Η Ωραιοζήλη Τζίνα Δαβιλά είναι Θεολόγος (Msc “Η Θεολογία στον Σύγχρονο Κόσμο”), αρθρογράφος/ραδιοφωνική παραγωγός/εκδότρια του iPorta.gr.

 Ανήμερα του Αρχαγγέλου πέταξε για τον ουρανό ο άγγελος με τα κρυστάλλινα μάτια. Ματιά διερευνητική, απορημένη, αποφασιστική, αινιγματική, σκανδαλιάρικη, ερωτική. Ο ωραίος του κινηματογράφου, ο λατρεμένος των γυναικών, ο Γιούγκερμαν και ο Παράξενος Ταξιδιώτης της τηλεόρασης. Ο άνδρας που μιλούσαν τα μάτια του και υποκλίνονταν οι άπαντες στη σεμνότητα του υποκριτικού του ταλέντου.

Ασυμβίβαστος και αιρετικός, υπερασπίστηκε αυτό που πίστεψε, πολεμήθηκε από τους μικρόψυχους, σώθηκε από τους φίλους. Χρεοκόπησε, αλλά συνέχισε να δουλεύει, έστω και χωρίς το όνομά του στη μαρκίζα, έστω και χωρίς την κριτική των γραφιάδων στις εφημερίδες. «Μακάρι το κράτος να ήταν σαν το λαό, να μας αντιμετώπιζε με τέτοια ζεστή καρδιά, όπως ο λαός» είχε καταθέσει σε συνέντευξη του. Αμυδρά τον θυμάμαι στον «Παράξενο ταξιδιώτη», τον θαύμασα στο «Δόλωμα», γέλασα στο «Δεσποινίς Διευθυντής» και στην «Τρελή οικογένεια», τον ένοιωσα να παίζει τον εαυτό του στη «Μαρία της σιωπής», τον λάτρεψα «στη Γυναίκα με τα μαύρα». Θέατρο Πόρτα. Συμπρωταγωνιστής του ο Δάνης Κατρανίδης. Τρεις ώρες σχεδόν παράσταση. Οι δύο τους. Ακούραστοι, χωρίς ανάσα. Χωρίς να καταλάβω πότε τελείωσε. Καθηλωμένη. Στο τέλος πήγα να τον συναντήσω. Σε απόσταση μικρότερη του μέτρο. Δυνατή χειραψία. Μου ζέστανε την ψυχή. Δεν κατάφερα να του πω πολλές κουβέντες. Μόνο ένα κομπιασμένο «σας ευχαριστώ». Διάβαζε με το βλέμμα του τα μάτια μου. Κατάλαβε τον θαυμασμό μου και την αγάπη που νοιώθεις σε κείνους που σε μεγαλώνουν χωρίς να το ξέρουν. Υποψιάστηκε τις σκέψεις μου. Χαμογελούσε με στοργή, ζεστό χαμόγελο και διάφανο, λαμπερό βλέμμα. Η σοβαρότητα, η επιβλητικότητα, η αξιοπρέπεια και η αριστοκρατία σε μια στάση σώματος που χαρακτηρίζεται από την απόλυτη σεμνότητα.

Όταν μπορείς να μείνεις στο εύκολο και επιλέγεις για τη ζωή σου το δύσκολο, αντιλαμβάνεσαι ότι αξία στη ζωή έχουν η σεμνότητα και η απλότητα. «Αίθουσα του θρόνου» του Τάσου Αθανασιάδη. Ο γιατρός που θεραπεύει με τα βότανα και την αγάπη, ο στοχαστής που ασπάζεται τον Καζαντζάκη. Το βλέμμα της καλοσύνης γίνεται τρέλα και φευγιό. Μέσα σε όλους τους ρόλους, υπέροχα αληθινός. Θα ήθελα να έχω γεννηθεί στην δεκαετία του ’50. Επιθυμία ανικανοποίητη. Θα είχα την ευκαιρία να δω τον επίγειο άγγελο με τα κρυστάλλινα μάτια περισσότερες από μια φορά . Τώρα μετρώ, μετράμε χρόνια που ο Αλέκος Αλεξανδράκης είναι αλλού. Τι να έλεγε άραγε, αν ζούσε; Ή μήπως τα’πε όλα; «Κράτος χωρίς ζεστή καρδιά».  Ακούει κανείς; Πηγή: Protagon.gr Τζίνα Δαβιλά 8 Νοεμβρίου 2011