Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Γιώργος Αρκουλής

                                            (…)Το σκυλί στην πόρτα μας/

                                                   έγινε τσακάλι/

                                                   πέφτουν οι καλύτεροι/

                                            προχωρούν οι άλλοι…/

                                                                 ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ    

Από όσο θυμάμαι (και ευτυχώς θυμάμαι ακόμη καλά!), είχα διαπιστώσει ότι οι δυο τους αποτελούσαν διαμάντια απαράμιλλης ηθικής λάμψης στον όχι και τόσο καθαρό χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου: Μιχάλης Κρητικόπουλος – Δημήτρης Μαυρίκης. Και οι δύο φίλοι μου, και οι δύο μακράν κάθε ίχνους διαφθοράς. Όταν ο Κρητικόπουλος, νέος, ταλαντούχος, ελεύθερος και ομορφόπαιδο πήγε στον Εθνικό, έλαβε πρόσκληση από τον μεγιστάνα Καρέλλα που τον ήθελε στην παρέα του για μόνιμες νυχτερινές διασκεδάσεις! Ο παίκτης, αρνήθηκε στέλνοντας μήνυμα στο αφεντικό ότι σκοπεύει να παίξει μπάλα και να κάνει οικογένεια. Και ότι δεν τον ενδιέφεραν τα ξενύχτια και οι διασκεδάσεις. Αντεξε ως το τέλος της καριέρας του, παραμένοντας ένας απλός, ήρεμος οικογενειάρχης ως τον ξαφνικό του θάνατο σε αγώνα παλαιμάχων σε κυκλαδονήσι, όπου τον πρόδωσε η καρδιά του.

Ο Μαυρίκης, επί δεκαπέντε χρόνια ήταν ό,τι σημαντικότερο διέθετε ο Πανιώνιος. Πιστός στην ομάδα του και στην δουλειά του σε βαθμό βλακείας (αφού ποτέ δεν ζήτησε αύξηση μισθού, ούτε καν μεταγραφή, μήπως και κερδίσει μερικά χρήματα «για τα γεράματά του», στην 15ετή καριέρα του στην ίδια ομάδα! Και όταν ένας σπουδαίος (αλλά πονηρούλης) Βούλγαρος μπαλαντέρ που είχε φτάσει με συστάσεις στη Νέα Σμύρνη (ονόματι Μπαρζόφ), θέλησε να ηγηθεί κάποιων ύποπτων  ενεργειών που θα έφερναν παράνομο χρήμα σε αγώνα εκτός έδρας, ο Μαυρίκης –ως αρχηγός- το έμαθε και ζήτησε με συνοπτικές διαδικασίες από την διοίκηση την απομάκρυνσή του.

Ο Μήτσος Μαυρίκης, που με τιμούσε με την φιλία του (όπως και ο Κρητικόπουλος), από τα νεανικά του χρόνια, ‘έφυγε’ χθες για την χώρα των μακάρων, ταλαιπωρημένος από φτώχια (μέχρι πρότινος δούλευε στο χωράφι, στον κάμπο του Μελιγαλά) και την αρρώστια που δεν κατάφερε να την δαμάσει. Κέρδος του η αγάπη του κόσμου του Πανιωνίου, της ποδοσφαιρικής Μεσσηνίας, αλλά και πλήθους δημοσιογράφων, οι οποίοι -όταν ένα φεγγάρι βρέθηκε στην εθνική προπονητής ο Χρήστος Αρχοντίδης- ζητούσαν με επιμονή να τον φωνάξει έστω για μία και μόνη φορά και να τον τιμήσει δίνοντάς του φανέλα με το εθνόσημο, χωρίς αποτέλεσμα. Ψάχνοντας το θέμα, είχε φτάσει στ’ αυτιά μου αντίδραση μελών του ΔΣ της ΕΠΟ (αυτής της μόνιμης φατρίας που καταστρέφει διαχρονικά το ποδόσφαιρο στον τόπο), οι οποίοι σνόμπαραν για τα καλά το δίκαιο αίτημα λέγοντας: «Μα ποιος είναι ο Μαυρίκης;»

Πράγματι δεν ήταν ποδοσφαιριστής κάποιας ομάδας από αυτές που εντελώς γελοία τις θεωρούμε «μεγάλες», μολονότι τίμησε πρωτάθλημα και κύπελο με 358 συμμετοχές. Κάποιος παράγων της ΕΠΟ, πρέπει σήμερα κιόλας να ζητήσει συγγνώμη. Την αξίζει, άλλωστε, ένας υπέροχος αθλητής που έδωσε μέρος της ψυχής του στα γήπεδα και τίμησε όσο ελάχιστοι το ψωμί που του πρόσφερε ο σύλλογός του.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr