Ο Γιάννης Πέτρου σπούδασε Οικονοµικά και Διοίκηση στην Αθήνα και µέχρι το 2020  απασχολούνταν  στον τραπεζικό κλάδο. Το 2011 τιµήθηκε µε το βραβείο Καινοτόµου ιδέας από την Τράπεζα Πειραιώς. Απο τις  Εκδόσεις iWrite, κυκλοφόρησε το 2016 το πρώτο του βιβλίο µε τίτλο  «Ο Πιο Γλυκός Ύπνος» και το 2023 απο τις Εκδόσεις Πηγή, το δεύτερο με τίτλο «Αιώνιος Γυρισμός».

Χτύπησε την πόρτα. Ίσιωσε για λίγο το φόρεμα της και προσπάθησε να δει την αντανάκλαση του ειδώλου της στο διπλανό τζάμι…..

Η φίλη της την υποδέχτηκε με ένα μεγάλο χαμόγελο στα χείλη και με έναν πρωτόγνωρα εγκάρδιο τρόπο. Είχε πάρα πολύ καιρό να την δει. Από τότε που είχε χωρίσει , οχτώ μήνες πριν, ήταν η πρώτη φορά που δέχθηκε μια πρόσκληση. Είχε προτιμήσει να αποτραβηχτεί από όλους και από όλα και να περάσει μόνη της το “μαρτύριο” του χωρισμού. Δεν ήθελε να δώσει τροφή για σχόλια σε κανέναν. Θεωρούσε ότι ήταν κάτι που αφορούσε μόνον αυτήν και τον άνδρα της, κανέναν άλλον. Δεν άντεχε τον οίκτο και την ψεύτικη συμπόνοια/συμπαράσταση που δίνουν όλοι στο θύμα. Ένοιωθε ότι όλοι θα της συμπεριφερόντουσαν ως θύμα, γιατί δεν ήταν αυτή που απάτησε, αλλά η αποδέκτης της απιστίας του ανδρός της με την κατά δέκα πέντε χρόνια νεότερη συνεργάτη  του.

Προχώρησαν και καθίσαν στο τραπέζι. Έριξε τα μάτια της στα σερβίτσια. Μέτρησε έξι…Κοίταξε με θυμό την οικοδέσποινα καθώς συνειδητοποίησε το σκοπό της πρόσκλησης. Δεν ήταν η επιθυμία να την δουν , όπως ισχυρίστηκε στο τηλέφωνο, αλλά αυτή η αυθαίρετη πρωτοβουλία να σε γνωρίσουν σε κάποιον με τον οποίο πιστεύουν ότι ταιριάζεις. Αυτό που την εκνεύριζε ήταν ότι ποτέ δεν ζήτησε κάτι τέτοιο και δεν είχε καμία διάθεση να βρεθεί σε τέτοια θέση. Είχε συνηθίσει την μοναξιά της και την απολάμβανε κιόλας. Αμέσως μετάνιωσε που δέχτηκε την πρόσκληση αυτή, έπεσε στην παγίδα που της είχαν στήσει…

Αφότου κάθισαν στο τραπέζι η οικοδέσποινα με τον σύζυγό της και το άλλο φιλικό ζευγάρι , κατέφθασε  και ο έκτος της παρέας. Ο αδερφός του συζύγου της οικοδέσποινας. Κοιτάζοντας τον, θυμήθηκε τότε που τον είχε πρωτογνωρίσει , στο γάμο τους, αλλά τότε δεν του είχε δώσει σημασία καθώς συνοδευόταν από τον άνδρα της. Σίγουρη ότι τον έφεραν για να της φτιάξει το κέφι, μαζεύτηκε στην καρέκλα της και αφοσιώθηκε μόνο στην κατανάλωση του κρασιού της. Όλη η κατάσταση την έφερε σε πολύ δύσκολη θέση, καθώς ξεκαθάρισε την εικόνα που πλέον έχουν όλοι για αυτήν. Της γυναίκας που ατύχησε και πρέπει να ξαναφτιάξει την ζωή της, τη γυναίκα που είναι μόνη και όλοι όσοι την ξέρουν καλά, έχουν την υποχρέωση να της γνωρίζουν όποιον θεωρούν διαθέσιμο και ενδιαφέροντα.

Κατά  τη διάρκεια του δείπνου δεν υπήρχε καμία αντίδραση από τη μεριά της. Καμία συμμετοχή στα αστεία και στο δήθεν ενδιαφέρον. Είχε σηκώσει ένα τείχος το οποίο θα έστεκε εκεί απροσπέλαστο σε κάθε πολιορκητικό κριό ευφυολογημάτων και τετριμμένων ερωτήσεων. Δεν μπορούσε να παίξει το ρόλο αυτό, δεν ήθελα να μπει στο παιχνίδι της αποπλάνησης με ένα γόη ο οποίος στην ουσία είναι πιο αποτυχημένος από αυτήν και αισθάνεται πιο μόνος , περιφέροντας το όμορφο παρουσιαστικό του από εδώ και από εκεί, καλύπτοντας την ματαιοδοξία του σε τυχαίες αγκαλιές. Αυτό που την αηδίαζε περισσότερο ήταν ότι ήξερε τις προθέσεις του…το να έχει ο άλλος προαποφασίσει τι θέλει από εσένα είναι βαρετό, χάνεται όλη η μαγεία του παιχνιδιού, αλλάζει την δυναμική του. Του είχαν πει για μια ωραία κυρία ατυχή και διαθέσιμη…ένας εύκολος στόχος για εκείνον…Το έβλεπε στα μάτια του και στον τρόπο που της απήθυνε τον λόγο…Μια εύκολη λεία για το αρπακτικό που θεωρούσε ότι ήταν…σαν ένα όρνεο που έχει καταλάβει ότι πεθαίνεις και στροβιλίζεται πάνω από το πτώμα σου μέχρι να τελειώσουν όλοι οι υπόλοιποι και να φάει τα αποφάγια , έτσι εύκολα και ανέξοδα να αρπάξει ότι περισσεύει…

Είδε τα αποφάγια στο τραπέζι και αισθάνθηκε όλα τα βλέμματα να την κοιτούν. Τους είδε επικριτικούς από πάνω από τα “αποφάγια” της δικής της ζωής και το εάν αντιδρά κατά το δοκούν στην παγίδα που της είχαν στήσει. Ότι πρέπει ντε και καλά να βρει κάποιον για δεκανίκι ώστε να ξαναγίνει αποδεκτή στον κόσμο τους. Στον κόσμο των μη απατημένων ζευγαριών , στον κόσμο των καθόλα νόμιμων ψευδαισθήσεων της συντροφικότητας και του έγγαμου βίου.Ήξερε ότι όταν θα έφευγε , όλοι θα συζητούσαν για αυτήν και το εάν προχώρησε το θέμα με τον υποψήφιο γαμπρό που έφεραν. Αν οι αντιδράσεις ήταν αυτές που έπρεπε να είναι…Σηκώθηκε αποφασιστικά και καληνύχτισε…Τέρμα πια, καμία υποχώρηση…Καμία υποταγή στην παγίδα των καλοπροαίρετων μεσολαβητών…Δεν θα έπαιζε τον ρόλο που της είχαν χρεώσει…Δεν τους χρειαζόταν, κανέναν δεν χρειαζόταν…μόνο την ησυχία της…τίποτα άλλο…Στο διάολο όλοι τους, αυτή ήτανε η κυρίαρχος της ζωής της!

Συνέχιζε να κοιτά την αντανάκλαση του προσώπου της…δεν της είχαν ανοίξει ακόμα, μάλλον με την φασαρία δεν θα την άκουσαν…Προσπάθησε να αποτινάξει από το μυαλό της το προηγούμενο σενάριο  που ήρθε και θρονιάστηκε στη σκέψη της  της και προς στιγμήν την έκανε να ταραχτεί. Είχε οχτώ μήνες να δει τους φίλους της. Τίποτα δεν θα της χαλούσε τη βραδιά. Ξαναέστρωσε το φόρεμα στο σώμα της και έφερε τον δείκτη του χεριού της στο κουδούνι .Το πίεσε δυνατά…Άκουσε τον ήχο από κάποια τακούνια να πλησιάζουν την πόρτα…