Ο  Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας του Παν/μιου Αθηνών.

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Γιάννη Πανούση ΕΔΩ

Γράφω στον εαυτό μου…γράμματα κρυφά

Χωρίς αποστολέα και δίχως παραλήπτη…

Θανάσης Γ.Μίχος, Αλληλογράφος εαυτού

Δεν γεννήθηκα στο Λουτράκι. Εκεί όμως βαφτίστηκα [στον Αη-Γιάννη] κι εκεί πέρασα όλα τα καλοκαίρια [και όχι μόνο] των εφηβικών και μετεφηβικών μου χρόνων. Ακόμα και σήμερα δεν υπάρχει καλοκαίρι που να μην παραθερίζω για 2-3 μήνες στην όμορφη αυτή λουτρόπολη του Κορινθιακού.

Έχω συνεπώς ζήσει όλες τις περιόδους ακμής και παρακμής του Λουτρακίου:

Την περίοδο που βρισκόταν στην κορυφή όλων των θερέτρων με ιαματικές πηγές, όπου η μεσο-αστική τάξη [έμποροι, επιστήμονες κλπ] περνούσε εκεί οικογενειακά τις θερινές διακοπές[1960-1980]. Την εποχή εκείνη είχαν ανθίσει τα night clubs [Τροπικάνα, Σαγιονάρα],τα πρωινά μουσικά μπαράκια [Σκαντινάβιαν κλπ] και τα οποία προσέλκυαν πολλά γνωστά συγκροτήματα της μόδας, ενώ οι ιαματικές πηγές, το τρεχούμενο νερό και τα γλυκά Καζινό-Ταμπόσης είχαν δώσει μεγάλη φήμη στο θέρετρο. Την ίδια εποχή τα ξένα τουριστικά γραφεία άρχισαν να γεμίζουν την πόλη με σκανδιναβούς τουρίστες κι έτσι το Λουτράκι έχασε τον αρχοντικό του χαρακτήρα και μετετράπη σ’ένα πολύβουο και πολύχρωμο παραθεριστικό κέντρο.

Την επόμενη περίοδο [1980-2000], όπου η μόδα για διακοπές στα νησιά, έφερε το Λουτράκι σε δεύτερη μοίρα με συνέπεια να αλλοιωθεί η σύνθεσή του και να υποβαθμιστεί σε μία ‘γεροντούπολη’. Σε αυτό συνέβαλε και το γεγονός ότι επί δικτατορίας είχαν –δυστυχώς-δοθεί άδειες ανέγερσης πολυόροφων οικοδομών πάνω στον παραλιακό δρόμο και στο ότι αρκετοί συνταξιούχοι αγόρασαν , με το εφάπαξ, διαμερίσματα για να ησυχάσουν κι όχι για να διασκεδάσουν. Έτσι στο Λουτράκι κυκλοφορούσαν μόνον ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά.Τα περισσότερα clubs έκλεισαν, η νεολαία αναζήτησε άλλες παραλίες για κολύμπι, τα σαββατοκύριακα η πολυκοσμία των επισκεπτών τριών ωρών χρωμάτιζε αρνητικά μία παραδοσιακή λουτρόπολη. Την ίδια εποχή πολλά ξενοδοχεία έκλεισαν κι αγοράστηκαν από τράπεζες και τον Δήμο, ενώ τα κλασικά εστιατόρια[με τα κοκκινιστά, τις εντράδες, τα γιουβερλάκια ,την αθηναϊκή μαγιονέζα, το κοτόπουλο μιλανέζα, το μπριάμ κλπ]αντικαταστάθηκαν από τα ουζερί και τα σουβλατζίδικα.

Την περίοδο της οικονομικής κρίσης [2000-2020]η γενιά της μέσης ηλικίας μη δυνάμενη ν’ανταποκριθεί στα έξοδα μετάβασης/διαμονής στα ακριβά πλέον νησιά, αποφάσισε ν’ανοίξει τα επί 20 χρόνια κλειστά διαμερίσματα που είχαν αγοράσει οι γονείς ή οι παππούδες τους και ν’αρχίσει ν’απολαμβάνει τα καλά του Λουτρακίου, τα οποία είχαν υποτιμήσει ή ξεχάσει.Το ήπιο κλίμα, το θεραπευτικό επιτραπέζιο νερό [αρχικά Καραντάνη, μετέπειτα Ήβη], η μικρή απόσταση από την Αθήνα, ο συνδυασμός θάλασσας και βουνού, οι κοντινές εκδρομές [Περαχώρα, Ηραίο, Πίσια κλπ], οι απόμακρες ακρογιαλιές [Σκάλωμα, Στραβά, Μυλοκοπή κλπ], η θαυμάσια Λίμνη της Βουλιαγμένης, τα Γεράνεια με τα μοναστήρια [Προφήτης Ηλίας και Όσιος Πατάπιος], το πανηγύρι της Παναγιάς της Γιάτρισσας [7-8 Σεπτέμβρη] και βέβαια το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα προσέδωσαν εκ νέου τη χαμένη φήμη σε αυτή τη λουτρόπολη, η οποία –κατά πολλούς- θεωρείται ως μικρογραφία της Κυανής Ακτής. Την ίδια περίοδο η αναβαθμισμένη λειτουργία του Casino Hotel, του Poseidon Resort, καθώς και πολλών νέων ανακαινισμένων ξενοδοχειακών μονάδων, έδωσαν την ευκαιρία στο νεανικό κόσμο της Αθήνας [και όχι μόνο] να επισκεφθεί με πολύ κέφι διασκέδασης και με πολλές δυνατότητες τουριστικής εξυπηρέτησης το Λουτράκι.

Αν τα παραπάνω, εν συντομία περιγραφέντα στοιχεία, συνιστούν την αντικειμενική/εξωτερική πλευρά της πόλης,τούτο δεν σημαίνει σε καμμία περίπτωση ότι επιτρέπεται να παραλείψουμε τον προσωπικό/υποκειμενικό παράγοντα,το πως δηλαδή έχω βιώσει, όλα αυτά τα χρόνια της συνεχούς κι αδιάλειπτης παρουσίας μου, το ζωντανό Λουτράκι .Κι αυτό γιατί ως γνωστόν η κάθε πόλη ,εκτός από μορφή, διαθέτει και ψυχή και φωνή.

Η ψυχή του Λουτρακίου είναι το φημισμένο παρελθόν του και η φωνή του το αισιόδοξο μέλλον του.

-Η ψυχή του παρελθόντος, στο οποίο κινούνται οι πιο γλυκές μου αναμνήσεις, χαρακτηριζόταν πάντοτε από εικόνες γλεντιού και ξεγνιασιάς, με φίλους με τους οποίους ποτέ δεν έχασα επαφή.Οι πρώτοι ρομαντικοί έρωτες στα βότσαλα, οι ποδοσφαιρικοί τραυματισμοί στο ξερό γήπεδο του ιστορικού Ολυμπιακού Λουτρακίου, τα γέλια στις παραστάσεις του Καραγκιόζη του Κώστα Καρεκλά, οι ονειροφαντασιώσεις στις ταινίες του πασίγνωστου κι από τη λογοτεχνία κινηματογράφου Ηλέκτρα [πλάϊ στη θάλασσα και μέσα στα γιασεμιά], οι ταβέρνες με τα τζουκ μποξ και τα παϊδάκια,  τα ροκ εντ ρολ των μεγαλύτερων από μένα στην πίστα του εστιατορίου Ακτή στο λιμάνι, οι λαϊκοί τραγουδιστές στο κέντρο Η Νεράϊδα, όλοι αυτοί και όλα αυτά συγκροτούν το ψηφιδωτό ενός κόσμου που έφυγε αλλά δεν πέθανε μέσα μου [και μέσα σε χιλιάδες εραστές του Λουτρακίου της ένδοξης εποχής]

-Η φωνή του μέλλοντος, έχει να κάνει με την εμφάνιση των υδροπλάνων, τη ριζική αναμόρφωση του παραλιακού μετώπου, την περαιτέρω αξιοποίηση του SPA και του ιαματικού τουρισμού, των μεγάλων αθλητικών διοργανώσεων και πολιτιστικών γεγονότων [στο Πάρκο και στην πλατεία Κρήνης].

Διαισθάνομαι ότι τα ζωνοδελφίνια που σκορπούν ενθουσιασμό στα παιδιά καθώς χοροπηδάνε κοντά στην ακτή,  δίνουν το μήνυμα και τον τόνο για το αύριο.

Το ιστορικό Λουτράκι με το διεθνώς διάσημο Καζίνο του Μεσοπολέμου, το Λουτράκι όπου στο τότε γήπεδο μπροστά στο ξενοδοχείο Beau Rivage έπαιζαν ποδόσφαιρο κατεβαίνοντας από το βουνό οι ομάδες αντίστασης, το Λουτράκι της διασκέδασης του’70 και της ηρεμίας του’90, δίνουν σήμερα τη θέση τους στο νέο Λουτράκι, όπου έλληνες και ξένοι θα βρίσκουν χρόνο και χώρο για ανέμελες διακοπές μέσα σ’ένα εξαιρετικό φυσικό πλαίσιο που θα πλαισιώνεται από υψηλού επιπέδου παροχή υπηρεσιών.

Ακόμα κι όσοι στο παρελθόν, όταν αναφερόμουνα στην αγάπη μου για το Λουτράκι, με ρωτούσαν με απορία ‘’Μα ζεί;’,ακόμα κι εκείνοι έχουν συνειδητοποιήσει ότι όλοι ‘Μαζί’ [δημοτικές αρχές, επιχειρηματίες και κυρίως λουτρακιώτες, καθώς και φίλοι οικιστές και παραθεριστές] έχουν κατορθώσει να ξαναδώσουν λάμψη και φήμη στο θέρετρο των παιδικών μου ονείρων.