Ο Γιώργος Αρκουλής είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. 

Πάει καιρός που αποφεύγω τα ποδοσφαιρικά γήπεδα, με το σκεπτικό ότι δεν αξίζει να χάνω τον χρόνο μου παρακολουθώντας την πορεία ενός εμπορικού προϊόντος, από το οποίο απουσιάζει ΕΝΤΕΛΩΣ η γοητεία του παρελθόντος. Με άλλα λόγια, γιατί να πάω, ας πούμε, σε έναν αγώνα Ολυμπιακού – Άρη Θεσσαλονίκης για… να θαυμάσω δύο ενδεκάδες αλλοδαπών ποδοσφαιριστών (κυρίως του Άρη, όπου οι Έλληνες μαχητές είναι υπό διωγμόν…); Στρογγυλοκάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ μου και βλέπω Νιουκάστλ – Μπόρνμουθ, όπου εκεί παίζεται αληθινό ποδόσφαιρο, χωρίς γκρίνιες, υποψίες και…άδειες εξέδρες! Και με γνήσια διαιτησία!!

Ξέρετε πότε συγκινούμαι γύρω από τα ποδοσφαιρικά πράγματα; Όταν με καλούν σε γιορταστικές εκδηλώσεις τους παλαίμαχοι συλλόγων, στις τάξεις των οποίων υπάρχουν παλαιοί φίλοι, με καλό χαρακτήρα και σεβαστές αξίες. Όπως χθες, Σάββατο πρωϊ, όπου βρέθηκα στην γιορτή της κοπής πίττας του συλλόγου των παλαιμάχων του ιστορικού Απόλλωνα Σμύρνης, στην Ριζούπολη. 

Σε αντίθεση με την μιζέρια της ηγεσίας που διευθύνει την…παρακμή του ποδοσφαιρικού κομματιού του συλλόγου, οι βετεράνοι βρίσκονταν εκεί, είτε παίκτες, είτε παλαιοί παράγοντες με άσπρα μαλλιά, περιποιημένοι  με καλοσιδερομένα κοστούμια, έτοιμοι να εκφράσουν την αγάπη και την αλληλεγγύη στους «παλιούς συναγωνιστές», που είχαν γεμίσει ασφυκτικά την αίθουσα τροπαίων του γηπέδου «Γεώργιος Καμάρας» στην Ριζούπολη.

Το κλίμα ήταν πλημμυρισμένο από συγκίνηση, όταν έγινε αναφορά των στελεχών που χάθηκαν τον προηγούμενο χρόνο (Νίκος Σιμιγδαλάς, Κώστας Βερτσώνης, Γιάννης Δοντάς), ενώ διέκρινα δάκρυα να κυλούν από τα γεροντικά μάτια του Σάββα Παπάζογλου (90 και πλέον ετών), του προέδρου των απομάχων Βασίλη Μαστρακούλη (85), του επίτιμου προέδρου του ΓΣ Ανδρέα Σανταμούρη (86) και άλλων γερόντων, που πριν σχεδόν μισό αιώνα υπηρετούσαν τις αξίες του σωματείου σε Αθλητισμό και Πολιτισμό.

Δυστυχώς, δεν διέκρινα κάποιον από τους ανθρώπους οι οποίοι τα τελευταία 5-6 χρόνια οδήγησαν την ποδοσφαιρική ομάδα στην παρακμή, στην αγωνιστική ανυποληψία, στην αβεβαιότητα, στην γκρίνια και στην ανασφάλεια για το μέλλον. 

Προφανώς φοβήθηκαν την σύγκριση με το παρελθόν, οπότε κρύφτηκαν προς αποφυγή συναισθηματικής (τους) τοξίνης!