Ο πρόεδρος της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν είναι ιταμός, είναι προκλητικός, είναι θρασύς αλλά δεν είναι ανιστόρητος. Απλώς λέει τα όσα εκστομίζει γνωρίζοντας ότι απέναντι του έχει μιαν ηγεσία ψοφοδεών και τυχάρπαστων η οποία αποφάσισε να είναι ηττημένη πριν καν αγωνιστεί. Και για αυτό αποδέχεται κάθε του αμετροέπεια.

Περίμενα τρεις μέρες μετά τις χυδαίες δηλώσεις του Σουλτάνου για τον Σαγγάριο και τα παστά ψάρια κάποιαν απάντηση από τον ΠτΔ, τον ΠΘ, τους υπουργούς Εξωτερικών ή Άμυνας αλλά εις μάτην.

Ο Ερντογάν εξύβρισε σκαιά την εθνική μνήμη διαστρεβλώνοντας τα πραγματικά γεγονότα και παρουσιάζοντας τους άκαπνους και απόλεμους Τούρκους ως… στρατηλάτες αλλά η ελληνική πλευρά επέλεξε πάλι την τακτική του κατευνασμού και της ντροπιαστικής σιωπής. Φαντάζεστε στη θέση των σημερινών φαντασμάτων που υποδύονται την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία να ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ακόμη και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης; Θα άφηναν αναπάντητη την πρόκληση;

Εν συντομία λοιπόν ας θυμίσουμε στους απέναντι συμμάχους μας που τόσο γενναία αιχμαλώτισαν ένα περίπολο σε καιρό ειρήνης για να εκβιάσουν κατά την πάγια τακτική τους ότι κατά τον προηγούμενο αιώνα και μέχρι να φτάσουμε στον Σαγγάριο – δηλαδή λίγα χιλιόμετρα μακριά από την Άγκυρα – και το μέτωπο να καταρρεύσει λόγω εγκληματικών λαθών (με τον στρατό μας όμως ουσιαστικά ανίκητο), οι Έλληνες απελευθέρωσαν κατά σειρά την Ήπειρο, την Μακεδονία και την Θράκη υποχρεώνοντας τον οθωμανικό στρατό σε ντροπιαστικές ήττες και παραδόσεις. Κυρίως κατέλαβαν με ιδιοφυή αιφνιδιασμό την δεύτερη, μεγαλύτερη πόλη της αυτοκρατορίας, την Θεσσαλονίκη, γενέτειρα του Κεμάλ (!) ενώ ο Κουντουριώτης και ο “Αβέρωφ” του έκλεισαν τον τουρκικό στόλο στα Δαρδανέλλια καθιστώντας το Αιγαίο ελληνική λίμνη από την Σαμοθράκη ως την Κρήτη. Και από την Χίο ως την Ικαρία και την Γαύδο.

Αλλά και κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα πρωτοστάτησε στη νίκη του ελεύθερου κόσμου απέναντι στον Φασισμό, στην Ιταλία και την Γερμανία, με τεράστιες θυσίες και συνεχή, αιματηρή αντίσταση ενώ η Τουρκία επέλεξε θρασύδειλη ουδετερότητα. Λόγω της προσφοράς αυτής οι Σύμμαχοι μάς επέστρεψαν τα Δωδεκάνησα (και τα Ύμια, βεβαίως ) που ως τότε ήσαν ιταλική κτήση. Ο ίδιος ο Τσόρτσιλ υποσχέθηκε και την Κύπρο – που οι Οθωμανοί πούλησαν στην Μ. Βρετανία το 1878 έναντι 100.000 λιρών (sic) – αλλά ο καταστροφικός Εμφύλιος απέτρεψε αυτή την θετική εξέλιξη με αποτέλεσμα το κυπριακό να αιμορραγεί ως σήμερα.

Κατ’ ουσίαν λοιπόν ποτέ και πουθενά δεν νίκησαν σε όλο τον εικοστό αιώνα οι Τούρκοι αφού δεν πολέμησαν καν. Όσο για την εισβολή στην Κύπρο τον Ιούλιο του 1974, ας όψεται η προδοσία της Δικτατορίας που απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Μεγαλόνησο. Οι Τούρκοι “νικούν” μόνο με αφύλαχτες κερκόπορτες. Όταν δεν βομβαρδίζουν εκ του ασφαλούς αμάχους ή κουρδικά χωριά στα σύνορα τους με το Ιράκ και τη Συρία. Οι πολέμαρχοι! Που στο Αφρίν τους γονάτισαν γυναίκες!

Και ρωτώ τώρα τον κ. Ερντογάν τα ξύλινα κιβώτια που μεταφέρονται σωρηδόν από την Συρία στην Άγκυρα περιέχουν αλίπαστα ή σορούς στρατιωτών του; Επειδή η οδυνηρή αλήθεια είναι πως η Τουρκία μετά από πολλές δεκαετίες θρηνεί σκοτωμένους από πολεμικές επιχειρήσεις και μάλιστα εκεί που θεωρητικά υπερτερούσε.
Και για να επιστρέψουμε στον Σαγγάριο… Της Σμύρνης προηγήθηκαν οι ανατριχιαστικές γενοκτονίες Αρμενίων, Ποντίων και Ασσυρίων, ο πρόδρομος δηλαδή του ναζιστικού Ολοκαυτώματος, αυτή είναι η πολεμική αρετή τους. 2.000.000 σφαγιασθέντες, από νήπια έως γέροντες. Κι από την άλλη η μη τήρηση των διεθνών συμφωνιών και το απηνές πογκρόμ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, π.χ τα Σεπτεμβριανά, δηλαδή η άλλη μεγάλη νίκη του όχλου απέναντι σε αμάχους και αθώους. 200.000 Ομογενείς εκδιώχθηκαν ενώ οι μουσουλμάνοι της Θράκης απολαμβάνουν τα προνόμια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Τέλος σε κάθε γωνιά της Τουρκίας, σε κάθε βουνό ή πόλη, από την Αδριανούπολη ως την Τραπεζούντα και από την Πόλη ως την Καίσαρεια και την Αττάλεια πάντα θα ξεπροβάλλει ένα αρχαίο θέατρο, μια ελληνική επιγραφή, ένας βυζαντινός ναός, κάποιο άγαλμα ωραίου Θεού ή η τοιχογραφία ενός στρατηλάτη Αγίου, κάποιος Απόλλων ή κάποιος Μυροβλήτης, για να θυμίζουν στην παγκόσμια κοινότητα ποιοι μεγαλούργησαν επί χιλιετίες στα χώματα αυτά δημιουργώντας έναν ελληνικό πολιτισμό, προσφορά και κτήμα της Οικουμένης. Όσο για τα παστά ψάρια, εμείς έχουμε μάθει τις πληγές μας να τις κάνουμε τραγούδι και τέχνη υψηλή. Γιατί για μας περισσότερο από οποιονδήποτε στρατιωτικό θρίαμβο μετράνε οι νίκες του Αχιλλέα και του Έκτορα στους στίχους του Ομήρου αλλά και οι θρήνοι στις στροφές του Σεφέρη. Η βάρβαρη χαρά από το αίμα και την καταστροφή ανήκουν σε άλλους.

* Ο Μάνος Στεφανίδης είναι Ιστορικός Τέχνης

και Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr