Λοιπόν, αληθινή ιστορία, Ωρωπός 1980 κάτι, δεν θυμάμαι ακριβώς, μη με πιέζετε.

Παραλία Μαρκοπούλου, τέλη Ιουλίου, ζέστη αποπνικτική, θάλασσα βραστή.

Παρέα καλοκαιρινή, ομάδα ανάμεικτη, αυξομειούμενη και με μεγάλη διάθεση για πλάκες.  Εντοπίζουμε στην άλλη άκρη της παραλίας  τύπισσα αγνώστων  στοιχείων.

Αραχτή  στο απέναντι παγκάκι, ατενίζει εντυπωσιασμένη την θάλασσα μπροστά στην πολυκατοικία μας, λες και βλέπει τον Ειρηνικό ωκεανό και τον Τιτανικό να αρμενίζει στο βάθος του πλάνου, ενώ ρίχνει και το μάτι της προς το μέρος μας, σε χρόνο που μόνο εμείς,  τα κορίτσια της παρέας, αντιλαμβανόμαστε! Ο ανύποπτος χρόνος, αν έχετε ακουστά.

Ο ωραίος  της παρέας, που είχε και μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αποφασίζει να της μιλήσει. Η επιτυχία ήτο σιγουράκι, μιάς και το παιδί μας ήταν «φέτες», που λέει κι η νεολαία σήμερα. Απ΄ότι αμυδρά θυμάμαι και γω…μη νομίζετε.

Εμείς, τα κορίτσια ντε, έστω κι εξ αποστάσεως έχουμε καταλάβει πως μάλλον επρόκειτο για ούφο που μόλις είχε προσγειωθεί στον πλανήτη μας, μόνο και μόνο από το μπλουζάκι με τα κρόσσια, την δερμάτινη πλεχτή κορδελίτσα στο μέτωπο, το ταγάρι και τα σανδάλια εκείνης της τουρίστριας που δεν ήθελε να φάει τα μύγδαλα του Βόγλη… αλλά δεν θέλουμε να μοιραστούμε την πληροφορία με τους άρενες της ομάδας , οπότε και ετοιμαζόμαστε για μεγάλες πλάκες!

«Πάω» , μας λέει ο δικός μας, « Να πας παληκάρι μου και καλό βόλι» του ευχόμαστε  με περισσή σοβαρότητα. «Μη με δουλεύετε ρε σεις, πάω».

Και πάει.

Αρχίζει να την πλησιάζει, που λέτε, με  περπατησιά …κάτι ανάμεσα σε συγκαμένο αιλουροειδές και Μάβερικ στον αεροδιάδρομο με τα παρκαρισμένα F-14 και όταν φτάνει σε απόσταση «βολής» της λέει με artificial  βραχνή φωνή :

«Κοπελιά, μήπως έχεις φωτιά;»

(Μεταξύ μας, εγώ με το που θα άκουγα να με αποκαλούν «κοπελιά» και να μου ζητάνε φωτιά ενώ ΔΕΝ κρατάνε τσιγάρο, θα είχα κόψει ρόδα μυρωμένα κρίνους ανθούς και πασχαλιές, αλλά η μυστηριώδης άγνωστη της παραλίας μας, για λόγους που δεν μάθαμε ποτέ, δεν κούνησε ούτε βλέφαρο!)

Αντιθέτως, γύρισε το κεφάλι της σαν σε slow motion, τον κοίταξε με βλέμμα ηδυπαθές και  στριφογυρίζοντας  νωχελικά μιά τούφα από τα μαλλιά της στα δάχτυλά  του απαντά με επίσης artificial βραχνή φωνή:

“Mόνο μές την καρδιά μου” !!!

Σας το ορκίζομαι!!! Να, να μην μου ξαναφουσκώσει κέικ!

Βέβαια, δεν μάθαμε ποτέ αν το κορίτσι αυτό ήταν έτσι στην πραγματικότητα, ήταν Ινδιάνικης καταγωγής και την έλεγαν «το θλιμμένο κυκλάμινο», αν απλά έκανε πλάκα ή αν είχε βρει αυτό τον τρόπο για να αποφεύγει τους πέφτουλες  της περιοχής…και δεν θα το μάθουμε και ποτέ. Αλλά τί σημασία έχει;

Τα χρόνια πέρασαν…εμείς μεγαλώσαμε. Ο ωραίος της παρέας έχει πια μπυροκοίλι και δύο παιδάκια που κυνηγάει στην ίδια παραλία, για να φορέσουν τα μπρατσάκια τους. Όλοι οι υπόλοιποι κινούμαστε πάνω κάτω σε ρυθμούς υπερβολικά αργού βαλς και βασανιστικά λεβέντικου τσάμικου… ΄Εχουμε οικογένειες, έχουμε χρέη, έχουμε πρεσβυωπεία, έχουμε νεύρα…

Μεγαλώσαμε  ωραίε μου  και συ άγνωστη Αστέρω της παραλίας Μαρκοπούλου,  που ποιός  ξέρει πούθε βρίσκεσαι  τώρα ; Άραγε να καίει ακόμα η φωτιά μες την καρδιά σου ή μας δούλεψες ψιλό γαζί;

Βλέπετε, την εποχή του Dirty Dansing όλες οι αθώες έπεφταν στον έρωτα του ωραίου (που τότε δεν είχε μούσια, κοιλιακούς και τατουάζ), όλες οι μοιραίες κάπνιζαν  σαν τσιμινιέρες, όλες οι έξυπνες φορούσαν γυαλιά και όλοι μαζί είμασταν μιά ωραία παρέα είμασταν!

Πίσω στον χρόνο, η παρέα περίμενε τον κεραυνοβολημένο ωραίο μας με κομμένη την ανάσα για να μας πεί τα καθέκαστα. Η αγγελοκρουσμένη στο απέναντι παγκάκι συνέχιζε να ατενίζει τον «απέραντο»  Ευβοϊκό και να κρυφοκοιτάζει προς το μέρος μας.

«Λοιπόν» , τί σου είπε ;

«Ε, τί να μου πεί…μάλλον την βάρεσαν τα Άρλεκιν κατακούτελα! Αλλά από κοντά, δεν λέει»

«Σιγά ρε Τομ Κρουζ  που δεν λέει…σε άδειασε το κορίτσι και συ τώρα μας πουλάς παραμύθι. Πες καλύτερα πως έφαγες χυλοπιτάρα» . (Τα αγόρια της παρέας έκαναν διάγνωση!)

«Μα βρε παιδιά σας λέω πως το κορίτσι είναι γιούχου…Δεν σας είπα τί μου απάντησε!» (Τα κορίτσια της παρέας έχουμε πέσει τ΄ανάσκελα από τα γέλια!)

Όλοι συμφωνήσαμε   ή πως ο ωραίος μας κάτι δεν έκανε σωστά ή η άγνωστη της παραλίας έχανε λάδια…ή και τα δύο. Αν και μεις, τα κορίτσια, αυτό το ξέραμε.

Όπως και να ΄χε, η συγκεκριμένη ατάκα προσέγγισης  εκρίθει ανεπαρκής και απεσύρθει από την κυκλοφορία αλλά το ηθικό δίδαγμα της αληθινής μας αυτής ιστορίας είναι άλλο.

«Πολλές φορές αυτό που βλέπεις δεν υπάρχει…κι αυτό που υπάρχει δεν το βλέπεις.»

Α! Και πως όλα είναι ατμός.

Θρασύβουλας.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr