Πόσο δύσκολοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι τελικά; Πόσα κρύβουμε μέσα μας και δεν τα εκφράζουμε ποτέ; Ποιο είναι το αληθινό μας πρόσωπο άραγε και τελικά μένουμε πιστοί σε όλα αυτά που βροντοφωνάζουμε με πάθος; Πόσο καλό θέατρο παίζουμε; Αναρωτιέμαι… τους πείθουμε όλους και τον εαυτό μας…τον αφήνουμε απέξω;

Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις. Δύσκολοι οι συμβιβασμοί και οι αντιπαραθέσεις. Δεν είναι εύκολο για κανέναν, θεωρώ, να βρίσκεται ξαφνικά μπροστά από ένα ανεξήγητο βουνό «κακίας» μετά από χρόνια εμπιστοσύνης και πίστης σε έναν άνθρωπο. «Μα, τι είδος είμαστε», σκέφτομαι… «τι μας κινεί, τι μας κυβερνά, τι μας δαιμονίζει, τι μας αναστατώνει;».

Σίγουρα είμαστε όλοι πολύ διαφορετικοί μεταξύ μας. Αισθάνομαι καμιά φορά όμως πως προσπαθώ να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα. «Πόσο νερό να ρίξω στο κρασί μου», σκέφτομαι «πόσες φορές να νιώσω με το ζόρι και να αυτοσυγκρατηθώ, να κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να σκάσω;»

Ποιό είναι τελικά το νόημα της ζωής, αυτό που σε κάνει να πιστεύεις, να ελπίζεις και να σηκώνεσαι κάθε πρωι από το κρεβάτι σου. Όταν θα ρίξεις νερό στο πρόσωπό σου και θα αντικρίσεις το πρωινό  αγουροξυπνημένο σου βλέμμα, θα το αγαπήσεις μεμιάς;

Όταν οι «μαύρες» σκέψεις θα αρχίζουν να κατακλύζουν το μυαλό σου, όταν το σκοτάδι θα πέφτει και εσύ θα είσαι μόνος σου στο σπίτι, τι θα αναζητάς περισσότερο… μια συντροφιά ή την ησυχία σου; Λες αλήθειες στον εαυτό σου ή τον έχεις απλά φλομώσει στο ψέμα;

Ξέρεις τι θες; ..  πόσα υπαρξιακά ερωτήματα μπορούν να μαζευτούν σε μια νύχτα, σε μια ζωή. Πόσες οι αναπάντητες «δυνατές» ερωτήσεις που ίσως να μην βρουν ποτέ την απάντηση που τους αρμόζει.

Πόσες φορές πρέπει να πληγωθεί κανείς για να πάρει το μάθημά του; Και εσύ που νομίζεις πως τα είπες όλα, τα ξεκαθάρισες και τα έβγαλες από μέσα σου,  είσαι σίγουρος πως οι πράξεις σου συμβαδίζουν με τα λόγια σου; Υπονοώ ίσως πως όλοι μας χρειαζόμαστε την αυτοκριτική μας, ναι.. ψυχανάλυση; ίσως… Είμαστε «αδύναμα» πλάσματα κατά βάθος, έρμαια των σημείων των καιρών, του ματεριαλισμού και του έντονου ναρκισσισμού μας.

Παθιαζόμαστε με τα «επιφανειακά» και ξεχνάμε τα βασικά, τα εσώψυχά μας. Δεν ξέρουμε πια πως να αγαπάμε, πως να είμαστε αυθεντικοί, «αρκετοί» για εμάς και μετά για όλους τους άλλους. Δεν σκεφτόμαστε, δεν βρίσκουμε χρόνο για όλα αυτά που μας αρέσουν. Ζούμε; Ακροβατούμε μεταξύ δουλειάς, υποχρεώσεων και δήθεν προσδοκιών… και όταν ακούσουμε πάλι το αγαπημένο μας τραγούδι, τα μάτια μας γίνονται υγρά, αληθινά και η ψυχή μας φαίνεται, δεν κρύβεται πια. Μια στιγμή χρειάζεται μόνο και ο κόσμος μοιάζει να αλλάζει γύρω σου. Κάνε αυτό το ταξίδι που έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου, χρόνια τώρα. Χαμογέλασε, κλάψε, νιώσε. Μπορεί να μην κατάφερες όλα αυτά που είπες πως θα κάνεις σε αυτή την μικρή αλλά «θαυματουργή» ζωή, αλλά δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Σκέψου πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω παρά μόνο στην φαντασία σου, στις φωτογραφίες, σε κάτι παλιά βίντεο που φύλαγαν οι γονείς σου με μεγάλη αγάπη για να στα δείξουν κάποτε, σίγουρα στην πιο ακατάλληλη στιγμή…

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  Το άρθρο δηημοσιεύεται και στο liberal.gr

The article expresses the views of the author

iPorta.gr