H δουλειά που εξάγεται από συστηματική μελέτη είναι κάτι σαν ερμηνεία για το συστημικό παίγνιο της απόκρυψης.

Πιο απλά: όταν κάποιοι άνθρωποι κάνουν έρευνα πάνω σε βάσεις δεδομένων, τότε οι λέξεις της θεωρίας δεν έχουν νόημα.

Διότι τα πορίσματα μιας έρευνας καλούνται «πραγματικότητα» που είτε ανατρέπει είτε δικαιώνει μια θεωρία.

Τι λέει λοιπόν εδώ και χρόνια η κυρίαρχη θεωρία, ποιο είναι το θέσφατο, το αλάνθαστο αξίωμα της οικονομικής και πολιτικής ορθοδοξίας ;

Το εξής «απλό» : Για να επέλθει ανάπτυξη πρέπει να μειωθούν οριζόντια οι φόροι για όλους, έχοντες και μη.

Και ότι αυτά τα λεφτά των πλουσίων που δεν θα πάνε σε φόρους( δηλαδή σε δημόσιες επενδύσεις και κοινωνικές παροχές ) θα πάνε σε νέες θέσεις εργασίας και υψηλότερο εισόδημα, πάλι για όλους.

Παρακλάδια της θεωρίας αυτής είναι και κάτι παράδοξα του τύπου «δεν συμφέρει να μειωθεί ο φόρος στα μακαρόνια γιατί θα τα τρώνε περισσότερο οι πλούσιοι».

Δεν νομίζω να θεωρείται σφηκοφωλιά των νεοκευνσιανών ή των νεομαρξιστών κομμουνιστών, το περίφημο London School of Economics.

Εκεί λοιπόν, διεξήχθη μια επιστημονική έρευνα : «The Economic Consequences of Major Tax Cuts for the Rich» των David Hope και Julian Limberg, LSE,  Working Paper 55, December 2020 ( σημ :  την ανάρτησε πρώτος ο γνωστός Γιάνης…)

Η βαθιά ιστορική αυτή μελέτη χρησιμοποίησε ακριβή δεδομένα από 18 χώρες του ΟΟΣΑ, για τις τελευταίες πέντε δεκαετίες παρακαλώ ( δηλαδή : από Reagan και Thatcher μέχρι το 2015, με «αριστερές» κυβερνήσεις εδώ και κει).

Η πανεπιστημιακή αυτή δουλειά στόχευε στο να εκτιμήσει «ποια ακριβώς είναι η επίδραση  των μεγάλων φορολογικών περικοπών για τους πλούσιους, στην εισοδηματική ανισότητα, στην οικονομική ανάπτυξη και στην ανεργία.

Ουσιαστικά για το αν ισχύουν τα περίφημα «οικονομικά της διάχυσης πλούτου από πάνω προς τα κάτω»( trickle down economics)

Η ερευνητική ομάδα χρησιμοποίησε τα πλέον βέλτιστα εργαλεία οικονομετρίας ώστε να σκανάρει την «αιτιακή επίδραση» που φέρουν οι περικοπές φόρων των πλουσίων.

Διαπιστώνουν λοιπόν( επαναλαμβάνω : δεδομένα μισού αιώνα από 18 μεγάλες χώρες ) ότι οι δήθεν φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις που μειώνουν τους φόρους στους πλούσιους, οδηγούν με μαθηματική βεβαιότητα, μεσομακροπρόθεσμα παρακαλώ, σε υψηλότερη εισοδηματική ανισότητα.

Και ότι επίσης, δεν έχουν σχεδόν καμία σημαντική επίδραση στην οικονομική ανάπτυξη και την μείωση της ανεργίας.

Μέχρι στιγμής, δυο χρόνια τώρα, δεν υπάρχει εξ όσων γνωρίζω- παρόμοια έρευνα με διαφορετικά πορίσματα από αυτής του LSE.

Εθιστήκαμε λοιπόν στην ιδέα ότι ο πλούτος διαχέεται, ότι ο καπιταλισμός λειτουργεί αποτελεσματικά για τις μάζες, όταν και μόνο όταν το κεφάλαιο πληρώνει χαμηλούς φόρους οπότε και κινείται προς παραγωγή μεριά, για κέρδος και καλούς μισθούς, άρα βοηθάει στην μείωση ανεργίας και ανισοτήτων.

Αέρας κοπανιστός : το ότι αναμφισβήτητα  οι φόροι είναι αντιαναπτυξιακού χαρακτήρα μέτρο, δεν σημαίνει ότι τελικά είναι το ένα και μοναδικό αναπτυξιακό μέτρο…

Και δεν έχει μεγάλη σημασία ποιος τελικά πιστεύει το αντίθετο : σημασία έχει τι έδειξε η έρευνα.

Σε απλά ελληνικά : το παραμύθι λαμβάνει τέλος. Το «κακό» κράτος που δήθεν «κλέβει» τους πλούσιους για να τα δίνει στους φτωχούς, και έτσι δεν σπρώχνει τα ιδιωτικά κεφάλαια στην παραγωγή, είναι πολύ απλά ένας ακόμη αστικός μύθος.

Και τότε είναι και άνθρακες ο θησαυρός περί ανάπτυξης μόνο μέσω ιδιωτικών επενδύσεων (βλ πχ της M. Mazzucato «Το επιχειρηματικό κράτος» εκδόσεις Επίκεντρο αλλά και T. Pikkety « Κεφάλαιο και Ιδεολογία, εκδ. Πατάκη)

Alert : δεν μπορείς να αντιμετωπίσεις το δήθεν ορθολογικό αν δεν είσαι ψυχρός εμπειρογνώμονας.

Και δεν μπορείς να λες τις βλακείες ως αξιώματα, όταν δεν διαβάζεις «σωστά»

Η επιστήμη δεν ισοπεδώνεται αλλά προάγεται και βοηθάει τον άνθρωπο, όταν και μόνο όταν αλλάζει μια ξεπερασμένη θεωρία…

ΥΓ Όποιος βγάλει το συμπέρασμα ότι ο συντάκτης του παρόντος κειμένου, είναι υπέρ (!) των φόρων, λυπάμαι αλλά δεν κατάλαβε μάλλον το κείμενο (ή μπορεί να φταίω εγώ που δεν το κατάλαβε…)