WELCOME TO GREEK ISLANDS RESTAURANT-NEW YORK253-17 NORTHERN BLVD

Δημήτρης Κατσούλας

Τα χώματα από τα χωράφια κατέβηκαν ίσα με εδώ κάτω. Ξεγυμνώθηκαν κι αυτά από τη μανία των χρόνων. Έρημες κι άδειες οι αυλές, σπίτια που τώρα πια κουρνιάζουν μόνο νυχτερίδες. Κι όταν η νύχτα πέφτει, ένα κατάμαυρο σεντόνι σκεπάζει το χωριό. Ελπίζουν μόνο σε ένα ηλιόλουστο πρωινό, αλλά κι αυτό με τη σειρά του καθώς έρχεται κουβαλάει έναν ήλιο μελαγχολικό. Τα απογεύματα οι γυναίκες κατηφορίζουν προς το κοιμητήριο για να μοιρολογήσουν τους δικούς τους.

Το Φθινόπωρο η ομίχλη σκεπάζει τους άδειους δρόμους. Από νωρίς τα γέρικα κορμιά αναπαύονται στις αναμνήσεις τους είτε με ένα γράμμα που έφθασε από τη μακρινή Αυστραλία και θέλουν ξανά και ξανά να το διαβάσουν, είτε αραδιάζοντας παλιές ασπρόμαυρες φωτογραφίες πάνω στο τραπέζι συνομιλώντας με αυτές.

Τον Χειμώνα τον φοβούνται ιδιαιτέρως, όχι γιατί θα τους κλείσει τις πόρτες των σπιτιών τους με χιόνι αλλά γιατί σ’ αυτόν τον δαιμονισμένο αέρα δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν.

Αναμένουν με προσμονή την Άνοιξη να καλωσορίσουν. Πού θα πάει; Δε θ’ αργήσει,  σκέφτονται. Την αναμένουν σαν κόρη που είχε ξενιτευτεί για να τους δώσει κι αυτές τις πολυπόθητες βροχές, να πρασινίσει η γη που θα δώσει την τροφή της χρονιάς.

Όλες οι μέρες τους ίδιες. Ίδιες κι απαράλλαχτες. Απλώς η μια διαδέχεται την άλλη όμοια με την προηγούμενη. Και περνούν οι μέρες, και διαβαίνουν τα χρόνια, και βαραίνουν τα κορμιά και τα μάτια τους ρυάκια να τρέχουν, αναμένοντας κάποιο από τα παιδιά τους που ζουν μόνιμα στην πρωτεύουσα.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr