Δημήτρης Κατσούλας

Κατ’ αρχάς, με τη σειρά μου κι εγώ ως απλός πολίτης όπως όλοι οι Έλληνες αλλά και ζώντας περιπτώσεις μολυσμένων ή μη από τον ιό ανθρώπους και οικειοποιούμενος πολλές φορές καταστάσεις-δράματα τόσον εντός όσον και εκτός νοσοκομείων της Πελοποννήσου ιδίοις όμμασι, οφείλω να εκφράσω τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια στο Δημόσιο Σύστημα Υγείας το οποίο μέσα σε συνθήκες πραγματικού κηρυγμένου πολέμου για μία ακόμη φορά βρέθηκε στις επάλξεις πρώτο και συνεχίζει να ευρίσκεται με την αρτιότητά του επιφέροντας βαρύ πλήγμα στην μετάδοση του ιού συμμορφουμένων βέβαια των πολιτών προς τας υποδείξεις που έπρεπε να τηρηθούν πιστά, μη παραβλέποντας όμως και τα της καθημερινότητας περιστατικά όσον αφορά σε χειρουργεία και λοιπές επείγουσες καταστάσεις ασθενών που έχριζαν άμεσης επέμβασης και συνεχούς κλινικής παρακολούθησης. Σε ένα σύστημα το οποίο είχε απαξιωθεί και από την σημερινή κυβέρνηση η οποία προσέβλεπε κατά το μεγαλύτερο μέρος υπαγωγής του στον ιδιωτικό τομέα (άραγε οι φραγκάτοι θα επιζούσαν ο δε απλός πολίτης, ο ξέφραγκος και μια ζωή συμβάλλων στα μέγιστα με τους φόρους του, θα προοριζόταν για τα «κυπαρίσσια»), αλλά και από προηγούμενες τοιαύτες μερικοί οβολοί και μόνο διετέθησαν έτσι για να κλείνουν μάτια και να κερδίζουν ψηφοφόρους διοριζόμενους ελάχιστους από αυτούς ως καλλιεργητές παρτεριών εκεί που ούτε παρτέρια υπήρξαν.

Και φθάνοντας προς την καμπύλη όπου άρχισε να επιπεδοποιείται – όπως μας διαβεβαιώνουν επισήμως – έρχονται λέει, να άρουν μερικά από τα δρακόντεια μέτρα που καθ’ υπερβολή επεβλήθησαν  κατά άλλους λοιμωξιολόγους καθηγητές πανεπιστημίων των οποίων η γνώμη στα ψιλά των εφημερίδων και των sites φιλοξενήθηκε και επιμελώς απεκρύβη λες και θα χαλούσαν την σούπα εάν τους παρουσίαζαν ελευθέρως έστω για να ακουστεί και μια δεύτερη επιστημονικώς τεκμηριωμένη άποψη, αρχίζοντας τώρα από κομμωτήρια, ταβερνάκια, τμηματικά σχολεία και απεκομμένα καθώς και λοιπά άλλα υπό την αυστηρά επόπτευση ότι θα τηρούνται τα ίδια μέτρα αλλά στην Lite μορφή τους. Μερικοί μάλιστα προσέτρεξαν δημοσιογραφώντας να μας πουν πόσο καλό μας έκανε αυτός ο εγκλεισμός μας μη καταγράφοντας ουδέν των αρνητικών του. Μας παρείχε λέει την δυνατότητα ο ένας να σταθεί αλληλέγγυος του άλλου στο δίπλα μπαλκόνι το κολλητό τη στιγμή που μας βομβάρδιζαν κάθε απόγευμα να τηρούνται αποστάσεις τουλάχιστον των δυο μέτρων μεταξύ μας. Ανεδείχθη (λέει) η επιρροή που έχει στη φύση η σπάταλη ανθρώπινη συμπεριφορά σχετικά με το περιβάλλον. Κατ’ αυτόν τον τρόπο του εγκλεισμού μας (λέει) μειώνονται οι ρύποι στην ατμόσφαιρα, καθαρίζει ο ουρανός, μειώνεται η ηχορύπανση. Σύμφωνοι, αλλά επόμενο δεν είναι να συμβούν αυτά από τη στιγμή που ο άλλος τρέμει για να βγει έξω διότι πληροφορήθηκε από άλλους «ειδήμονες»  ότι μπορεί να κολλήσει τον ιό και από το αεράκι ακόμα! Οι πόλεις μας (λέει) τώρα δείχνουν πιο όμορφες διότι σταμάτησε η κυκλοφορία. Αλήθεια, ξέρετε πόσο «όμορφες»  φαντάζουν οι πόλεις χωρίς πολίτες γιατί περπατούν παντού τα φαντάσματα! Μάθαμε (λέει) να τηρούμε με σεβασμό τις «ουρές»  στα καταστήματα τροφίμων ή και στα βενζινάδικα ακόμη. Ξέρετε πόσο «ήρεμος » καθίσταται ο άνθρωπος όταν περιμένει μιάμιση ώρα για πέντε μπουκάλια γάλα στο σούπερ μάρκετ  και μια φραντζόλα ψωμί στον φούρνο! Ακόμα (λέει) κατά την καραντίνα μας ενεφάνη η χρησιμότητα των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Σοβαρολογούμε τώρα, όταν η κάθε τηλεπερσόνα πετάγεται όποια ώρα και στιγμή της γουστάρει είτε από το γυαλί στο skype καθισμένη και  να δίνει οδηγίες το πώς θα ψήσει τα φιλέτα της που έχει απλωμένα πάνω στον πάγκο της κουζίνας της ή ποστάρει στο fb και τα λοιπά μέσα δείχνοντας μας τα «φθηνά»  μποτάκια της που ονειρεύεται να τα βάλει για να πάει βόλτα στην Γλυφάδα όταν τελειώσει η καραντίνα και μας προτρέπει να κάνουμε υπομονή; Ακόμα, η εργασία (λέει) από το σπίτι αποκτά άλλη διάσταση τώρα εν καιρώ εγκλεισμού, υπάρχει αυτοσυγκέντρωση του μυαλού(λέει). Στο σημείο αυτό δεν έχω απάντηση, ο καθείς μπορεί να δώσει την δική του υπό τον όρο όμως ότι η πλειονότητα των νοικοκυριών είναι στοιβαγμένη σε δυο δωμάτια και να τηρούνται από πάνω και οι επιτρεπόμενες αποστάσεις για να μη κολλήσει ο ένας τον άλλον.

Και μέσα σε όλα αυτά που ορθώς τα τηρήσαμε και όσο μπορούσαμε βέβαια, έρχεται και ο Υπουργός Ανάπτυξης Γεωργιάδης και ξαμολάει εκείνο το αμίμητο: «…και χρήματα να μοιράσουμε, τι να τα κάνει κάποιος σήμερα; Ταξίδια δεν μπορεί να κάνει, σε εστιατόρια δεν μπορεί να πάει, τρόφιμα πόσα θα φάει πια;». Το αφήνω ασχολίαστο λόγω της «βαρύτητας»  των δηλώσεών του.

Εξερχόμαστε έστω και σταδιακώς από τις ατομικές μας φυλακές, γίνεται άρση ορισμένων μέτρων προστασίας μας, φοβούμαι ότι αυτή η άρση έρχεται να ταράξει την ηρεμία μας στην οποία μας είχαν συνηθίσει…, εκφράζω φόβους ότι το καλοκαίρι τα μπάνια μας θα είναι λειψά ή και ανύπαρκτα από την στιγμή που θα προβλέπονται άλλα μέτρα, άλλες αποστάσεις από ξαπλώστρα σε ξαπλώστρα, φοβούμαι ότι στην Μάριον δεν θα μου επιτρέπεται να της απλώσω το αντηλιακό στην πλάτη, θα νοιώθω πολύ άσχημα που δεν θα μπορώ να δώσω μια φέτα καρπούζι στον διπλανό μου με απλοχεριά, ανησυχώ γιατί τα φασολάκια που φύτεψα την προηγούμενη εβδομάδα ότι δεν θα βρω γειτόνους να τα χαρίσω, τρέμω στην ιδέα ότι δεν θα μου επιτρέπουν τέταρτο άτομο στο αυτοκίνητο που θα γυρίζει λαχανιασμένο μέσα στο ντάλα μεσημέρι και εναγωνίως θα ψάχνει δέντρο για να ξαποστάσει μέχρι να φτάσει στο σπίτι του.

Πιο πολύ από όλα όμως τρέμω και με πιάνει από τώρα σύγκρυο εάν νέα φουρνιά (μεταλλαγμένου θα τον πουν τότε) ιού μας προκύψει και θα είναι και το γαμώτο που έτρεξα από τώρα να χαλάσω και τις διαβαθμίσεις με πακέτα από μακαρόνια με τα οποία είχα διαιρέσει όλα τα δωμάτια του σπιτιού αλλά και το ότι πού να βρω δασκάλους τότε για να ξανά αρχίσω τον νέο σου εγκιβωτισμό;

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

  The article expresses the views of the author  

 iPorta.gr