Κάποτε, ο δικός μας Βαγγέλης Παυλίδης ο Ρόδιος, μετά από μία, κατά τύχη και απρόσμενη, εύστοχη στόχευση ενός σπουργιτακιού με το αεροβόλο του, είχε υποσχεθεί ότι δεν θα σηκώσει ποτέ πια τουφέκι με κάτι ζωντανό στο στόχαστρο. Το τήρησε μέχρι χθες, ανήμερα του Πάσχα, όταν τον έβαλε στο στόχαστρό Του Εκείνος που ποτέ δεν αστοχεί…

Τον αποχαιρετώ με τα δικά του λόγια, όταν, πριν χρόνια ο ίδιος, κατευόδωνε στην στράτα του Άπειρου τον φίλο του Ηλία Σκουλά: (…… Είμαστε μετρημένοι στα δάχτυλα τεσσάρων χεριών και τριών ποδιών και η υπογραφή μας εμφανίζεται συχνά στον Τύπο. Είμαστε οι πολιτικοί γελοιογράφοι, οι σκιτσογράφοι -ή όπως αλλοιώς θέλετε να μας πείτε, αφού ακόμα δεν έχει βρεθεί ο σωστός ορισμός γι αυτό που είμαστε και κάνουμε. Όπως όμως και να μας πει κανείς είμαστε οι γελωτοποιοί, αυτοί που λένε στον βασιλιά -στην κάθε εξουσία- όσα άλλοι δεν τολμούν ή δεν θέλουν να πουν. Από προχτές είμαστε ακόμα λιγότεροι -μείον ένας γελωτοποιός. Μεγάλος στην ηλικία μα χωρίς ποτέ να χάσει την οξύτητα του πνεύματος, από τους πρωτοπόρους της γελοιογραφίας τα τελευταία πενήντα χρόνια, μας άφησε ο καλός συνάδελφος και φίλος … Θα μείνει κοντά μας μέσα από τις γελοιογραφίες του….) [δείτε εδώ] .

Ο Βαγγέλης Παυλίδης ο Ρόδιος, ήταν από κείνους τους λίγους, τους ξεχωριστούς και γι αυτό μοναδικούς και πανάκριβους, που με τους εικονογραφημένους σχολιασμούς του στις μεγάλες ελληνικές εφημερίδες της μετά την μεταπολίτευση εποχής βοήθησε στον καθημερινό σχηματισμό της γνώμης μου και χιλιάδων άλλων αναγνωστών, περί των πολιτικών και κοινωνικών κειμένων της ημέρας, της βδομάδας, του μήνα, του χρόνου, της εποχής.

Και όπως λέει και ο Μάνος Κοντολέων [εδώ], ο δικός μας ο Βαγγέλης Παυλίδης, ο Ρόδιος : “.. κοιμάται τον ύπνο τον αιώνιο.

Ένας εραστής των ονείρων.
Ό, τι φαντάστηκε το έζησε σαν αλήθεια
Κι ό ,τι ονειρεύτηκε το αφήνει κληρονομιά στους άλλους… ”