«Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησαν την ανατροπή, αλλά σπάσαμε τα μούτρα μας», δήλωσε χθες ο Παναγιώτης Κουρουμπλής. Ήταν η συμπλήρωση της επικής δήλωσης Δραγασάκη ότι νόμιζαν πως αν απειλήσουν πως θα φύγουμε από τη Ευρωζώνη, θα φόβιζαν τους Ευρωπαίους! Αντιθέτως με έκπληξη ανακάλυψαν ότι θα έκαναν την καρδιά του Σόιμπλε Αυτά βέβαια έγιναν παλιά, την εποχή της δήθεν αθωότητας. Τώρα παρουσιάζονται ως σοβαροί, λελογισμένοι και σοσιαλδημοκράτες. Γι’ αυτό και ο Κουρουμπλής τονίζει ότι «Για την κεντροαριστερά ο μόνος δρόμος για να υπάρξουν, είναι η συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ» (Έξυπνο! Ελπίζει ότι έτσι θα ξαναείναι υπουργός!).

Αμ δεν άλλαξαν! Και τώρα είναι ίδιοι με τότε. Ο Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ π.χ. παραπέμπεται για τρίτη φορά στο Συμβούλιο Εφετών (Παγκόσμια αναφορά στη νομική επιστήμη θα γίνει η περίπτωσή του)! Απλώς δεν έχουν επίγνωση του διεθνούς περιβάλλοντος. Ο χώρος τους μετατοπίστηκε μεν από την Κουμουνδούρου στο Μαξίμου, αλλά οι ορίζοντες και η γνώση του διεθνούς περιβάλλοντος, παρέμειναν οι ίδιοι. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται το κουτοπόνηρο δημοσίευμα τη Αυγής ότι οι ευρωπαίοι ζητούν να ψηφίσουν την συμφωνία με την ΠΓΔΜ 180 βουλευτές, και μάλιστα καταλογίζουν στην αντιπολίτευση έλλειψη αξιοπιστίας;

Στην εποχή της online ειδησεογραφικής κάλυψης η διάψευση ήρθε κυριακάτικα από τους έλληνες ανταποκριτές, ενώ την επομένη εργάσιμη ο εκπρόσωπος της Κομισιόν Μαργαρίτης Σχοινάς, διέψευσε την είδηση διατυπώνοντας το αυτονόητο: «Δεν είναι δουλειά μας να κάνουμε υποδείξεις ή να επιβάλουμε όρους και προϋποθέσεις».

Δεν τα γνωρίζουν αυτά; Σαφώς τα γνωρίζουν. Είναι όμως κοντόθωροι. Τα υποβαθμίζουν γιατί κουβαλούν μέσα τους την κουλτούρα της κομματικής καμαρίλας. Με αυτή μεγάλωσαν, δι’ αυτής απέκτησαν συνείδηση της πολιτικής και του κόσμου, και δι’ αυτής επεβλήθησαν το 2015.

Είναι η ίδια που τους ώθησε και έφεραν τον εμφυλιοπολεμικό λόγο στη δημόσια ζωή (αφού τα φαντάσματα ηρώων τους στον εμφύλιο ήταν ό,τι πιο σύγχρονο να τους συνεγείρει συγκινησιακά), ή δεν ψήφισαν στο Ευρωκοινοβούλιο την καταδίκη του καθεστώτος του ανελεύθερου σφαγέα Μαδούρο. Είναι η ίδια κουλτούρα που θεωρεί την Ελλάδα χώρο και όχι χώρα, στη οποία μπορεί να έρθει ο κάθε κατατρεγμένος (δεν αναφερόμαστε στους Σύρους πρόσφυγες πολέμου), ή ο κάθε τυχοδιωκτικός τύπος που μπορεί να δραπέτευσε από τη χώρα του έχοντας διαπράξει ποινικά αδικήματα. Όλοι είναι ίδιοι, χρήζουν προστασίας και δικαιούνται αυτομάτως ισότιμων δικαιωμάτων με τους γηγενείς. Ισχύει ασχέτως τόπου, χρόνου και αναγκών. Ασχέτως δηλαδή αν στη δεκαετία του 60 εισέρχονταν στη χώρα 10 παράνομοι μετανάστες το εξάμηνο και τώρα 10 χιλιάδες το μήνα.

Όχι δεν είναι πιο ανθρωπιστές. Είναι καθηλωμένοι πολιτισμικά, και το επισφράγισαν ο Δραγασάκης τότε, ο Κουρουμπλής και η Αυγή, τώρα.

Μια άλλη πτυχή της εμμονικής τους παραμονής στα πρότυπα συμπεριφοράς περασμένων ετών είναι η ψευδαίσθηση ότι ωραιοποιώντας την εικόνα της Οικονομίας, ωραιοποιούν και την Οικονομία. Προπαγανδίζουν καταιγιστικά ως επιτυχία τα «ματωμένα» – όπως τα έλεγε παλιά ο κ. Τσίπρας – πλεονάσματα, την ίδια στιγμή που η Eurostat  αποκαλύπτει το έρημο τοπίο των επενδύσεων με 11%, και μέσο ευρωπαϊκό όρο 20,1%, αλλά και καχεκτική ανάπτυξη 1,4%.

Η τέταρτη αξιολόγηση – που θα ήταν εύκολη – καρκινοβατεί, τα προαπαιτούμενα δεν είναι ολοκληρωμένα ούτε στο 10%, η διευθέτηση του χρέους  ενδεχομένως να παραπεμφθεί για το τέλος του χρόνου και το νέο κύμα φτωχοποίησης έρχεται από το νέο έτος, αφού οι συντάξεις θα κοπούν, καθότι η περικοπή είναι νομοθετημένη και αναπότρεπτη.

Ακόμη και γι’ αυτό, για τη δική τους  νομοθέτηση, εξακολουθούν να θέλουν να  παραπλανήσουν. Στην αρχή διαβεβαίωναν ότι θα αρνηθούν τη μείωση που οι ίδιοι ψήφισαν, μετά το «γλυκαίνουν», ότι δήθεν έχουμε μπροστά μας εφτά μήνες και άρα παίζεται, ενώ εξακολουθούν ως την τελευταία στιγμή να μην ενημερώνουν τους συνταξιούχους για το ποσοστό της μείωσης (θα έπρεπε ήδη να αναγράφεται στα εκκαθαριστικά η προσωπική διαφορά, αλλά την αφήνουν για τον Δεκέμβρη).

Φυσικά, ελαχιστότατοι εκ των υπουργών και κάποιοι εκ των βουλευτών, τα βλέπουν. Γνωρίζουν ότι λόγω εποπτείας από τους δανειστές βρισκόμαστε σε καθεστώς αναγκαστικής διαφάνειας. Καμιά ενέργεια δεν κρύβεται.

Έχουν και αυτοί, οι λίγοι κομματικοί, ταυτόσημη  γνώμη με την του υποφαινόμενου. Θεωρούν ότι η συμπεριφορά του μικρού κόμματος τους ακολουθεί στα κυβερνητικά πόστα. Όμως τότε – όπως μας είπε ένας εξ’ αυτών – στην εποχή της αντιπολίτευσης μπορούσες να τη φέρεις π.χ. στον Λαφαζάνη και να μην ασχοληθεί κανείς. Τώρα ασχολείται όχι μόνο η χώρα αλλά και η Ευρώπη. «Δεν το καταλαβαίνουν;»

-«Όχι» είναι η απάντηση.

ΥΓ: 180 ψήφοι χρειάζονταν όταν πρωτομπήκε η χώρα στα μνημόνια, γιατί ήταν εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Γι αυτό ο υποφαινόμενος είχε γράψει τότε σε άλλο site ότι ο κ. Παπανδρέου έπρεπε να περάσει ειδικό δικαστήριο – όπως βέβαια και ο κ. Καραμανλής που δεν πήρε μέτρα όταν έπρεπε και  χρεοκόπησε τη χώρα. Scripta manent.

Γιάννης Σιδέρης

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Το άρθρο δηημοσιεύεται και στο liberal.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr