Νίκος Βασιλειάδης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

Μπορεί να στεναχωρήσω ορισμένους αλλά δεν πειράζει. Όλα, και καλά και στενάχωρα, στο παιχνίδι της ζωής ανήκουν.

Υπάρχουν βιβλία που θέλεις να διαβάσεις και βιβλία που αρνείσαι να διαβάσεις. Αρνείσαι γιατί έχεις κάποιες απόψεις στο μυαλό σου που δεν θέλεις να τις αλλάξεις, δεν υπάρχει λόγος να τις μπολιάσεις με κάτι άλλο διαφορετικό. Πιθανόν αυτό το άλλο να είναι πολύ ωραίο, να είναι μια πολύ καλή προσπάθεια αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, ο κόσμος της λογοτεχνίας είναι γεμάτος από καλές προσπάθειες, χωρίς όμως αυτή η διαδικασία υλοποίησης της Τέχνης που ακολουθεί, αυτή η κατασκευαστική διαδικασία, που αποσκοπεί στο να αναπαραστήσει το αρχικό ακωδικοποίητο όραμα να μην έχει ποτέ…απώλειες.  Και αυτές οι απώλειες είναι που με φρενάρουν, που με κάνουν και αντιδρώ.

Γιατί δεν μπορώ να δεχτώ πως ένας ήρωας του Ομήρου μπορεί να αποδοθεί ποτέ σε κάτι το διαφορετικό από αυτό που όρισε και ιστόρησε ο Όμηρος, αυτός ο ζεστός “ηλιακός άνεμος” που χιλιάδες χρόνια μετά σε όσους τον διαβάζουμε και τον αναλύουμε φυσά και θερμαίνει ακατάπαυστα όλες τις φιλολογικές μας προσπάθειες. Όση διαφήμιση και αν πέσει μπροστά τα πόδια μου, δεν θα μπορέσω να πιάσω στα χέρια μου ένα κείμενο που παραποιεί ή δίνει μιαν άλλη προσωπικότητα από αυτό που μου χάρισε εξ αρχής η γλυκιά θερμή πνοή της ρωμαλέας και ευγενικής ψυχής του Ομήρου. Ο Όμηρος υπήρξε για την ανθρωπότητα, κάτι σαν την πρώτη νότα μεσ’ στην απόλυτη ησυχία της αυγής. Κάτι σαν το γλυκόλαλο πρωινό αηδόνι που σου κρατάει συντροφιά καθώς πίνεις τις πρώτες σου γουλιές από τον ζεστό καφέ στην σιγαλιά του πρωινού. Είναι αυτός που κουβάλησε ακάματος τις εικόνες και τους θρύλους, μιας ολόκληρης έξω από τον συμβατικό χρόνο εποχής σώζοντάς τες απ’ το κατασκότεινο στόμα της αδηφάγου λήθης. Και ό,τι έκανε το έκανε γιατί ήθελε κάτι να μας πει. Κάτι να μας δείξει. Αν ήθελε κάτι διαφορετικό θα το είχε πει.

Δεν θα ήθελα να τον συγκρίνω με τίποτε άλλο, δεν θα επιθυμούσα ποτέ ένα έστω και αριστοτεχνικά και λογοτεχνικά άρτιο ριμέικ, γιατί όσο και αν κατέχει, και οφείλει να κατέχει, τις δυνατότητες του αλφαβήτου που χειρίζεται ποτέ δεν θα μπορέσει να αποδώσει το προσδοκώμενο. Να οδηγηθεί σε ένα πρωταρχικό επίπεδο αφαίρεσης, παρόμοιο με τη μύχια παλαίστρα του πρωτότυπου δημιουργού, όπου κατοικούσε η άυλη και ακωδικοποίητα αφηρημένη Τέχνη.

Να κλείσω λοιπόν με… ό,τι πρέπει για την περίπτωση, με μια παροιμία στον στίχο 381 της ραψωδίας Ι της Ιλιάδας «Ουδ’ όσ’ ες Ορχομενόν ποτινίσεται ουδ’ όσα Θήβας» («ακόμα κι αν μου χαρίσουνε τα πλούτη του Ορχομενού και των (αιγυπτιακών) Θηβών» δεν πρόκειται να πειστώ).

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr