Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, «Πηγές Καλλιθέας»

και  Pane di capo στη Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου στο ύψος του ΙΚΑ & Λεωφόρος Κρεμαστής

* Ο Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών

Λόγια μεγάλα’ ο κόσμος θα λέει με ύφος
και με νόημα θα υψώνει τους ώμους
Αν όντως είμαι ένας περίεργος γρίφος,
θ’ απαντήσει ο χρόνος με τους δικούς του νόμους

Ανέστης Μωυσιάδης, Αυτοσαρκασμός

Παρά τις διαφοροποιήσεις, ιστορικής –ίσως  και ιδεολογικής φύσης-, και παρά τις [ένοχες; υπόγειες;] επαφές/συμφωνίες ορισμένων από το ΚΙΝΑΛ [ΚΙΔΗΣΟ;] και τη ΝΔ με την Κυβερνώσα Αριστερά, πιστεύω ότι οι τρεις [Άγιες;] Οικογένειες , τώρα πλέον που δεν έχουν ανάγκη το ΣΥΡΙΖΑ , θα συνασπισθούν –ή έστω θα το προσπαθήσουν- ώστε να μην ξανακινδυνεύσει το αστικό πολιτικό σύστημα από κόμμα της Αριστεράς. Βέβαια το πόσα διεθνή ερείσματα διαθέτει ο Γ.Παπανδρέου και το πόσο εθνικό Κεφάλαιο παραμένει ο Κ.Καραμανλής θα φανεί σύντομα κι από εκεί θα εξαρτηθεί  η δύναμη πυρός και  κοινωνικής επιρροής τους απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ.

Επειδή όμως πιστεύω ότι στρατηγική νίκη δεν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών αλλά η διαμόρφωση νέου [αυτο]κριτικής αφηγήματος, το οποίο δεν θ’αποτελεί άρνηση αποδοχής της ισχύος του πραγματικού, της προφανούς πολιτικής πραγματικότητας, σώφρον για τη νέα Κυβέρνηση θα ήταν να σεβαστεί το 32% του ΣΥΡΙΖΑ. Μολονότι συχνά η Κυβερνώσα δεν συγκρουόταν μετωπικά με τη Δεξιά [αφού και δεξιούς πολιτικούς χρησιμοποίησε και δεξιές πολιτικές υπηρέτησε] αυτό δεν σημαίνει ότι δεν στήριξε τα χαμηλότερα στρώματα και τους χαμένους του κοινωνικο-οικονομικού παιχνιδιού, οι οποίοι την ψήφισαν ως αναγκαίο και χρήσιμο παράγοντα ισορροπίας του Πολιτεύματος και του Κοινοβουλευτισμού. Αυτό ας  το θυμάται καθημερινά η νέα κυβέρνηση.

Όσο για την που οφείλει να κάνει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει –ανάμεσα στα άλλα- να συνεκτιμήσει ότι ιστορικά δεν έχει υπάρξει περίοδος άσκησης/απώλειας εξουσίας χωρίς τίμημα διάψευσης. Ένα από τα σκληρά τιμήματα είναι ότι στο τέλος μένεις μόνος σου με το Εγώ σου τσαλακωμένο και με το Εμείς εξαφανισμένο. Τούτο συμβαίνει διότι το πολιτικό σλόγκαν «Το Εγώ να γίνει Εμείς» αφορά, δυστυχώς και για την Αριστερά, μόνο στην περίοδο άγρας ψήφων αφού μόλις εκλεγούν οι αρεστοί τότε “το Εγώ γίνεται ΕΓΩ’’. Ταυτόγχρονα  αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι το διχαστικό  δίλημμα “…ή εμείς ή αυτοί…” δεν πέρασε στην κοινή γνώμη και στη μεσαία τάξη, δίνοντας την ευκαιρία στη συντηρητική παράταξη να διατρανώνει ότι  “οι αυτοί’’ είναι σαφώς περισσότεροι. Μολονότι η εικόνα, το προφίλ του Αλέξη Τσίπρα, δεν υπέστη “θανάσιμο τραυματισμό” και μολονότι οι, μετά την ήττα, δηλώσεις του απετέλεσαν “μάθημα δημοκρατίας”, νομίζω ότι η υπεραισιοδοξία, σαν ψυχολογικό τρικ αποφυγής καταλογισμού ευθυνών, δεν πείθει και δεν λειτουργεί καθαρτήρια.

Από την άλλη η επόμενη μέρα της ήττας δείχνει αν ένας φορέας διαθέτει πολιτική ταυτότητα και κοινωνική οντότητα ή αν αρκείται στην τρολ προπαγάνδα διαφόρων αυλοκολάκων ή στις δηλώσεις χρήσιμων ηλίθιων [κατά βάση μη-εκλεγέντων] που δηλώνουν ότι είναι ήδη [;] έτοιμοι ‘να κατέβουν στο δρόμο’. Οι διπλοί ρόλοι,  τα διπλά νοήματα κι εντέλει οι διπλές ζωές παραμένουν για τους αριστερούς έννοιες ασύμβατες με τις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς. Όσοι από τους κρατούντες δεν πήραν  από καιρό αυτό το μήνυμα φοβάμαι ότι  το εισέπραξαν εις το πολλαπλούν στις εθνικές εκλογές. Οι διορισθέντες [λόγω λίστας] βουλευτές «ξεδιορίστηκαν» λόγω μαύρου από το λαό, οι δε αλαζόνες υπουργοί ξεπέζεψαν μόνοι κι έρημοι.

Σε κάθε περίπτωση η διαχείριση της [όποιας] κρίσης στο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι επιτυχής εάν εξακολουθούν να επιστρατεύουν ‘αριστερούς λουφαδόρους’, κοινωνικές παλάντζες, πασοκικά και νεοδημοκρατικά σιγανά ποταμάκια, φιλόδοξες σουπιές και σαύρες. Τώρα η Αριστερά οφείλει ν’ [απο]δείξει το ήθος της.

Τώρα με τους έντιμους και συνεπείς. Με αυτούς που θα σταθούν στο πλάι’ της και αύριο κι όχι με εκείνους που θα λακίσουν στην πρώτη στροφή [όπως άλλωστε το έχουν κάνει ήδη αρκετές φορές].

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Το παρόν δημοσιεύεται και στο tvxs

The article expresses the views of the author

iPorta.gr