Η παρουσίαση του βιβλίου “αυτονόητα” της Μαρίας Γεωργαλά από τις Εκδόσεις Φίλντισι – Σύμβουλος Σταδιοδρομίας, Μέντορας Επιχειρηματικότητας και εκπαιδευτικής/επαγγελματικής ανάπτυξης εφήβων και ενηλίκων και  αρθρογράφος της Πόρτας – έγινε στις 29 Σεπτεμβρίου 2021 στο καφέ-μπαρ “The Liar Man” στο Γκάζι. Ήταν μια εξαιρετικής ποιότητας συνάντηση φίλων από κάθε προέλευση, σαν ένα ωραίο πάρτυ. Το ηχητικό αρχείο των ομιλητών και της συγγραφέως ακολουθεί, ενώ παρατίθενται και οι τρεις από τις τέσσερις ομιλίες του πάνελ. Πρόκειται για ένα pocket book που λειτουργούν ως κώδικας που λειτουργεί ως προϋποθέσεις για να μειώνεται ο θόρυβος σε δημοκρατικές κοινωνίες, όπως σημειώνει η ίδια η συγγραφέας. Η Μαρία Γεωργαλά έχει εκδώσει επίσης τα παιδικά βιβλία “Το συναχωμένο αεροπλανάκι” και “Το παραμύθι με τα χλωμά μάγουλα”

Για το βιβλίο μίλησαν: Γιάννης Σκαρπέλος, Κοσμήτορας Διεθνών Σπουδών Επικοινωνίας και Πολιτισμού στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Βαγγέλης Παπαδήμας, WHSmith Country Manager Of Operations, Miller Distributors Limited (Greece) και Ερμίνα Γάκη Ψυχολόγος-Health & Wellness Coach – Consulting Partner Amnis Learning & Growth 

Καλή ακρόαση, καλή ανάγνωση!

Καλορίζικο, Μαρία.

Ωραιοζήλη-Τζίνα Δαβιλά

Αθήνα, 4 Οκτωβρίου 2021

Θα ξεκινήσω με μια μικρή αφήγηση, που θεωρώ ότι περικλείει αρκετά στοιχεία για τι το είναι τούτο το βιβλίο, που ήρθαμε όλοι εδώ σήμερα καλώς να υποδεχτούμε .

‘’Αν σταματούσα τον χρόνο εδώ και κατέθετα τη μέχρι τώρα ματιά και εμπειρία μου για την επαγγελματική ζωή και για το πώς ζουν οι άνθρωποι μέσα σε αυτή, θα έβαζα τον τίτλο

«δύσκολα αυτονόητα επαγγελματικής συμβίωσης’», καθώς είδα να συμβαίνουν, να επαναλαμβάνονται, να βιώνονται, να σηματοδοτούν καριέρες και ανθρώπινη ευημερία, στιγμές και γεγονότα που μόνο αυτονόητα δεν ήταν.

Οι επαγγελματικές σχέσεις που στέφθηκαν με επιτυχία σε αυτό το ταξίδι ήταν οι σχέσεις που έπρεπε εκ νέου να συμφωνηθούν, να ξαναειπωθούν τα ειπωμένα, να αποφασιστεί κάθε φορά από κοινού «το τι εννοώ και τι εννοείς». Ένα συνεχές επικοινωνιακό συμβόλαιο μεταξύ των ανθρώπων, ανεξάρτητα από τη θέση ευθύνης που είχαν, ανεξάρτητα από την ηλικία και το φύλο, την καταγωγή και τον ρόλο.

Μια ανακάλυψη καθημερινή του αυτονόητου, που πρέπει να το ονοματίζουμε και να το ερμηνεύουμε ξανά και ξανά, για να ανεχόμαστε ο ένας τον άλλον, για να αντέχουμε ο ένας τον άλλον, για να μπαίνουμε σε ομάδες και να δίνουμε χώρο ο ένας στον άλλον. Σε όλους ανεξαρτήτως τους τομείς, από τους αμιγώς επαγγελματικούς μέχρι αυτούς των κοινωνικών λειτουργημάτων και τους εθελοντικούς.

Μαρία Γεωργαλά – Σεπτέμβριος 2019

Πριν εκδοθεί το βιβλίο ‘’Αυτονόητα’’

Κείμενο που δείχνει πως πήγαζε μέσα της η σκέψη αυτή, μετά από την επιτυχημένη επαγγελματική της πορεία όπως και τα βιώματα της .

Τα κρατώ όλα από τα παραπάνω θα στοχεύσω όμως και θα παραφράσω ελαφρώς το ΄ κείμενο, κρατώντας το σημείο ότι’’ στους επαγγελματικούς τομείς θα πρέπει να ονοματίσουμε και να ερμηνεύσουμε ξανά  το αυτονόητο…. ξανά ….και ξανά .’’

Για αυτό το σημείο – δηλαδή τον επαγγελματικό τομέα – θα μου επιτρέψετε να πω δύο λόγια .

Ποια είναι λοιπόν η μεγαλύτερη πρόσκληση για κάποιον που εργάζεται σε πολυπληθής ομάδες και επιχειρήσεις ;

Φυσικά ….Οι άνθρωποι

Και τα αυτονόητα .

Και καλώς ή κακώς τίποτα δεν είναι αυτονόητο για αυτούς .

Τίποτα δεν είναι αυτονόητο για εμάς .

Επαγγελματική συμβίωση λοιπόν ..

Άνθρωποι διαφορετικών αντιλήψεων ,απόψεων ,βιωμάτων .

Άνθρωποι ταπεινοί ,άνθρωποι φιλόδοξοι .

Σπουδαγμένοι, διαβασμένοι, παιδευμένοι. Άνθρωποι με όνειρα ή και χωρίς .

Άνθρωποι ίσως χωρίς σημαντική μόρφωση αλλά με παιδεία και άνθρωποι με μόρφωση που νομίζουν ότι τα ‘ μάθαν όλα στην ζωή τους .

Καμιά φορά και το αντίθετο .

Άνθρωποι που ξεκινούσαν μια ζωή από την αρχή ξανά και ξανά ή άνθρωποι που είναι η πρώτη τους εργασία .

Διαφορετικές γενιές ,διαφορετικά θέλω διαφορετικά πρέπει .

Πως να χειριστείς όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους ;

Τους παραδοσιακούς, τους μοντέρνους .

Ή αν το πω πιο τεκμηριωμένα με την ορολογία της εποχής την γενιά X, MILLENIANS & Z ;

Τους πολυμορφικούς .

Τόσο διαφορετικές γενιές .

Οι τρόποι είναι πολλοί ,πιθανόν , ,ο πιο στοχευμένος όμως είναι πάντα ένας .

(κατά την ταπεινή μου άποψη φυσικά)

Αναπτύσσοντας δεξιότητες .

Δεξιότητες όμως που δεν μάθαμε στο σχολείο .

Δεξιότητες σαν άνθρωποι και όχι τεχνικές .

Δεξιότητες Μέσα μας .

Ικανότητες .

Αναπτύσσοντας κάποια soft skills .

Και επειδή κάθε εργασιακή ομάδα για να λειτουργήσει χρειάζεται να βασίζεται σε ανοικτές διαδικασίες επικοινωνίας και σεβασμού

Πρώτα

Ας μάθουμε να φερόμαστε

Παράδοξο το ότι κάποιες φορές ο χρόνος που διαβαίνουμε με τους ανθρώπους της εργασιακής μας ομάδας είναι περισσότερος από εκείνον που περνάμε με την οικογένειά μας και παρ’ όλα αυτά, κάποιες φορές, δεν επιδιώκουμε να αναπτύξουμε την ομάδα μας όπως κάνουμε με την οικογένειά μας ή με τα παιδιά μας. Υπάρχουν φορές που ενδεχομένως απελπιζόμαστε, κρίνουμε αποφατικά, φερόμαστε απρεπώς σε μέλη της ομάδας μας. Το τελούμε άραγε και στην οικογένειά μας; Μήπως εκεί λειτουργούμε αλλιώτικα;

Πιθανόν ευθύνεται το φρόνημα της επικυριαρχίας ή παθαίνουμε το σύνδρομο της Ύβρεως δίχως να το καταλαβαίνουμε

Ο Αγός έχει την ευθύνη για τα πάντα .

Έχει την ‘’εξουσία’’

Και πιθανόν αν δεν περάσεις τις φιλοδοξίες σου νωρίς και όσο πιο νέος έπειτα σε καταβάλει η επικυριαρχία αυτή ,μεγαλώνοντας .

.Ενδεχομένως, γι’ αυτό η εξουσία άλλωστε απασχολεί τους ανθρώπους εδώ και χιλιάδες χρόνια ως σήμερα.

Και έτσι είναι και οι επιχειρήσεις .

Μια μικρογραφία της κοινωνίας .

Ο Αριστοτέλης αναγάγει ως έννοια στο έργο του Πολιτικά, αλλά και μετέπειτα ως επίσημο όρο ο Montesquieu στο Πνεύμα των νόμων, τον ρόλο των εξουσιών και τη διάκρισή τους όσον αφορά την ωφελιμότητά τους. Ίσως γι’ αυτό συσχετίσεις όσον αφορά τη συγκέντρωση των εξουσιών αναφέρονται ότι οδηγούν στην αυθαιρεσία.

Έχουμε συνδυάσει το ανωτέρω άραγε ποτέ με συμπεριφορές δίκες μας ή μεταξύ ομάδων και επιχειρησιακών σχέσεων; Έχουμε οδηγηθεί μηδέποτε στο συμπέρασμα ότι πιθανόν κάποιες στιγμές είναι οι ιδίες αυτές δικαιοδοσίες –σε ελάσσονα κλίμακα– που φέρουμε στην καθημερινότητά μας; Ίσως τελικά δεν δυνάμεθα να τις χειριστούμε και οδηγούμαστε σε αυτή την αυθαιρεσία;

Γι’ αυτό αξίζει να δείχνουμε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους μας και να τους δώσουμε τα εφόδια να εξελιχθούν. Να τους απελευθερώσουμε ώστε κάποιες φορές να επιχειρήσουν και πιθανώς να περιπέσουν σε σφάλματα, που δεν είναι, ωστόσο, ιδιαίτερα επιζήμια για το σύνολο της ομάδας.

Αξίζει να χτίσουμε. Αξίζει να χτίσουμε πολύ δυνατά αυτή τη σχέση

Με απλά λόγια, οι άνθρωποι να μας ακολουθούν επειδή τους ακολουθούμε. Αξίζει να τους βλέπουμε αρκετές φορές καθημερινώς, να ενδιαφερόμαστε, να τους καλημερίζουμε, να ρωτάμε εάν είναι καλά, εάν χρειάζονται κάτι, να τους εξυπηρετούμε και να τους στηρίζουμε. Αρμόζει να προχωρούμε εμείς σε αυτούς για οτιδήποτε και όχι να αναμένουμε να πλησιάσουν αυτοί εμάς. Πρέπει οι άνθρωποι να αισθάνονται, αλλά και να αντιλαμβάνονται έμπρακτα ότι είμαστε εκεί για ό,τι χρειαστούν.

Η ρουτίνα οποιασδήποτε ενασχόλησης, με τον καιρό, μας «καθηλώνει» και δεν μας επιτρέπει να ενθυμηθούμε ότι δε μπορούμε να κάνουμε δίχως τους ανθρώπους της ομάδας.

Θεωρούμε ότι η ομάδα δεν δύναται να διατελέσει χωρίς εμάς, αλλά πιστεύουμε ότι μπορεί να διατελέσει χωρίς εκείνους; Ότι εκείνοι μπορούν να αντικατασταθούν, εμείς όμως όχι;

Θέλουμε να αισθανόμαστε ότι εμείς επιτελούμε όλη τη σημαντική δουλειά, ότι χωρίς τον ηγέτη  οι ομάδες δεν μπορούν να επιζήσουν. Πιθανόν κάποιους η υπεροψία τούς κάνει ακόμα και να υποθέτουν ότι είναι οι μόνοι που οδηγούν σε κάποια κατεύθυνση τους ανθρώπους σε αυτή τη γη. Πιθανόν νομίζουμε κάποιες στιγμές ακόμα και ότι ολάκερη η γη βασίζεται στα χέρια μας και πως όλα θα

σκορπίσουν εάν παύσουμε εμείς να άρχουμε.

Πόσο υπεροπτικό;

Αγαπημένοι μου φίλοι, να σας υπενθυμίσω ότι το σύμπαν καταφέρνει να λειτουργήσει μια χαρά και χωρίς εμάς.

Ειλικρινά, επιβάλλεται να σκέφτεσαι με γνώμονα τους ανθρώπους σου. Τίποτα δεν κυλά από μόνο του. Κάτι ή κάποιος είναι απαραίτητο να συνδράμει στην κύλιση αυτή. Χρειάζεται κύλιση για να έρθει η εξέλιξη. Οι άνθρωποι επιβάλλεται να εξελίσσονται.

Αναπτύσσοντας τους ανθρώπους σου, ταυτόχρονα αναπτύσσεσαι και εσύ ο ίδιος. Ως επακόλουθο τούτου, έρχεται από μόνη της η εξέλιξη στην ομάδα σου, στον οργανισμό ή στην εταιρεία στην οποία προβαδίζεις.

Είναι κατάλληλο να υπομιμνήσκουμε ολημερίς στους εαυτούς μας ότι η εργασία μας υλοποιείται μέσω των ανθρώπων. Η ανάπτυξη των ανθρώπων έρχεται με επιμόρφωση, με συνεχή εκπαίδευση, με σεμινάρια και μελέτη. Με αναφορά απόψεων και γνώμης, άνευ λογοκρισίας. Με αμφιβολίες, μέσω αποριών και ερωτημάτων, και με δοκιμές.

Ίσως με αυτούς τους τρόπους να μπορούμε να προσφέρουμε και παιδεία. Εξέλιξη χαρακτήρα και συμπεριφορών. Όχι μόνο εξέλιξη γνώσεων, αλλά και γενικότερη εξέλιξη ανθρώπων.

Είναι αναγκαίο να ξέρουν, πρέπει να ξέρουν γιατί «τρέχουν», χρειάζεται να ξέρουν τι «κυνηγούν».

Αξίζει στους ανθρώπους να γνωρίζουν και να νιώθουν ασφάλεια για το παρόν και το μέλλον τους.

Οι ομάδες που διαχειριζόμαστε ,ανήκουμε ή συνεργαζόμαστε, δεν επιβάλλεται να ακούν μόνο εμάς μήτε απαραιτήτως να συμμερίζονται την άποψή μας. Να τους παροτρύνουμε να γροικήσουν και το αλλιώτικο, το αντίθετο και το διφορούμενο, πέρα από αυτό που προτείνουμε εμείς.

Εξάλλου δεν υφίσταται άρθρο πίστης σε ό,τι έχει να κάνει με management ανθρώπων ή επιχειρηματικές σχέσεις . Μηδέ σωστή ουδέ λανθασμένη μέθοδος.

Ούτε κάποιο αυτονόητο .

Υπάρχουν διάφορες τεχνικές, απόψεις και κρίσεις για το τι θα κάναμε στη θέση τους. Δεν υπάρχουν συμβουλές, μόνο παραδείγματα, πιθανόν παρόμοια περιστατικά που έλαχε να μας έχουν συμβεί στο παρελθόν και προτείνουμε μια λύση ή υποβάλλουμε μια πρόταση για το πώς θα χειριζόμασταν το συγκεκριμένο ζήτημα.

Υπάρχουν διάφοροι τρόποι επίλυσης και όχι μόνο ο  δικός μας τρόπος. Υπάρχουν ίσως και καλύτεροι τρόποι από αυτούς που γνωρίζουμε ή κατέχουμε.

Υφίσταται το καλό, αλλά πάντα υπάρχει και το καλύτερο.

Να θυμόμαστε πάντα ΕΝ ΟΙΔΑ ΟΤΙ ΟΥΔΕΝ ΟΙΔΑ !

Κλείνοντας θα πρότεινα

ΑΝ ακούσουμε ενεργητικά .

ΑΝ αποκτήσουμε ενσυνείδηση .

Αν αναπτύξουμε την ενσυναίσθηση μας

Αν καταλάβουμε …

Ίσως κάτι καταφέρουμε

Αλλάζοντας πρώτα εμείς και μετά τους άλλους .

Αν δούμε τον κόσμο από την δική ΄τους οπτική πιθανόν θα καταλάβουμε ….

Ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο .

Αγαπητοί ακροατές αγαπητοί φίλοι

Αναμνήσεις .

Αναμνήσεις και εμπειρίες.

Αυτό είναι και οι επιχειρηματικές σχέσεις .

Μόνο αυτό θα μείνει πίσω. Μόνο αυτό θα μείνει στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργαστήκαμε, στις ομάδες όπου συμμετείχαμε, σε όσους συναναστραφήκαμε.

Ας αναλογιστούμε τι θυμόμαστε όλοι μας μέχρι τώρα στην επαγγελματική μας πορεία .

Ανθρώπους. Μόνο ανθρώπους.

Και ναι, θυμόμαστε καλές στιγμές με ανθρώπους, αλλά μας έχουν στιγματίσει οι κακές. Οι αρνητικές στιγμές μάς εντυπώνονται πιο έντονα αν το καλοσκεφτούμε.

Μπορούμε να το αλλάξουμε ….,παραμερίζοντας τα αυτονόητα

Βαγγέλης Παπαδήμας, 

WHSmith Country Manager Of Operations

WHSmith | Miller Distributors Limited (Greece)

«ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ»

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ Της ΜΑΡΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΛΑ

Όταν η Μαρία Γεωργαλά, συμμαθήτρια από τα 16, φίλη, συνοδοιπόρος στα Μονοπάτια Απασχολησιμότητας, και συνεργάτιδα στον Επαγγελματικό Προσανατολισμό, μου ζήτησε να συμμετέχω στην παρουσίαση του βιβλίου της «Αυτονόητα», το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα να την ρωτήσω για σήμερα ήταν αν θα υπάρχει προτζέκτορας, για να προβάλλω εικόνες, για να είναι η διάδραση με το κοινό πιο ελκυστική.

Και μετά σκέφτηκα το «Αυτονόητο», αυτό που την έννοιά του περικλείει.

Υπάρχει καλύτερο οπτικό μέσο παρουσίασης από τον ίδιο μας τον Εαυτό;

Σώμα, Νους και Συναίσθημα, τα τρία στοιχεία της Ύπαρξής μας.

Το ένα να κυλάει μέσα στο άλλο, αδιάκοπα και αδιαχώρητα και όλα μαζί να αναδύουν εικόνες και αισθήσεις, για να κάνουν το αυτονόητο, να μετουσιωθούν στα βασικά στοιχεία Ύπαρξης του Άλλου.

Κι εγώ πώς άλλωστε θα συνδεθώ μαζί σας, αν δεν σας κοιτάω στο πρόσωπο, σαν τα μωρά που όταν τα έχεις αγκαλιά και παίζεις μαζί τους και δεν τα κοιτάς, ζητούν το αυτονόητο, σου γυρνάνε το πρόσωπο προς τη μεριά τους , για να συνδεθείς μαζί τους, να αλληλοεπιδράσεις, για να εκπληρώσουν την έμφυτη ψυχολογική ανάγκη των ανθρώπων που είναι «το σχετίζεσθαι».

Το αυτονόητο που ζητάς σε κάποιον όταν του μιλάς και δεν σε προσέχει, δεν σε κοιτάει στα μάτια, αλλά ισχυρίζεται ότι είναι αρκετό μόνο να σε ακούει.

Και μετά έρχεται η φωνή σου, ο κύριος και αυτονόητος εκφραστής σε αυτό που το Σώμα, το Συναίσθημα και ο Λόγος δεν μπορεί να κατανοήσει, για να ψελλίσει από τον πιο γλυκό λόγο μέχρι τον αχαλίνωτο θυμό, με εκείνους που όχι απλά συνδέεσαι, αλλά με ευθύτητα σχετίζεσαι, που περιλαμβάνει το αυτονόητο της ειλικρίνειας, που θέση θέλεις να δηλώσεις, και περιέργεια για την αλήθεια του άλλου έχεις, γιατί η γνήσια Φωνή εμπεριέχει το αυτονόητο, εμπιστοσύνη και όχι φόβο και απειλή.

Το αυτονόητο του να βγαίνεις μερικές φορές έξω από τον εαυτό σου, για να παρατηρήσεις την δική σου οπτική ύπαρξης, αλλά και την αντίληψη του χώρου που καταλαμβάνεις στην συνύπαρξή σου με τους άλλους.

Διατείνεσαι ότι είσαι υπερασπιστής της Διαφορετικότητας, που είναι το αυτονόητο, αλλά όταν κάποιος έχει διαφορετικές ανάγκες από εσένα, εξουσιάζεις με τη Φωνή και το Σώμα.

Το αυτονόητο που οφείλεις να έχεις όταν αφουγκράζεσαι, όταν εξασκείς «την τέχνη της ακοής», για να αποκτήσεις βαθιά ενσυναίσθηση για τα παιδιά σου, που δεν εξομοιώνεται όμως με τον ρόλο ότι έγινες απλά Γονέας.

Με τη γνώση ότι τα Συναισθήματα είναι Πανανθρώπινα, αλλά τα καταστροφικά είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ελέγχονται.

Με όλα τα φαινομενικά εύκολα που δεν επιβραβεύονται και δεν αναδεικνύονται, όπως η ευγένεια και ο σεβασμός.

Για να κλείσω με τα αυτονόητα της Ψυχής, που η Μαρία Γεωργαλά κατατάσσει στις σχέσεις με τα βασικά, αλλά το ΕΓΩ εμποδίζει:

            Σε Νοιάζομαι

            Σε Σκέφτομαι

            Σε Αγαπώ

            Μου Λείπεις

Ερμίνα Γάκη

Ψυχολόγος-Health & Wellness Coach –

Consulting Partner Amnis Learning & Growth                                                                                                                                 

Αγαπητές φίλες και φίλοι , αγαπητοί ομιλητές

Σας ευχαριστώ πολύ για τη τιμή που μου κάνετε να έρθετε στην παρουσίαση του βιβλίου μου, να μου αφιερώσετε το χρόνο σας και τη σκέψη σας σε αυτούς τους δύσκολους και μπερδεμένους καιρούς που ζούμε. Με κάθε έναν από εσάς η σχέση μας έχει προσδιοριστεί και επαναπροσδιοριστεί μέσα στο χρόνο αφού μόνο δεδομένη δεν είναι

Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις Εκδόσεις Φίλντισι για την συνεργασία και την Τζένη Γρίβα από την Κοιν.σ.επ, Κύκλοι Δημιουργικής Έκφρασης για την εξαιρετική καλλιτεχνική επιμέλεια του βιβλίου. Και φυσικά τη Τζίνα Δαβιλά και το iporta.gr, που πρωτοαγκάλιασαν και δημοσίευαν καθημερινά τα ‘’δύσκολα αυτονόητα κοινωνικής συμβίωσης’’. Και φυσικά το Γιάννη Σκαρπέλο , τον Βαγγέλη Παπαδήμα και την Ερμίνα Γάκη για τις προσεγγίσεις τους στο βιβλίο.

Τι είναι λοιπόν ‘’αυτονόητο’’; Κάτι που δεν χρειάζεται επεξήγηση. Κάτι που το αποδεχόμαστε ότι έτσι είναι.

Ασχολούμαι δεκαετίες με η δομή και τη λειτουργία συστημάτων ανθρώπινης επικοινωνίας,  την ανταλλαγή δηλαδή μηνυμάτων, ανάμεσα σε άτομα και ομάδες με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους.

Αυτό που παρατηρώ/ βιώνω /με απασχολεί χρόνια, είναι η προϋπόθεση για να υπάρχει ανθρώπινη επικοινωνία.  Έχω καταλήξει ότι η προϋπόθεση αυτή είναι η μείωση του θορύβου. Να μειώσουμε το θόρυβο στην επικοινωνιακή μας  σχέση με τους άλλους.

Θόρυβος είναι οποιοδήποτε εξωτερικό ή εσωτερικό εμπόδιο, αποπροσανατολίζει  δυσκολεύει ή αχρηστεύει την επικοινωνιακή διαδικασία .

Νομίζω αυτή ήταν η ανάγκη μου και τώρα γράφοντας τα ‘’αυτονόητα’’ .

Τα αυτονόητα είναι συμβόλαιο. Κώδικας. Ο κώδικας είναι μια συμφωνημένη ανάμεσά μας  ενέργεια /λέξη, για τη ίδια τη σημασία αυτής της ενέργειας/λέξης.

Αυτά είναι τα ‘’αυτονόητα’’ Μια συμφωνία.

Με κόκκινο σταματάμε με πράσινο περνάμε και με πορτοκαλί αμφιταλαντευόμαστε για να έχουμε και μια ελευθερία κινήσεων. Ξεκάθαρα πράγματα για να μη ‘’κουτουλάμε’’ ο ένας τον άλλον.

Τα αυτονόητα, αυτές οι διαπιστώσεις /επισημάνσεις, δεν είναι θέσφατα, κι ας παρουσιάζονται έτσι στο βιβλίο, λόγω της επαγγελματικής μου διαστροφής ως σύμβουλος. Είναι προϋποθέσεις για να μειώνεται ο θόρυβος σε ευνομούμενες δημοκρατικές ανθρωπιστικές  κοινωνίες με ανθρωπιστικές  αξίες.

Θα έλεγα ότι είναι κοινωνικά συμβόλαια που απορροφούν τους κραδασμούς.

Ή  αλλιώς είναι….  γέφυρες , είναι άγκυρες , είναι κουβέρτες , αγκαλιές , μαξιλάρια , στέγες , χέρια που σε κρατάνε, είναι το ‘’θέλεις να είμαστε μαζί;’’ είναι σ’ ένα τραπέζι το εικοστό   ‘’στην υγειά μας’’ , αυτό που δεν υπαινίσσεται πια κάτι αλλά το εννοεί, είναι η ασφάλειά μας για να μπορέσουμε να βγάλουμε τη μέρα, να τα βγάλουμε πέρα με τη ζωή μας. Καλά και όσο γίνεται αναίμακτα. Και αυτό μόνο αυτονόητο δεν είναι .

  Σας ευχαριστώ πολύ, 

Μαρία Γεωργαλά,