Νίκος Βασιλειάδης

Η καταστροφές των αγαλμάτων, μορφών που σημάδεψαν για κάποιο λόγο την ανθρώπινη ιστορία είναι ένα πλούσιο σεμινάριο ψυχολογίας. Η οργή του πλήθους που καταστρέφει γεννήθηκε και γιγαντώθηκε στον αντιχώρο των ηθικών, των νόμων, των καλουπιών και των ταμπέλων της υπάρχουσας κοινωνίας. Και ο αντιχώρος ενός περιβάλλοντος αποτελεί εξίσου στοιχείο του περιβάλλοντος, αφού ορίζεται με σημείο αναφοράς αυτό.

Η οργή και οι καταστροφές με αιτία είτε τον ρατσισμό, είτε την αναξιοκρατία, είτε την αδικία σίγουρα δεν είναι μια αναίτια οργή. Είναι μια διαδικασία αναμόχλευσης, πασχίζοντας για την εύρεση οξυγόνου, μες στη σωρεία των επινοημένων φυλακών – κελιών που συνθέτουν τη σπονδυλική στήλη της σύγχρονης κοινωνίας. Και αυτού του είδους η αντίδραση απέναντι σε κάθε τι που σημάδεψε θετικά ή αρνητικά την ανθρώπινη ιστορία είναι μια προσπάθεια του ανθρώπου να απομυθοποιήσει και να καταρρίψει με τον πιο σκληρό τρόπο τις ηθικές, τους κανόνες, τις ταμπέλες και τις νόρμες. Στοιχεία που ελέγχουν και περιορίζουν την ανθρώπινη νόηση στο υφιστάμενο καθεστώς.

Η οργή αυτών των ανθρώπων και η αποκλίνουσα προσωπικότητα τους, σχηματικοποιούνται από τη φύση των γεγονότων που έχουν υποστεί. Δεν παύει όμως να είναι μια μορφή αντίδρασης και ηλίθιας βίας που από την φύση της είναι καταδικασμένη να αποβεί άκαρπη. Γιατί το άγαλμα δεν μπορεί να απαντήσει. Είναι ένα ψυχρό μέταλλο που απέχει από το υπαρκτό επίπεδο πραγματικότητας, από την ζωή. Μία άσκοπη βανδαλική εξαπόλυσης οργής, πυώδης, που καταδικάζει το καινούριο στην τιμωρία του παρελθόντος. Και το αγέννητο στην ανυπαρξία. Ένα έργο που καταφέρεται ευκόλως με βλαστήμιες για το παρελθόν.

Ένα έργο με πόνο και οργή για την κατάντια της ανθρώπινης φύσης παραδομένη στα χέρια ενός κοσμικού κομπλεξισμού. Που στους ώμους του σκαρφαλώνουν ανασφαλείς τύποι, αντιήρωες υπό τη μανιακή επιδίωξη για μια εφήμερη διάκριση που υστερούν πνευματικά μέχρι αηδίας.Τόσο απλά!

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr