Καημό το έχουμε στο σπιτικό μας, να μας χτυπήσει κάποιο παιδάκι ή παιδούλα παραμονή των Θεοφανίων για να μας πει τα κάλαντα. Πάνε χρόνια από τότε που είχαν φανεί δύο κοπελούδες με ένα μικροσκοπικό ακορντεόν, σαν αυτό που λειτουργούσε ο Άστορ Πιατσόλα, και ωραίες καθαρές φωνούλες. Η χαρά μας ήταν απερίγραπτη.

Μάλιστα, η γιαγιά, που ζούσε τότε και τα υπολόγιζε πολύ αυτά τα πράματα, θυμάμαι είχε δακρύσει στο άκουσμα των λόγων, για να μας πει μετά πως ένιωσε την καρδιά της να φτερουγίζει «εν είδει περιστεράς» για το μεγαλείο της ημέρας. Όσο για χθες, παρά την παγωνιά, τα πλήθη των πιστών πήραν θάρρος από έναν πονηρό ήλιο –που φώτιζε το σκηνικό χωρίς όμως να ζεσταίνει- και γέμισαν τις εκκλησιές στις γειτονιές μας. Μόνο που αυτήν τη φορά το ιερατείο του Αγίου Νικολάου στην Ηλιούπολη προτίμησε να ψάλει το «Εν Ιορδάνη…» μπροστά στην Ωραία Πύλη του ναού και δικαίως, αφού η υγρασία στο προαύλιο έκανε κάτι γερόντους να τρέμουν. Όσο για τις παράλιες πόλεις, τα νιάτα έδωσαν και πάλι την ωραία τους βουτιά για τον σταυρό, πιστοί στις παραδόσεις της χριστιανοσύνης. Όχι όμως παντού. Στο Καλό Νερό, σύνορα Μεσσηνίας και Ηλείας, ο ιερέας -όπως διάβασα- έριξε τον σταυρό στο παγωμένο νερό με ένα καλάμι του ψαρέματος! Χαλάλι του όμως, αφού και ο Κύριος ψαράς ήταν!

Γιώργος Αρκουλής

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr