Παρασκευή βράδυ, καλή παρέα και όρεξη για σινεμά με την προοπτική «χαλαρού» ποτού. Υπάρχει τίποτα καλύτερο; Σε μια όμορφη πόλη, με σχετικά καλό καιρό για τα δεδομένα της εποχής, όλα μοιάζουν ιδανικά. Γέλια, ποπ κόρν και νάτσος, ατάκες και ένα σινεμά ιστορικό. Το Apollo Theater – Kino (1904) λειτούργησε αρχικά ως θέατρο, με ξακουστές προσωπικότητες να έχουν πατήσει το πόδι τους σε αυτό το εμβληματικό ακόμη και σήμερα κτίριο. Μάλιστα έτσι για το «ενδιαφέρον» της ιστορίας, ακόμη και η μοιραία «εξωτική» χορεύτρια και κατάσκοπος Μάτα Χάρι είχε χορέψει εδώ.

Μια μοναδική ιστορία ήρθαμε να παρακολουθήσουμε κι εμείς. Την πολυαναμενόμενη μουσική βιογραφία του μοναδικού Φρέντι Μέρκιουρι, των Queen, με τίτλο Bohemian Rhapsody. Μόνο και μόνο στο άκουσμα του τίτλου, η σχεδόν «παιδική» μας ανυπομονησία είχε φτάσει στα ύψη. Τόσα χρόνια περιμέναμε ευλαβικά και η υπομονή μας είχε κάτι παραπάνω από νόημα.

Δύσκολη εφηβεία, γονείς μετανάστες, αναζήτηση ταυτότητας, μπερδεμένη σεξουαλικότητα, έμπνευση, μεγάλες αγάπες και πολύ μουσική, είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της ανεξάντλητα μουσικής ταινίας. Η ξεχωριστή χημεία των πρωταγωνιστών, το πολύ επιτυχημένο καστ (ο ηθοποιός που υποδύεται τον Μπάιαν Μέι είναι στα σίγουρα ο δίδυμος αδελφός του!) και τα δραματικά close up, δεν άφησαν κανέναν από εμάς ανικανοποίητο. Ιδιαίτερα στο κλείσιμο της ταινίας η αναφορά στην μεγαλύτερη συναυλία όλων των εποχών, Live Aid το 1985, με την καλύτερη 20λεπτη live εμφάνιση όλων των εποχών από τους Queen, κόβει την ανάσα! Όχι, δεν θα γράψω για ένα μεγάλο κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά πρόκειται σίγουρα για μια ταινία που σε κάνει να νιώσεις το μεγαλείο της μουσικής στο πετσί σου και απαντά με αγγλικό τακτ στο ερώτημα: «γιατί αυτός και όχι εγώ;».

Ναι, υπήρχαν στιγμές που ξεχνούσα πως ο Ράμι Μάλεκ είναι απλά ένας ηθοποιός που κάνει ότι καλύτερο μπορεί για να ερμηνεύσει τον θρύλο Μέρκιουρι. Η αύρα του, το στήσιμό του, η ομιλία και το αφοπλιστικό του βλέμμα σε συνδυασμό με την «θεόσταλτη» ροκ μουσική των ανεπανάληπτων Queen, με έκαναν να νιώσω τόσο τυχερή που ήμουν κι εγώ μια από τους εκατομμύρια θεατές ανά τον κόσμο.

Σίγουρα η προσωπικότητά του ήταν στην πραγματικότητα ακόμη πιο «άγρια» και εκκεντρική από αυτό που υπονοήθηκε. Είναι ολοφάνερο πως τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος δεν ήθελαν να αποκαλύψουν όλες τις «ζουμερές» λεπτομέρειες, αλλά προτίμησαν να δώσουν έμφαση στην πιο ευαίσθητή του πλευρά, παραθέτοντας έναν φόρο τιμής στον αγαπημένο τους, που φαίνεται πως τους λείπει ακόμη πολύ…

Δεν ξέρω ποια «θεία» δύναμη τον έκανε τόσο ξεχωριστό, αλλά μια τέτοια προσωπικότητα δεν εμφανίζεται κάθε μέρα στον μικρό μας πλανήτη. Οι στίχοι των τραγουδιών των Queen είναι λίγο πολύ γνωστοί, όμως η ιστορία της έμπνευσης αυτών αποκτά μέσα από αυτή την ταινία ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως θέλω να βγω από το σινεμά, να βάλω στο πικάπ να παίζει όλες τις επιτυχίες τους σε βινύλιο, να πάρω το εξώφυλλο στα χέρια μου και αφού ακούσω τις πρώτες νότες, να αρχίσω να διαβάζω τους στίχους ξαπλωμένη στον αναπαυτικό μαύρο μου βελούδινο καναπέ…. και αφού ακούσω όλη την πρώτη πλευρά του δίσκου, θα κλείσω τα μάτια και θα ονειρευτώ μια ζωή, που θα έχει μόνο την δική μου μουσική υπόκρουση.

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Το άρθρο δηημοσιεύεται και στο liberal.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr