πανωλεθρία δεν απέχουν από την διαστροφή, ενυπάρχουν άρρηκτα και ταυτοχρονικά στην ουσιώδη ύλη του ανθρώπινου υλικού.

Παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας η 10η Οκτωβρίου και πρέπει να παραδεχτούμε πως ο άνθρωπος απ’ όπου κι αν προέρχεται, έχει ένα προσωπικό μερτικό σε αυτό το παγκόσμιο φορτίο της θλίψης. Αυτό όμως που τελικά θα μας μας συμφιλιώσει, θα μας κάνει να αγαπιόμαστε, να έχουμε αγαπηθεί είναι η συνειδητοποίηση αυτής της ψεύτικης φαινομενικής μας εικόνας. Πρέπει να συμφιλιωθούμε με τους εαυτούς μας, με τις αδυναμίες μας, με τα λάθη μας, με το σώμα μας, με την ηλικία μας. Πρέπει να ξεγυμνώσουμε τον εαυτό μας ώστε να βρούμε αυτό το πολύτιμο κομμάτι της αλήθειας μέσα μας που είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένο με το είναι μας . Η ηρεμία, η συμφιλίωση με τον εαυτό μας είναι μια συνεχής διαδικασία απέκδυσης και το ζητούμενο είναι να φτάσουμε στο βάθος της γύμνιας. Στα έγκατα της αλήθειας μας.

Κάποιοι ίσως πουν πως ο άνθρωπος υπό αυτή την άποψη, είναι ανυπεράσπιστος. Είναι γυμνός. Είναι ήδη εκτεθειμένος. Του λείπει αυτή η απολυταρχική ασπίδα της εξουσίας, έχει χάσει την κυριαρχία του. Διαφωνώ. Προσωπικά πιστεύω πως αν κάποιος δεν ανταποκριθεί σε αυτό το κάλεσμα όλο το δημιουργικό οικοδόμημα μοιραία θα μπατάρει θα ναυαγήσει και εμείς θα βρεθούμε παράλυτοι μέσα στην ιδιωτική μας καμπίνα. Δεν ξέρω τον τρόπο, ακόμη και για μένα είναι μια συνεχής πρόκληση του να κατορθώσω να βρω μέρος αυτής της αλήθειας μέσα μου, να αποσυρθώ από αυτόν τον εξευτελισμό της εξάρτησης από την φαινομενική εικόνα. Το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι πως όλοι μας σαν αυθύπαρκτες προσωπικότητες πορευόμαστε στην ίδια πλευρά της ζωής. Και αν γίνουμε όσο το δυνατόν πιο αληθινοί τότε το μέλλον θα είναι υπέροχο.

Νίκος Βασιλειάδης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr