Νίκος Βασιλειάδης

Μέχρι τώρα αυτούς που λιμοκτονούσαν αποστρέφαμε το βλέμμα μας. Στα γεμάτα πληγές σώματα τους , αποστρέφαμε το βλέμμα μας. Τα γεμάτα θλίψη πρόσωπα, τα κρανία με το άδειο βλέμμα, τις γυναίκες με το μαύρο γάλα στα στήθη, τα αποφεύγαμε, δεν τα κοιτούσαμε. Τη γενοκτονία των πληθυσμών, τα αφυδατωμένα από ελπίδα και νερό σώματα, δεν τα κοιτούσαμε.

Πίστευα πως ήταν η ενοχή που μας έκλεινε τα μάτια γιατί η ενοχή προκαλεί την οργανωμένη αποστροφή του βλέμματος την γνώση ότι οι τόνοι συσσωρευμένης δυστυχίας σχετίζονται με τη δική μας ευημερία απέναντι στην ανέχεια, την πείνα, την εξαθλίωση. Γιατί καθετί μαζί με τον εαυτό του γεννάει και τη σκιά του. Η ευημερία τη φτώχεια, η πλουτοκρατία την εκμετάλλευση, η επιθυμία για ιδιοκτησία την αιματοχυσία, ο πολιτισμός τον αναλφαβητισμό, οι ατομικοί παράδεισοι την συλλογική καταπάτηση δικαιωμάτων.

Τώρα προέκυψε και ένα νέο είδος ανθρώπου. Αυτού που αρνείται την εξαθλίωση, τον ξεπεσμό και την παρακμή. Ενός ανθρώπου από τις σκιές που πέφτουν πάνω στο πρόσωπο της ευτυχίας του, τις αντιμετωπίζει με μίσος, με αλαζονεία και προσβολή. Και τις καταδικάζει στην περιπλάνηση μιας αέναης δυστυχίας. Με λόγια βρώμικα με πράξεις βρώμικες. Το πρόσωπο της κακίας.

Αρνούμαι να πιστέψω πως υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι. Τέρατα με επιθυμίες που ξαφνικά αποκτούν ταυτόχρονα και εξουσία και νομική ισχύ. Συνδυασμός τερατικός. Όχι. Με πόνο ή χωρίς, με πατρίδα και θρησκεία ή όχι, o άνθρωπος πρέπει να παραμείνει άνθρωπος.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.   

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr