Τζίνα Δαβιλά

Γεννήθηκα στις 26 Ιουλίου 1969, ανήμερα της γιορτής της Αγίας Παρασκευής από τη Βασιλική και τον Χρήστο Δαβιλά, Χριστιανούς Ορθόδοξους με υπηκοότητα ελληνική.

Βαπτίσθηκα στις 26 Ιουλίου 1970.

Με είπαν Γεωργία, το όνομα του παππού μου από τον μπαμπά μου, έναν άνθρωπο τραχύ και σκληρό, που νωρίς τον ξε-αγάπησα χωρίς σκέψη γιατί όταν ήμουν περίπου πέντε χρόνων καθόταν σε ένα καναπέ που είχαμε στη μικρή κουζίνα του σπιτιού μας, σκόνταψα στο πόδι του, τον πάτησα χωρίς να θέλω, μου είπε “πρόσεχε, γαϊδούρα, έχω γυαλίσει τα παπούτσια μου”, πήγα στο δωμάτιο των γονιών μου και έκλαψα πολύ γιατί με πρόσβαλλε. Αισθάνομαι ακόμη τα μάτια μου πώς έκαιγαν από το κλάμα.

Κανονικά θα με βάπτιζαν Καλλιόπη, το όνομα της γιαγιάς μου από τον μπαμπά μου, αλλά η γιαγιά την τελευταία στιγμή ζήτησε από τους γονείς μου να με πουν Γεωργία για να μην στενοχωρηθεί ή θυμώσει ο παππούς. Και άλλαξαν το όνομα στα παστάκια της βάπτισης την τελευταία στιγμή.

Αλλά ακόμη κανονικότερα, ίσως θα έπρεπε να με βαπτίσουν Παρασκευή γιατί γεννήθηκα ανήμερα στη χάρη της. 

Αλλά ήταν άλλα χρόνια. Και οι γονείς μας έκαναν τα χατήρια των γονιών τους. Ήταν, επίσης, τα χρόνια που τα υποκοριστικά Τζένη, Τζούλια,  Τζίνα, Τίνα, Βούλα, Σούλα, Τούλα, Κουλά ήταν μόδα και πετσόκοβαν οι νονοί και οι συγγενείς τα βαπτιστικά μας ονόματα. Έτσι η νονά μου, που με βάπτισε τότε και την ξαναείδα με δική μου επιθυμία στα 13 μου, είπε στους γονείς μου: “θα την φωνάζουμε Τζωρτζίνα”, ο μπαμπάς είπε “πολύ μακρύ για καθημερινό” και κατέληξαν στο Τζίνα για να επιβεβαιώσουν την παροιμία για το μάτι και το όνομα. Επειδή η προστάτης (μου) και  προστάτης των ματιών είναι σύμφωνα με την Ορθοδοξία η Αγία Παρασκευή,  έσωσα τα μάτια μου, αλλά μου έμεινε τ’όνομα.

Σύμφωνα με την Ορθοδοξία, επίσης, ως βαπτισμένοι χριστιανοί είναι πρέπον να γιορτάζουμε ως γενέθλια ημέρα μας την ημέρα της βαπτίσεώς μας. Αυτό είναι ωραίο γιατί μικραίνω κατά ένα χρόνο, αλλά παράλληλα πρέπει να αποφασίσω ποιον χρόνο, μήνες και ημέρες πρέπει να ξεχάσω. Ποια γεγονότα πρέπει να πετάξω στον Καιάδα ώστε τα 51 μου να προσαρμοστούν στα 50 μου.

Και αίφνης ξεκαθάρισε το τοπίο.

Πέταξα δια βίου στον Καιάδα όλες τις στιγμές, ημέρες, μήνες, χρόνια που λυπήθηκα, έκλαψα για κάτι που δεν άξιζε υπερεκτιμώντας το ή μεγεθύνοντάς το στο μυαλό μου, τσακώθηκα, θύμωσα, δηλητηρίασα τον εαυτό μου με αρνητικές σκέψεις, λύπες, φοβίες και φόβους, σπατάλησα χρόνο σε καταστάσεις ή και άτομα που δεν άξιζαν, έδωσα αξία σε ποταπότητες αντί ασχοληθώ με σημαντικά, ματαιοπόνησα δίνοντας όλο μου το είναι για να αλλάξω κάποιον ή κάτι προς το καλύτερο, που δεν είχε, όμως, σκοπό ή δεν ήταν έτοιμο να αλλάξει.

Και αντί για ένα χρόνο, διαπίστωσα ότι πήγα πίσω μια δεκαετία τουλάχιστον, μπορεί και δυο. Την/τις πέταξα αποφασιστικά και σκέφτηκα πως αν εφαρμόσω το “Day by Day” των Άγγλων κάνοντας πάντα το καλύτερο δυνατό,  θα κάνω πιο εύκολη τη ζωή μου. Θα εκτιμώ βαθύτερα αυτό που έχω, θα αποφασίζω ευκολότερα επιλέγοντας αυτό που με κάνει χαρούμενη την κάθε ημέρα, θα στέκομαι περισσότερο κοιτώντας παρά βλέποντας, θα απομακρύνομαι γρηγορότερα από αυτό που δεν μου δίνει χαρά, αφού η χαρά του θα απαιτεί την προσδοκία της προσμονής γεννώντας μου άλλοτε υπαρκτές ελπίδες και άλλοτε μετέωρες, θα πάψω να επαναλαμβάνω λόγια και να κοπιάζω άδικα με κάποιους που πιστεύω ότι πρέπει να δράσουν διαφορετικά αν έχουν απροθυμία ή μεγάλο εγωισμό να ακούσουν , θα ευχαριστώ καθημερινά που μπορώ να σκέπτομαι και να κάνω αυτό που επιθυμώ εγώ και όχι αυτό που οι άλλοι επιθυμούν ή απαιτούν  από μένα.

Και θα συνεχίζω να αγαπώ βαθιά τους ανθρώπους που επιθυμούν και κάνουν ό,τι μπορούν για να είμαι καλά, δίνοντας μου χαρά και τρέφοντας για εκείνους βαθιά ευγνωμοσύνη. Κοντινούς, πολύ κοντινούς, πιο μακρινούς, αρκετά μακρινούς.

Τέλος, θα συγχωρήσω τους ανόητους, αχάριστους, αγνώμονες, κακούς, άδικους, μικρούς και ιδιοτελείς που παρα-ασχολήθηκα μαζί τους δίνοντάς τους την ικανοποίηση ότι ήταν κάτι σπουδαίο. Ας πάνε στην ευχή του Θεού ή όπου αλλού επιθυμούν τέλος πάντων. Μακρυά από μένα. Και αυτό δεν είναι στο χέρι τους, είναι μόνο στο δικό μου χέρι, γιατί είναι απόφαση δική μου, ολόδική μου που με απαλλάσσει από ό,τι δεν επιθυμώ να έχω κοντά μου.

Αστεία-αστεία, πέτα το ένα, πέτα το άλλο, νοιώθω ότι έχω γίνει είκοσι χρόνων. Ξανακάθομαι στα θρανία και χαίρομαι που ο Καθηγητής του Μεταπτυχιακού μου με αποκαλεί  “φοιτητριούλα”. Και χαίρομαι βαθιά που μπορώ ακόμη, παρ’όλες τις κακοτοπιές, τις αρνητικές διαθέσεις κάποιων και τις μούντζες κάποιων άλλων να τους αγνοήσω, γιατί είμαι πιο δυνατή από αυτούς. Η απόσταση από ό, τι μας ενοχλεί, επανατοποθετεί πρόσωπα και καταστάσεις στη σωστή τους θέση. Και στην πραγματική τους διάσταση. 

Και νοιώθω, εκλεκτοί μου αναγνώστες, ότι μες στην τόση αναγέννηση  επιθυμώ διακαώς να αλλάξω και όνομα, να βρω το όνομα που θα μου ταιριάζει, πετώντας από πάνω μου το “Τζίνα” και αποκτώντας αυτό που είναι “ανέμελο και άθικτο από της ζωής τις κακοτοπιές”, όπως λέει η καλή μου φίλη. Γεωργία; Τζωρτζίνα; Γωγώ; Ζωρζέτ; Έλλη; Δάφνη; Δανάη; Δαϋιδία; (ναι υπάρχει και σημαίνει την αγαπημένη), Καλυψώ;

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αφήσω πίσω μου το “Τζίνα” όπως άφησα και πολλά άλλα. Είναι πολύ πιθανό, ανάλογα με την απόφαση που θα πάρω, από τούδε και στο εξής να υπογράφω τα κείμενά μου και να απαντώ στα ακούσματά σας ως Έλλη Νεγρεπόντη ή ως Ζωρζέτ Δαβιλά ή ως Καλυψώ Κομνηνού ή ως Δαϋιδία Λέοντος ή Φλωρεντία Προδρόμου ή Δαμασκηνού . Ή όπως αλλιώς επιθυμώ να μετονομασθώ απεκδύοντας τον παλιό μου εαυτό και φορώντας αυτόν που θα νοιώσω ότι με αγκαλιάζει σαν χάδι μεταξένιας εσάρπας.

Πάντα, όμως, θα τιμώ τον Μέγα Προστάτη μου, τον Άη Γιώργη μου τον αγαπημένο, τον Στρατηγό και Τροπαιοφόρο που μου χάρισε το όνομά του κατά το ιερό Μυστήριο της βάπτισής μου και δεν με εγκατέλειψε ποτέ, ούτε στις πιο σκληρές δοκιμασίες μου υπενθυμίζοντάς μου πάντα ότι οι αληθινοί νικητές είναι αυτοί που σκότωσαν τον κακό τους εαυτό.

Να είστε όλοι καλά!

26 Ιουλίου 2020

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr