Ο Πάνος Καπώνης* είναι Επίτιμος Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω, τ. Επ. Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Φαρμακευτική), ποιητής, συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας  Έχει συγγράψει οκτώ πανεπιστημιακά συγγράμματα φαρμακευτικού δικαίου.Λογοτεχνική ιστoσελίδα : http://logos.caponis.gr.

ΕΞ ΕΠΑΦΗΣ [Π83]

«καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» 

«ίσως, λίγο πριν το τέρμα, βρεις και συ την δική σου Βηθλεέμ»

         Παραμονή Χριστουγέννων γι’ άλλη μια φορά. Είμαι μόνος με κολλημένο το πρόσωπό μου στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, διαβάζοντας :  «Κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί ταξιδεύουν στη Βηθλεέμ στη Δυτική Όχθη. Αλλά όχι φέτος. Ο πόλεμος στη Γάζα έχει αλλάξει τα πάντα», γράφει η εφημερίδα taz στις στήλες της. «Στην Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία στη Βηθλεέμ δεν υπάρχει φέτος χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ούτε και φάτνη στήθηκε», αναφέρει το ρεπορτάζ. «Αντ’ αυτού δίπλα στο ιερό υπάρχουν συντρίμμια και θρυμματισμένα ξύλα. Ανάμεσά τους καίει ένα κερί, δίπλα στη φιγούρα του θείου βρέφους, το οποίο φορά φτερά αγγέλου και είναι τυλιγμένο σε ένα ασπρόμαυρο παλαιστινιακό κασκόλ (…) Στη Βηθλεέμ, τη βιβλική γενέτειρα του Ιησού, ο πόλεμος μεταξύ του Ισραήλ και της ισλαμιστικής Χαμάς είναι αισθητός.». 

Κοιτάω τον ουρανό, όχι για να δω το λαμπερό αστέρι των Χριστουγέννων, αλλά τα μαύρα σύννεφα που μου φέρνουν θλίψη. Όμως αισθάνομαι ελεύθερος μέσα μου, με δάκρυα, δάκρυα ψυχής, δάκρυα ουρανού που ξεπλένουν τα πάντα. Σε καμιά άκρη του σαλονιού δεν υπάρχει φέτος δέντρο, δεν υπάρχουν φωτάκια να αναβοσβήνουν, παρά μονάχα μια αγάπη μακρυά που όμως με φωτίζει σαν ετερόφωτο άστρο. Και οι θύμισες πριν χρόνια στην ζεστή ατμόσφαιρα των παιδικών μου χρόνων. Πήγα και πήρα μερικά μελομακάρονα στο ζαχαροπλαστείο, έτσι να μου θυμίσουν ένα όνειρο.     

Το όνειρο ήταν ότι είχα πάει λέει, στην Βηθλεέμ, βαδίζοντας μέσα στην νύχτα και προσμένοντας μήπως φανεί το Άστρο των Χριστουγέννων, το Άστρο του Ιησού που λάμπει – λέει η παράδοση – την νύχτα της γέννησης Του, αλλά που το βλέπουν μόνον όσοι έχουν καθαρή καρδιά. Εκεί που περπατούσα μέσα από τις λάμψεις των πολυβόλων και των πυρκαγιών, ένα απόκοσμο φως έλαμψε ξαφνικά και φώτισε αλλόκοτα το σκοτάδι του κόσμου. Στην ανταύγεια του φωτός, μια τραυματισμένη μητέρα προσπαθούσε να φέρει στην γη το παιδί της, που ήρθε στην ζωή ανάμεσα στα χέρια μου, σάρκα τρυφερή, εικόνα καθ’ ομοίωση του Θεού. Μια αστραπή έσκισε τον ουρανό, αλλά δεν ήταν από τα σύννεφα, ήταν αντανάκλαση των βομβαρδισμών. Ήταν δώδεκα η ώρα που Ο Χριστός γεννήθηκε πάλι, αλλά οι καμπάνες της Βηθλεέμ δεν ακούστηκαν φέτος.  Όπως αναφέρει η εφημερίδα, δίνοντας μία ακόμη πτυχή του πολέμου στη Μέση Ανατολή, «τα Χριστούγεννα, τα οποία γιορτάζονται από Αρμένιους, Καθολικούς, Ορθόδοξους και Προτεστάντες Χριστιανούς στη Βηθλεέμ, οι επικεφαλείς των οποίων  αποφάσισαν ήδη από τον Νοέμβριο ότι φέτος δεν θα υπάρξουν χριστουγεννιάτικοι στολισμοί και εκδηλώσεις, ούτε να χτυπήσουν οι καμπάνες». Βγήκα στο μπαλκόνι μου και έψαξα ένα άστρο στον ουρανό, ένα άστρο λαμπερό κι ας μην ήταν εκείνο το ολόλαμπρο των Μάγων, με την ευχή, κάθε φορά που σκοτεινιάζει μου αρκεί να ακολουθώ πιστά και σταθερά το άστρο μου.