Δήμητρα Παπαναστασοπούλου

Φίλες και φίλοι,

Η ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια μας πληροφορεί ότι βιασμός ονομάζεται η συνουσία ή άλλη σεξουαλική επαφή χωρίς τη θέληση ενός ατόμου. Δεδομένου ότι αποτελεί νομικό αδίκημα, ο ακριβής ορισμός του βιασμού είναι διαφορετικός από χώρα σε χώρα, ενώ έχει σαφέστατα αλλάξει στη διάρκεια των ετών.

Ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή, είμαι βέβαιη ότι θα την βρείτε ενδιαφέρουσα, επειδή ο βιασμός έρχεται να μας στοιχειώσει από τα βάθη των αιώνων, αν σκεφθείτε ότι στον Κώδικα του Χαμουραμπί του 18^ου π.Χ. αιώνα καταγραφόταν ήδη ως αδίκημα.

Σημαντική θέση κατέχει το αρχαίο Εβραϊκό δίκαιο. Σύμφωνα μ’ αυτό, ο βιασμός μιας μνηστευμένης παρθένας τιμωρείται με θάνατο, συνήθως με λιθοβολισμό, αν συμβεί σε ερημικό τόπο (αν όχι, κρίμα, δεν υπάρχει αδίκημα). Ο βιασμός μιας μη μνηστευμένης παρθένας ορίζει ένα χρηματικό πρόστιμο για τον δράστη και έναν ισόβιο γάμο με την βιασθείσα. Ωστόσο, αν ο πατέρας της κοπέλας δεν ήθελε τον θύτη για γαμπρό του, γάμος δεν γινόταν, και το κορίτσι έμενε στιγματισμένο και ανύμφευτο, δηλαδή παρίας για τα δεδομένα της τότε κοινωνίας.

Στην βαβυλωνιακή νομοθεσία ο βιασμός μνηστευμένης παρθένας τιμωρούνταν με θάνατο, ανεξάρτητα με τον τόπο του συμβάντος, αλλά το πράγμα άλλαζε και πάλι αν δεν ήταν μνηστευμένη.

Στους Ασσύριους ο βιασμός μιας έγγαμης γυναίκας τιμωρούνταν με θάνατο, ενώ της ελεύθερης με χρηματικό πρόστιμο. Αν ο δράστης ήταν έγγαμος, έπρεπε να παραδώσει τη νόμιμη σύζυγο του στον πατέρα του θύματος (εκείνος την κρατούσε για δικό του λογαριασμό!) και να νυμφευτεί το θύμα.

Χρήμα, χρήμα, χρήμα, δηλαδή, αντιμετώπιση της γυναίκας σαν εμπόρευμα που σκάρτεψε στη μεταφορά.

Ας έρθουμε τώρα στην αρχαία Ελλάδα.

Η νομοθεσία της Γόρτυνος περιείχε διατάξεις που τιμωρούσαν τον βιασμό ελεύθερου ή δούλου με χρηματικές ποινές.

Η νομοθεσία της Σπάρτης δεν ανέφερε καν τον βιασμό(!).

Στο Αττικό Δίκαιο υπήρχαν διατάξεις με τιμωρία βιασμού, εξαναγκασμού σε ασέλγεια και ακούσια απαγωγή. Ίσχυε η γραφή ύβρεως και η δίκη των βιαίων, ενώ η δίωξη του δράστη ανήκε στο σύνολο της κοινωνίας. Ωστόσο κι εδώ, η τιμωρία ήταν χρηματική, ενώ η πράξη εξαλειφόταν αν γινόταν γάμος.

Στην περίοδο της Επανάστασης του 1821, τέθηκε σε ισχύ από την Β΄Εθνοσυνέλευση (1/8/1824) το λεγόμενο Απάνθισμα των Εγκληματικών, που ίσχυσε ως την εισαγωγή του ποινικού νόμου. Σ’ αυτό λοιπόν υπήρχαν διατάξεις «περί αμαρτημάτων διαφθειρόντων τα ήθη», με φυλάκιση δύο ετών και χρηματικό πρόστιμο, ανάλογο με την οικονομική κατάσταση του θύτη και του θύματος. Η προστασία της χήρας ή μη παρθένας αποκλειόταν, δηλαδή είχε σημασία η εξουσία της οικογένειας και η «αποκατάσταση» της παρθένου και όχι η καταπάτηση και ο εξευτελισμός-κοινωνικός και ψυχολογικός- της βιασθείσης.

Ο ποινικός νόμος τέθηκε σε εφαρμογή το 1834 και προέβλεπε τιμωρία, ανεξάρτητα με το φύλο του θύματος, με διαβαθμίσεις ανάλογα με την ηλικία του θύματος, τη βλάβη που προξενήθηκε ( π.χ. θάνατος) κλπ.

Γενικότερα, σε παλιότερες εποχές ο βιασμός εθεωρείτο έγκλημα κατά της ιδιοκτησίας, και μάλιστα κλοπή της σεξουαλικής ιδιοκτησίας του πατέρα ή του συζύγου, αδιαφορώντας για την κατάσταση του θύματος. Ήταν μια κατάφωρη προσβολή για τον άνδρα κτήτορα-αφέντη.

Και σήμερα; Τι γίνεται στον «πολιτισμένο» 21^ο αιώνα; Κάνουμε τον κόπο να σκύψουμε πάνω από μια λεηλατημένη ψυχικά γυναίκα, από ένα κατατρομοκρατημένο παιδί, να πιστέψουμε ότι το σφάλμα δεν ήταν δικό της/του, δεν προκάλεσε εκείνη/εκείνο τον βιαστή και… ησυχάζουμε επαναπαυμένοι. Γίνεται δίκη και ο βιαστής τιμωρείται για ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα σε φυλάκιση, για να κυκλοφορήσει ελεύθερος μετά τη λήξη της ποινής. Ακόμη και στην περίπτωση που προκάλεσε θάνατο και η τιμωρία είναι «ισόβια», ο θύτης θα είναι ελεύθερος μετά από περίπου 8- 9 χρόνια…

Αναλογισθείτε επίσης τον Γολγοθά του βιασμού ενός άνδρα, επειδή κανείς δεν τον πιστεύει και είναι αναγκασμένος να συνεχίσει να ζει ταπεινωμένος. Ωστόσο επιστώ την προσοχή σας στις ψυχολογικές διαταραχές, ιδιαίτερα στο σμίλεμα του χαρακτήρα ενός βιασμένου παιδιού (τις περισσότερες φορές κατ’ εξακολούθηση) που βγαίνει μπροστά σαν εφιάλτης μετά από χρόνια και το μετατρέπει σε serial killer.

Μην ξεχνάμε ότι αυτό το έγκλημα μπορεί να μας αφορά προσωπικά κάποια στιγμή, γι’ αυτό ας απαιτήσουμε αυτά τα τέρατα να τιμωρούνται πραγματικά και παραδειγματικά.

22/5/2020

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr