Καθόμαστε μέσα, αγχωμένοι, στα όρια της κατάθλιψης, διαβάζουμε αλλά έχουμε απώλεια συγκέντρωσης, βγαίνουμε έξω με αθλητική περιβολή αλλά είμαστε ήδη κουρασμένοι, μετράμε τα βήματα μας να μην ξεπερνούν τα δύο χιλιόμετρα, αλλάζουμε το ρολόι μας άλλοτε στις έξι, άλλοτε στις επτά, άλλοτε στις εννέα, ανάλογα την έμπνευση του λοιμωξιολόγου υπηρεσίας, σιχτιρίζουμε ανεύθυνα τους υπεύθυνους, βλέπουμε στανικά παλιές ταινίες, γράφουμε σκέψεις σαν την έγκλειστη Άννα Φρανκ, μελαγχολούμε, διασκεδάζουμε με την ανθρώπινη συνθήκη και το απρόοπτο που πάντα καραδοκεί, περιμένουμε έναν έρωτα που ειδικά τώρα είναι ακόμη πιο δύσκολο να εμφανιστεί καθώς κυριαρχούν η καχυποψία και ο φόβος, για να μην πω ο χρόνος και το γήρας, αμπελοφιλοσοφούμε μετ’ ευτελείας, χαιρόμαστε που ο Κουφοντίνας τελείωσε μιαν ακόμη απεργία πείνας, σκεφτόμαστε τον ανώριμο Πήτερ Παν κι όλους τους άλλους, αιώνιους εφήβους που μάς βασανίζουν επαναληπτικά επειδή αρνούνται να ενηλικιωθούν μια κι ο κόσμος δεν τους κάνει τη χάρη κι αρνείται ν’ αλλάξει, ακούμε μουσική ως έσχατη πηγή ηδονής και ιδού τι ανακαλύπτουμε:

“Θα σου δώσω μία να σπάσεις

αχ βρε κόσμε γυάλινε

και θα φτιάξω μια καινούργια

κοινωνία άλληνε…”

Το ανωτέρω τραγούδι “Ποιός θα μού δώσει δύναμη;” που αρχικά ερμήνευσε ο Καζαντζίδης, διαθέτει στο διαδίκτυο και την εκδοχή του Γεράσιμου Ανδρεάτου από ζωντανή εκτέλεση για κάποια εκδήλωση του ΚΚΕ. Με την εξής όμως ενδεικτική τροποποίηση:

Εκεί που λέει το τραγούδι ” …και στης γυναίκας την καρδιά να βάλω λίγη μπέσα…” ο τραγουδιστής το μεταβάλλει προς το αριστερότερον ως εξής: “…και στου ανθρώπου την καρδιά να βάλω λίγη μπέσα κλπ.” Όπως το προτιμάει δηλαδή το κομματικό – φεμινιστικό politically correct. Πράγμα που θα πει όχι αποκλεισμοί, σεξισμοί, ρατσισμοί κλπ. Ασφαλώς χαριτωμένο.

Όμως πρόκειται για τους στίχους της μοναδικής Ευτυχίας Παπαγιαννόπουλου – η μουσική είναι Απόστολου Καλδάρα ενώ το πρωτοτραγούδησε όπως είπαμε ο εξίσου μεγάλος Στέλιος – άρα δεν επιτρέπονται τέτοιου είδους “πολιτικές βελτιώσεις”. Νομίζω.

Κι άλλο εύρημα: Το τραγούδι “Είναι κρίμα”. Το έκανε επιτυχία, τέλη του ’60, ο Μπάμπης Τσετίνης με την χαρακτηριστική, βαθιά του φωνή και η Λίτσα Διαμάντη. Η μουσική είναι βέβαια του Γιώργου Μητσάκη στον οποίο η ετικέτα του δίσκου αποδίδει και τους – εξαιρετικούς – στίχους. Πράγμα που πάντως δεν μού φαίνεται αληθές και νομίζω ότι πρέπει να είναι κάποιου άλλου, μεγάλου, στιχουργού. Η ρίμα των στίχων είναι ευρηματική και ανάλογη η μουσικότητα τους. Γνωρίζει κανείς κάτι περισσότερο;

Η πρώτη εκτέλεση του τραγουδιού πάντως έγινε το 1952 από τον ίδιο τον Γιώργο Μητσάκη. Υπάρχει και δεύτερη εκτέλεση το 1960. Οι στίχοι τώρα από μνήμης:

…Για αυτό φοβάμαι τα όνειρά μου τα φτωχά/ μη τα γκρεμίσει κάποιος άλλος με το χρήμα/ είναι κρίμα, είναι κρίμα, είναι κρίμα/ θα μου μείνουν τα ξενύχτια μοναχά, είναι κρίμα, είναι κρίμα, είναι κρίμα…

Τέλος, υπάρχει και μία σπάνια ηχογράφηση, τετάρτη αυτή τη φορά, εκτός του Τσετίνη με το Γρηγόρη Μπιθικώτση. Πάσα συμπλήρωση δεκτή!